Polish PDF

) Modlitwa za zmarłych
Drugim charakterystycznym wymiarem duchowości o. Stanisława była troska
o zmarłych i umierających; jej szczególnym wyrazem była modlitwa za dusze
w czyśćcu cierpiące. Ten wymiar duchowości również wydaje się nieco zapoznany,
a szkoda, gdyż dla współczesnego świata pozostaje nie mniej aktualny.
Wydaje się, że należałoby go postrzegać w znacznie szerszym wymiarze niż tylko
jako modlitewną troskę, bez zaniedbywania tejże, oczywiście.
c) Pomoc Kościołowi
Odnowa Zgromadzenia przez bł. Jerzego i okoliczności pierwszych 30 lat po
tym wydarzeniu, przesunęły aktywność marianów na płaszczyznę duszpasterstwa
parafialnego. Wykształciło się przekonanie o uniwersalności marianów, którzy
mogą podejmować każdą pracę, jakiej potrzebuje Kościół. Niewątpliwie, takie
zachęty można znaleźć w pismach Ojca Odnowiciela, niemniej wydaje się, że zaangażowanie
duszpasterskie Zgromadzenia powinno być zarówno bardziej uporządkowane,
jak i odniesione do myśli Fundatora. Aktywność na każdym polu
oznacza bowiem rozproszenie sił i środków, a także utratę własnej wyrazistości.
Należy jednocześnie pamiętać, że tak jak ubogich w społeczeństwie, tak i potrzeb
duszpasterskich w Kościele nigdy nie zabraknie. Sam fakt ich istnienia nie
jest wystarczającym powodem, by angażować w ich zaspokajanie skromne zasoby.
Raczej należy rozważyć i rozeznać, jakie formy aktywności w najpełniejszy
sposób będą odpowiadać temu Duchowi, który prowadził Założyciela.
48
Aktualność postaci
Rozważanie nad aktualnością charyzmatu Fundatora nie może się obyć bez
podjęcia refleksji nad aktualnością samej postaci o. Stanisława. Wydaje się słusznym
zwrócić uwagę na przynajmniej trzy rysy, niezwykle dla niego charakterystyczne.
a) Wezwanie do większej gorliwości (konflikt z pijarami)
Konflikt z pijarami wziął się z pragnienia powrotu do pierwotnej gorliwości.
Nie osądzając ówczesnej wspólnoty pijarskiej ani obecnego sposobu ich życia,
należy podkreślić, że o. Stanisław nieustannie dążył do większej świętości i wierności
charyzmatowi zakonnemu. Nie chciał się zgodzić na rozwiązania łatwiejsze,
prostsze czy też – jak to się nieraz obecnie mówi – bardziej odpowiadające
duchowi epoki. Przeciwnie, domagał się, by z jak największą gorliwością starano
się o karność zakonną i wierność kościelnemu ustawodawstwu.
b) Troska o wspólnotę
Towarzyszyła temu ogromna troska o wspólnotę, tak w wymiarze prawnym
(zabezpieczenie stabilności prawnej przez poddanie prawu papieskiemu), jak