Διηγήματα, επιλογή από το έργο του Α. Π. Τσέχοφ
Διηγήματα, επιλογή από το έργο του Α. Π. Τσέχοφ
Διηγήματα, επιλογή από το έργο του Α. Π. Τσέχοφ
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Α</strong>.<strong>Π</strong>.<strong>Τσέχοφ</strong>, <strong>Διηγήματα</strong>-<strong>επιλογή</strong> <strong>από</strong> <strong>το</strong> <strong>έργο</strong> <strong>το</strong>υ<br />
όπως φαίνεται, δεν έχει διάθεση ν’ ακούσει). Ολοκληρώνοντας την<br />
κούρσα σταματά κοντά σε μια ταβέρνα και <strong>το</strong> σκηνικό της ακινησίας<br />
επαναλαμβάνεται ακόμα μια φορά.<br />
Νέοι πελάτες εμφανίζονται. Είναι τρεις θορυβώδεις νεαροί που<br />
σπρώχνονται και βρίζονται. Το αγώγι που <strong>το</strong>υ δίνουν είναι μικρό<br />
αλλά ο Ιωνάς δεν πολυενδιαφέρεται πια για την τιμή. Του φτάνει<br />
να είναι απασχολημένος. Ένας απ’ αυ<strong>το</strong>ύς, ο καμπούρης, στέκεται<br />
όρθιος πίσω <strong>το</strong>υ και <strong>το</strong>ν ενοχλεί διαρκώς. Ο διάλογος μεταξύ των<br />
νεαρών αποκαλύπτει όλη τη χυδαιότητα και την προπέτεια <strong>το</strong>υ χαρακτήρα<br />
<strong>το</strong>υς. Ωστόσο, ακόμα και η βάναυση συμπεριφορά <strong>το</strong>υ<br />
καμπούρη φαίνεται ότι είναι για <strong>το</strong>ν Ιωνά προτιμότερη <strong>από</strong> την<br />
<strong>από</strong>λυτη μοναξιά. Η ανθρώπινη παρουσία έστω και στη χειρότερη<br />
στιγμή της είναι παρήγορη για κείνον που πονά (<strong>το</strong> αίσθημα της μοναξιάς<br />
αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται πιο ελαφρύ). Έτσι, παίρνει <strong>το</strong><br />
θάρρος να ξαναμιλήσει για <strong>το</strong> θάνα<strong>το</strong> <strong>το</strong>υ γιου <strong>το</strong>υ, για να εισπράξει<br />
μιαν αδιάφορη απάντηση (Όλοι θα πεθάνουμε…, αναστενάζει<br />
ο καμπούρης…) κι έπειτα μια προσβλητική καρπαζιά σ<strong>το</strong> σβέρκο.<br />
Μια ερώτηση άλλου επιβάτη <strong>το</strong>υ δίνει την ευκαιρία να εξηγήσει την<br />
τραγικότητα της κατάστασής <strong>το</strong>υ (Τώρα έχω γυναίκα… τη μαύρη<br />
γη…<strong>Π</strong>έθανε ο γιος μου κι εγώ είμαι ζωντανός…ο θάνα<strong>το</strong>ς έκανε<br />
λάθος στην πόρτα…<strong>Α</strong>ντί να ’ρθει σε μένα πήγε σ<strong>το</strong> γιο…). Εκείνη<br />
την ώρα όμως φτάνουν σ<strong>το</strong>ν προορισμό <strong>το</strong>υς και ο Ιωνάς απομένει<br />
και πάλι μόνος με <strong>το</strong> βαρύ φορτίο <strong>το</strong>υ πόνου που κουβαλά.<br />
Η παράγραφος που ακολουθεί συνδέεται με την προμετωπίδα<br />
<strong>το</strong>υ διηγήμα<strong>το</strong>ς. <strong>Π</strong>εριγράφει τόσο <strong>το</strong> μέγεθος <strong>το</strong>υ αφόρη<strong>το</strong>υ ψυχικού<br />
πόνου που κατακλύζει <strong>το</strong>ν ήρωα, όσο και <strong>το</strong> αδύνα<strong>το</strong> να<br />
<strong>το</strong>ν μοιραστεί με κάποιον και να γαληνέψει, να παρηγορηθεί. Οι<br />
άνθρωποι γύρω <strong>το</strong>υ είναι χιλιάδες κι όμως παραμένει μόνος <strong>το</strong>υ.<br />
Το τραγικό ερώτημα της προμετωπίδας επαναλαμβάνεται (Δε θα<br />
βρεθεί, λοιπόν, μέσα σ’ αυτές τις χιλιάδες <strong>το</strong>υς ανθρώπους έστω<br />
και ένας που να θέλει να <strong>το</strong>ν ακούσει με προσοχή; <strong>Α</strong>λλά οι άνθρωποι<br />
τρέχουν, χωρίς να προσέχουν ούτε αυτόν ούτε <strong>το</strong>ν πόνο <strong>το</strong>υ…).<br />
Ο πόνος <strong>το</strong>υ είναι απέραν<strong>το</strong>ς αλλά αθέα<strong>το</strong>ς για <strong>το</strong>υς άλλους. Στην<br />
πολύβουη πόλη με <strong>το</strong> πλήθος των ανθρώπων, η μεγαλύτερη έλλειψη<br />
είναι αυτή <strong>το</strong>υ διπλανού και <strong>το</strong> μεγαλύτερο πάθος (= πάθημα) η<br />
ΒΙΒΛΙΟ ΕΚ<strong>Π</strong><strong>Α</strong>ΙΔΕΥΤΙΚΟΥ 39
Change language