Polish PDF

tego, nieskalanego grzechem. W imię tej samej więc wrażliwości na człowieka,
marianie winni traktować apostolat jako swą istotną misję; w szczególności apostolat
miłosierdzia Bożego, otwierającego przed każdym grzesznikiem drogę do
zbawienia. Wiem, że to brzmi jak banał: któreż zgromadzenie apostolskie takiego
zadania sobie nie stawia? Ale tę samą misję każde zgromadzenie zabarwia niejako
własną specyfiką, a także szlachetnym piętnem ducha założyciela. Aby nasza
praca duszpasterska nie stała się rutynowym działaniem, trzeba szukać ożywiającego
ją ducha, m.in. w postaci i testamencie Założyciela. Nam to dziedzictwo
przekazał o. Papczyński, który ośmielił się w cytowanym wyżej fragmencie Norma
vitae nawet podważyć eremicki styl życia zakonnego, do którego przyjęcia
został zmuszony. Chociaż więc chwalebną jest rzeczą, że marianie podejmują
różne zadania (misje, wydawnictwa, praca naukowa, sanktuaria), to jednak źle by
było, gdyby w profilu całego Zgromadzenia zabrakło pokornej pomocy proboszczom,
cierpliwej pracy na rzecz wykształcenia i duchowego prowadzenia wiernych,
zwłaszcza najuboższych.
c) Po trzecie nie może nam być także obca troska o sprawy publiczne. Nie
żyjemy na samotnej wyspie. Nie naszą rzeczą jest angażować się w aktywne życie
polityczne, ale musimy zdawać sobie sprawę z tego, jak bardzo styl rządzenia
społeczeństwem odciska się na kondycji i możliwości rozwoju poszczególnych
obywateli. Tradycja społecznego zaangażowania, także w wymiarze ogólnonarodowym
i państwowym, rozwijana była w naszym Zgromadzeniu również po
czasach Ojca Założyciela. Szczególnie trzeba podkreślić w tym kontekście zaangażowanie
w promocję katolickiej nauki społecznej bł. o. Matulewicza – i to
w czasach, gdy jeszcze nie powierzono mu kierowania diecezją wileńską. Wspomnieć
też wypada wielkie postacie marianów zasłużonych w walce o wolność
Polski w czasie II wojny światowej – i później, kiedy Kościół wypracowywał
kształt swojej obecności w okresie PRL-u, w trudnej walce z wrogami Boga
i Ewangelii Chrystusowej. Przy całym uznaniu dla zaangażowania w pracę duszpasterską
w małych wspólnotach, parafialnych i im podobnych, musimy uznać,
że również przejęcie się sprawami całego kraju, a zwłaszcza miejsca Kościoła
w nim, bynajmniej nie wykracza poza dziedzictwo o. Papczyńskiego; przeciwnie,
stanowi realizację przesłania, jakie pozostawił nam on i jego wielcy w naszym
Zgromadzeniu następcy.
W kontekście zbliżającej się uroczystej beatyfikacji o. Papczyńskiego warto
pamiętać o, naprawdę godnej uwagi, jego wrażliwości społecznej, i warto ją sobie
oraz wiernym ukazywać. Jest to żywy przykład także dla nas dziś. Fundamentem
i swoistym podsumowaniem tej wrażliwości jest drugi rozdział Norma vitae,
w którym o. Stanisław – wykraczając poza ówczesne standardy rozumienia życia
zakonnego – umocowuje miłość jako fundament życia jego duchowych synów,
zarówno w samym Zgromadzeniu, jak i w ich pracy duszpasterskiej.
30