revista shen antoni nr 6.cdr - Famulliabinqes.com

Shën Antoni i Padovës, Viti II nr. 6, Prill 2010
pushon s'e lari mëkatin e vet me lot të
hidhur; Gjonin, që ngjitet në Kalvar e merr
nën kujdes, plot dashuri, Nënën.
Të tjerët kanë ikur. Por gjithsesi, edhe ata
kanë shkuar të shikojnë ç'do të ndodhë.
Pavarësisht nga ligështia, fati i Krishtit
ishte tepër i lidhur me fatin e tyre. Edhe ata
ishin në Udhën e Kryqit, të ngatërruar mes
turmës, për t'u ruajtur nga rreziqet. E panë
edhe ata, deri në fund të fundit, e shkuan,
me zemër të plasur e shpresa të
copëtuara. Nuk i kujtojnë më profecitë e
Mjeshtrit, që janë avulluar nga mendja e
tyre, e paaftë për të depërtuar në të
mbinatyrshmen. Për ta, ashtu si për
armiqtë, ndonëse në një mënyrë tjetër,
gjithçka ka marrë fund. Vdekja nuk lejon
epilogë.
Mbyllen në shtëpinë mike, që i ka strehuar
herën e fundit së bashku me Jezusin. Juda
ka vdekur. Nuk do t'i spiunojë askush.
Mund ta konsiderojnë veten të sigurt, në
se nuk do të bien në sy. Pastaj, si të ketë
kaluar tronditja e thellë, do të kthehen në
shtëpitë e tyre, larg rreziqeve, në Galile,
për të rifilluar jetën e tyre të paemër, të
pashpresë, në të cilën nuk pritet më asgjë
e jashtëzakonshme.
Përveç dishepujve, ka edhe të tjerë, që
interesohen për Jezusin: Nikodemi e Jozefi
i Arimatesë, të cilët i përkasin shoqërisë së
kamur të Jerusalemit, madje vetë Sinedrit,
që e dënoi Jezusin. Jetuan në hije, nuk i
miratuan metodat e kolegëve, madje edhe
protestuan, gjithnjë me druajtje, pa rënë
shumë në sy. Por tani që ai vdiq, nuk kanë
ç'të humbasin më e dalin haptazi, pa
kurrfarë droje. I bëjnë nderimet e fundit e
pastaj edhe ata shkojnë në punë të vet,
sepse edhe për ta gjithçka ka marrë fund.
Vetëm grupi i vogël i grave nuk dorëzohet.
As ato nuk e mendojnë ringjalljen. Por
kanë një dashuri që s'njeh vdekje e presin
t'u krijohet mundësia për ta shprehur
edhe një herë mbi kufomën e njeriut të
dashur. Edhe ato kthehen në shtëpi; edhe
për ato gjithçka ka marrë fund. E
megjithatë, janë gjithë sy e veshë, në një
pritje, për të cilën u jep të drejtë dashuria.
Thua shkuan në shtëpinë e asaj që, e
vetme pret ende, me bindje se mund të
ndodhë gjithçkaNëna është pritur me
krahë hapur në shtëpinë e Gjonit, birit të ri
që ia dha Krishti nga Kryqi. E Gjoni bën
çmos të gjejë mënyra për të zëvendësuar
Birin e pazëvendësueshëm, të vetmin,
Birin e Hyjit.
Askush nuk merr guxim t'i thotë një fjalë
Marisë, e as ajo s'e kërkon. Shpirti i saj nuk
është i vetmuar. Rri në pritje të zbulesës së
re, duke kaluar nëpër mend çaste të tjera
pritjeje, shprese, që nga çasti i parë, kur e
lajmëroi Engjëlli, tek ditët e amësisë së saj
të pazakontë, tek hapat e para të Jezusit,
fakte që i meditonte e i ruante në
fshehtësinë e zemrës së saj, ashtu si ruante
në arkë petkat e birit misterioz, që dukej
sikur e mohonte, që e priste, pastaj, në
majën e kodrës e i besonte misionin e një
amësie të re, për Gjonin, për njerëzimin e
shëlbuar, për të gjithë ne.
E ne, e lënë nën kujdesin tënd, duam të
rrimë me ty, Nënë, për ta jetuar me ty këtë
natë, plot me fe, shpresë e dashuri. Nata
jonë shpesh është e ngarkuar me
dëshpërim. Edhe ne, si dishepujt, nuk
8