Polish PDF

uwalniał od różnych dolegliwości i pomagał im – jak głosi tradycja – także w cudowny
sposób. Z tych powodów już za życia uchodził za świętego i nazywany
był „ojcem ubogich”, „apostołem Mazowsza”. Widząc zaś, że jedną z konsekwencji
nędzy moralnej i materialnej tego czasu stało się pijaństwo, traktowane
jako sposób uśmierzenia rozpaczy z powodu nieustannych klęsk i nieszczęść
czy to publicznych, czy osobistych oraz na skutek propinacji, czyli nakładanego
przez szlachtę na chłopów obowiązku wykupu alkoholu jako sposobu wyjścia
z kryzysu ekonomicznego, wiernych zachęcał do życia w trzeźwości, a marianom
zakazał używania „gorzałki”. Gorliwie zabiegał, aby swoich współbraci słowem
i przykładem prowadzić na szczyty ewangelicznej doskonałości, i upatrywał ją
w „czystej, nadprzyrodzonej miłości Boga i bliźniego”. Wizję takiego życia zawarł
w poprawianej wiele razy Norma vitae, przedstawionej do aprobaty Świętej
Kongregacji Biskupów i Zakonników i „poprawionej” przez kard. Colloreda
w 1694 r. oraz w Inspectio cordis, medytacjach skoncentrowanych wokół Eucharystii,
opartych na fragmentach Ewangelii na niedziele, święta i poszczególne dni
tygodnia.
22
Dalszy rozwój dzieła
Po kanonicznym zatwierdzeniu Zgromadzenia w diecezji poznańskiej
w 1679 r., jeszcze tego samego roku o. Stanisław Papczyński uzyskał dla swojego
zakonu uznanie i przyjęcie pod opiekę ze strony króla Jana III Sobieskiego. Taki
status nie dawał jednakże wystarczającego zabezpieczenia przyszłości Zgromadzenia.
Z jednej strony bowiem składane przez marianów śluby proste, przez wielu
nie były uważane za wiążące, co prowadziło do odejść zakonników, z drugiej
zaś nie brakowało przeciwników, którzy nie widzieli potrzeby istnienia kolejnego
zakonu. Potwierdzenie swoich przekonań znalazł o. Stanisław z chwilą śmierci
bp. Wierzbowskiego, ponieważ jego następca, bp Jan Witwicki, początkowo był
przeciwny nowemu zgromadzeniu i zamierzał nawet rozwiązać Zakon Marianów.
W 1690 r. o. Papczyński w towarzystwie o. Joachima Kozłowskiego udał się do
Rzymu, aby uzyskać papieskie zatwierdzenie Zakonu na podstawie samej Norma
vitae, opracowanej jako reguła-konstytucje, ale niefortunnie trafił na śmierć papieża
Aleksandra VII. Kiedy doszedł do wniosku, że nie uda mu się tego osiągnąć
i że w myśl Soboru Laterańskiego IV będzie musiał przyjąć jedną z wcześniej
uznanych reguł, wybrał regułę Mniszek Niepokalanego Poczęcia, wspólnoty zakonnej
założonej w 1484 r. w Toledo przez św. Beatrycze de Silva. Niestety, okazało
się, że reguła ta nie jest dostosowana do zakonów męskich. W czasie oczekiwania
na wybór nowego papieża o. Stanisław rozchorował się i musiał wracać
do kraju. Zdołał jedynie uzyskać zgodę franciszkanów obserwantów na agregację
i opiekę nad Zakonem Marianów, o którą poprosił w 1691 r., zabiegając o bez-