B - WojewÃ³dzki Szpital Specjalistyczny w Olsztynie

More documents

Recommendations

Info

Wiedza, siła i talent Rozmawiamy z lek. med. Antonim Kołakowskim Ordynatorem Oddziału Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej – Niedawno Oddział Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej obchodził 40-lecie istnienia. Proszę powiedzieć kilka słów o jego historii. – Jesienią 1970 roku śp. dr Jan Maksay, dyrektor Szpitala Wojewódzkiego w budowie zwrócił się do młodego, pełnego energii adiunkta Kliniki Chirurgii Urazowej i Ortopedii Instytutu Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie dr. med. Stefana Bołoczko o przyjazd do Olsztyna i zorganizowanie Oddziału Ortopedii i Chirurgii Urazowej w Szpitalu Wojewódzkim, a tak naprawdę o zorganizowanie Ortopedii w całym ówczesnym województwie olsztyńskim. Przyjaciołom się nie odmawia. Przyjechał i został. Pierwszy zespół lekarski oprócz ordynatora tworzyli: dr Marian Gross oraz dr Stanisław Czemko i Lech Radyko. Oddziałową została Pani Natasza Matysiak. W 1973 r. otwarto na V piętrze blok operacyjny i oddział otrzymał do wyłącznej dyspozycji 2 sale operacyjne, co pozwoliło rozszerzyć zakres zabiegów operacyjnych. W 1975 r. ordynator został dyrektorem Szpitala. W 1976 roku oddział przeszedł gruntowny remont i został utworzony Odcinek Pooperacyjny z wydzielonym zespołem pielęgniarskim. – Jakie zabiegi były wykonywane w tamtym okresie? – Cały czas dzięki inicjatywie Profesora staraliśmy się nadążać za wiodącymi ośrodkami w kraju. Wszczepialiśmy związane protezy kolan, zaczęliśmy wykonywać zabiegi artroskopowe, a od 1989 roku jako jeden z 4 ośrodków w Polsce wdrożyliśmy program wydłużania kończyn metodą Ilizarowa. Przez cały okres Oddział był miejscem leczenia najcięższych przypadków urazowych z całego województwa, w tym złamań kręgosłupa z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Od 2002 roku wykonujemy endoprotezoplastyki stawu kolanowego. Zostało to poprzedzone szkoleniami krajowymi i zagranicznymi członków zespołu. Także wprowadzenie nowych rodzajów protez stawu biodrowego pozwoliło na wyjazd na szkolenia lekarzy z Oddziału. 6 – Co było milowym krokiem w ortopedii? – Milowy krok w ortopedii to rozwój technologii, który spowodował zmiany w implantach wszczepianych pacjentom. Powstało wiele nowych protez stawu biodrowego, rozwinęła się endoprotezoplastyka stawu kolanowego, nastąpił również olbrzymi postęp w chirurgii kręgosłupa i chirurgii małoinwazyjnej, w szczególności chodzi tu o artroskopie stawu barkowego, kolanowego, a także skokowego i biodrowego. Uległy także zmianie wszelkiego rodzaju implanty do zespalania kości w porównaniu do tych, których używaliśmy 30-40 lat temu. Większość implantów w chwili obecnej jest wykonana z tytanu, a nie ze stopów metalowych, w których jednym z elementów było żelazo. To wszystko umożliwia nam lepszą stabilizację, szybsze obciążanie operowanej kończyny, szybsze usprawnianie pacjenta, w związku z tym chory szybciej wraca do normalnego życia i pracy zawodowej. Uległa również zmianie technika obrazowa. Dzisiaj dysponujemy już nie tylko zwykłym aparatem rentgenowskim, ale aparatem rentgenowskim przewoźnym z ramieniem C, tomografią komputerową, rezonansem magnetycznym. To wszystko przyczynia się do stałego rozwoju i postępu chirurgii urazowej i ortopedycznej. – Jakie zabiegi są dzisiaj wykonywane w naszym oddziale? – Zajmujemy się wszelkimi złamaniami w obrębie kończyn, miednicy, złamaniami kręgosłupa, zwichnięciami i uszkodzeniami ścięgien oraz mięśni. Drugą grupę leczonych stanowią pacjenci ze zmianami zwyrodnieniowymi dużych stawów, którym wstawiamy protezy stawów biodrowych i kolanowych. Zajmujemy się schorzeniami kręgosłupa, czyli zmianami zwyrodnieniowymi, stenozami kręgosłupa, przerzutami nowotworowymi, dyskopatią, a także leczymy złamania osteoporotyczne, wstrzykując do złamanych trzonów kręgów odpowiedniego rodzaju cement kostny. Trzecia grupa to wszelkiego rodzaju zabiegi artroskopowe, rekonstrukcje łękotek, więzadeł, chrząstki stawowej, re- styczeń • luty • marzec 2011 konstrukcje obrąbka stawowego barku i stożka rotatorów. Zabiegi te rozwinęły się głównie w ciągu ostatnich 10 lat. – Czy dużą liczbę pacjentów stanowią pacjenci chorujący na nowotwory? – Jest to duża grupa pacjentów. Głównie są to nowotwory przerzutowe, a więc ognisko pierwotne znajduje się w płucach, nerkach, u kobiet w narządzie rodnym, piersiach, u mężczyzn w gruczole krokowym. Praktycznie nie ma tygodnia, żebyśmy nie przyjęli na oddział pacjenta z chorobą nowotworową. – A czy są zabiegi, które w całym województwie wykonują tylko nasi ortopedzi? – Tylko w naszym oddziale wykonujemy operacje kręgosłupa. Żaden inny oddział ortopedyczny w naszym województwie nie wykonuje zabiegów na kręgosłupie, w związku z tym liczba pacjentów przyjeżdżających z całego regionu jest duża. Pozostałe zabiegi są wykonywane także w innych oddziałach. – Proszę opowiedzieć o planach rozwoju oddziału? – Plany rozwoju oddziału związane są z budową nowego bloku operacyjnego, na którym mam nadzieję, będziemy mieć przynajmniej dwie sale operacyjne. Zgodnie z przyjętymi na świecie standardami sala do endoprotezoplastyk, osteotomii powinna być osobną salą, na której nie wykonuje się zabiegów z chirurgii urazowej. Zabiegi te traktowane są jako zabiegi pierwotnie zagrożone stanem zapalnym. Na taki
styczeń • luty • marzec 2011 zabieg pacjent często trafia z ulicy, z zakładu pracy, czy z gospodarstwa rolnego. Staramy się rozdzielać zabiegi urazowe od endoprotezoplastyk. Na sali, która została wyczyszczona, zdezynfekowana i naświetlona jako pierwsze idą protezy, potem operujemy pacjentów urazowych. Jeżeli chodzi o sprzęt, to marzymy o aparacie rtg z ramieniem „O” i rezonansie śródoperacyjnym, o dobrych stołach operacyjnych z przeziernym dla promieni rtg blatem, ze wszystkimi przystawkami niezbędnymi w zabiegach chirurgii urazowej i ortopedii. – Jaka pora roku jest najtrudniejsza dla lekarzy ortopedów? – Właściwie nie ma pór roku złych i dobrych. Wiosna to okres kiedy rozpoczyna się intensywny ruch komunikacyjny, na drogi wyjeżdżają motocykliści, którzy przez kilka miesięcy nie siadali na swoje „rumaki” i starają się odbić to, co ich zdaniem stracili przez te miesiące. Latem leczymy pacjentów z wypadków komunikacyjnych, skoczków pozbawionych tzw. „płytkiej wyobraźni”, czyli wszystkich skaczących na głowę do nieznanej, często bardzo płytkiej wody. Może najspokojniejszy jest początek jesieni, kiedy już powoli zamiera ruch na drogach, kończy się sezon turystyczny, jest znacznie mniej kąpieli, bo woda jest za zimna. Ale już w październiku i listopadzie robi się ślisko i zajmujemy się złamaniami związanymi z upadkami. – W naszym oddziale nie pracuje żadna lekarka ortopeda, czy to znaczy, że kobiety nie wybierają tej specjalizacji? – Oczywiście, że nie. Są lekarki zajmujące się ortopedią, łącznie z paniami, które są profesorami w ortopedii. W naszym województwie rzeczywiście jest mało lekarek ortopedów. Na palcach rąk można policzyć te wszystkie panie, które chciały poświęcić się fizycznie ciężkiej specjalności. Oprócz wiedzy teoretycznej i pewnych zdolności manualnych jest to ciężka praca fizyczna, z użyciem piły, młotka, wiertarki i śru- Zespół Oddziału Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej bokrętów różnego rodzaju, dlatego ta specjalizacja jest rzadziej wybierana przez panie. – Czyli, żeby mieć siłę na wykonywanie zawodu lekarza ortopedy wskazane jest chodzenie na siłownię? – Oczywiście, że tak. Swego czasu nawet grupowo chodziliśmy na siłownię i na basen. Teraz każdy wolne chwile stara się zagospodarować sam. Część z nas systematycznie chodzi na pływalnię, kilku kolegów stara się codziennie, kiedy nie jest na dyżurze jeździć rowerami, jeden z kolegów uprawia sporty walki, grają w piłkę nożną. Staramy się utrzymać dobrą kondycję. – Z czego jest Pan najbardziej dumny? – Najbardziej dumny oczywiście jestem z zespołu pracującego w oddziale. Koledzy z oddziału oprócz posiadanej ogólnej wiedzy ortopedycznej wykształcili się w poszczególnych wąskich specjalnościach, szczególnie chodzi tu o artroskopie, chirurgię kręgosłupa i endoprotezoplastyki. Dumny także jestem z zespołu pielęgniarskiego, który przez tyle lat pracy doskonale opiekuje się pacjentami w oddziale. Nie mogę zapomnieć o dwóch magistrach rehabilitacji, którzy zajmują się usprawnianiem pacjentów w pierwszej fazie po zabiegu oraz Oddział w liczbach: • liczba wykonanych zabiegów operacyjnych w 2010r., – dużych – 1034, – małych – 197, • liczba łóżek – 35 w tym 4 intensywnego nadzoru pielęgniarskiego, • liczba hospitalizacji – 1334, • pracujący w Oddziale – 35 w tym: – lekarze – 13 w tym 9 specjalistów i 4 szkolących się, 2 ze stopniem dr n. med. – pielęgniarki – 18 w tym 6 posiada wyższe wykształcenie, – rehabilitanci – 2 mgr, – pozostały personel – 2 sekretarki medyczne i technik gipsiarz. 40 lat to: • ponad 45 tysięcy leczonych chorych, • ponad 30 tysięcy wykonanych zabiegów operacyjnych, • 55 specjalistów w zakresie ortopedii, • ponad 135 publikacji, • ponad 170 wygłoszonych referatów, • setki odbytych szkoleń i uczestnictwo w zjazdach, sympozjach, szkoleniach krajowych i zagranicznych. sekretarkach medycznych, które dbają o to, abyśmy nie utonęli w papierach. – Dziękuję za rozmowę. 7 core
Page 1 and 2: ISSN 1644-8162 NR 31/1 styczeń •
Page 3 and 4: styczeń • luty • marzec 2011 P
Page 5: styczeń • luty • marzec 2011 D
Page 9 and 10: styczeń • luty • marzec 2011 b
Page 11 and 12: styczeń • luty • marzec 2011
Page 13 and 14: styczeń • luty • marzec 2011 o
Page 15 and 16: styczeń • luty • marzec 2011 O
Page 17 and 18: styczeń • luty • marzec 2011 m
Page 19 and 20: styczeń • luty • marzec 2011 n
Page 21 and 22: styczeń • luty • marzec 2011 -
Page 23 and 24: styczeń • luty • marzec 2011 S
Page 25 and 26: styczeń • luty • marzec 2011 P
Page 27 and 28: styczeń • luty • marzec 2011 K

B - WojewÃ³dzki Szpital Specjalistyczny w Olsztynie

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?