Polish PDF

SŁOWO WSTĘPNE
Droga na ołtarze założyciela Zgromadzenia Marianów o. Stanisława Papczyńskiego
była tak długa, że można by sądzić, że jemu samemu (w niebie, oczywiście)
nie bardzo na tym zależało. Początki nie były najgorsze. Cztery lata po
śmierci (zm. 17 września 1701) powstała pierwsza jego biografia pióra franciszkanina
o. Mansueto Leporiniego (1705). Sprawa powoli, ale się posuwała, bo
niespełna 50 lat później (w 1751) prokurator zakonu o. Kazimierz Wyszyński
podjął (w Rzymie) pierwsze kroki zmierzające do otwarcia procesu beatyfikacyjnego.
Skutecznie. W 1767 r. odbyła się pierwsza sesja Poznańskiego Informacyjnego
Procesu Beatyfikacyjnego. O prowadzonych w tym czasie staraniach
świadczy m.in. skierowana do Stolicy Świętej petycja (ktoś musiał o jej powstanie
zabiegać), dotycząca kanonizacji i beatyfikacji o. Stanisława Papczyńskiego,
przedłożona 20 grudnia 1764 r. przez Sejm koronacyjny króla Stanisława
Augusta Poniatowskiego: Zakładając wielką ufność uszczęśliwienia Rzplitey
w intercessyi sług Bożych za Nami, starać się będziemy wnieść instancyą do Stolicy
Apostolskiey o kanonizacyą Błogosławionych Jana Kantego, Jana z Dukli,
Kadłubka de Rossis, tudzież beatyfi kacyą cudami slynącego Polaka Stanisława
Papczyńskiego, fundatora zakonu Kleryków regularnych sub titulo Immaculatae
Conceptionis Beatissimae Virginis Mariae, y Andrzeja Bobolego Societatis Jesu.
Trudno dziś ocenić, jakie znaczenie miała sejmowa petycja, jednak pozostaje faktem,
że wszyscy wymienieni w niej kandydaci na ołtarze, zostali beatyfikowani
i następnie (z wyjątkiem Wincentego Kadłubka) kanonizowani, poza jednym...
Stanisławem Papczyńskim, który na beatyfikację miał jeszcze poczekać 243 lata.
Swoją drogą, cóż to były za czasy! Sejm zabiegał o beatyfikację świątobliwych
rodaków, a w 1791 r. Sejm Czteroletni uchwalił wystawienie świątyni Opatrzności
Bożej jako wotum za dar wolności, dzięki której została uchwalona Konstytucja
3 Maja.
Tymczasem sprawa beatyfikacji Stanisława Papczyńskiego posuwała się
z trudem. W 1767 r. proces został przerwany z powodu uwięzienia przez Moskali
bp. Józefa Załuskiego, przewodniczącego trybunału. Udaje się jednak doprowadzić
proces do końca i w 1769 r. przesłać akta do Rzymu. W 1775 r. Watykańska
Kongregacja Rytów aprobowała pisma o. Papczyńskiego. Ostatni dokument w tej
sprawie (1775) zawiera zarzuty Promotora Wiary, podważające argumenty przemawiające
za świętością Papczyńskiego. I potem następuje 177 lat ciszy. W sprawie
procesu nic się nie dzieje aż do 1952 r., kiedy to kapituła generalna marianów
znów ustanawia postulatora, który ma podjąć zagrzebaną w aktach Kongregacji
5