Kjo është dita që na e fali Zoti Alleluia, Alleluia - kishadhejeta.com

mars 2008
Kisha dhe jeta
3
Krishti u ngjall - Pashkët e ringjalljes
në Katedralen e Shën Palit në Tiranë
Predikimi i Sh. T. Imzot Rrok Mirdita
Arqipeshkëv Metropolit i Arkiodioqezës Metropolitane Tiranë-Durrës
di se kërkoni Jezusin, të kryqëzuarin.
E Nuk është këtu, është ringjallur.”
Shumë të dashur vëllezër e motra, këto
fjalë të engjëllit pranë varrit të zbrazur të
Krishtit, nuk kanë tronditur dhe shndërruar
vetëm jetën e Marisë Magdalenë dhe
të Marisë tjetër që kishin shkuar tek varri,
nuk kanë tronditur dhe shndërruar vetëm
jetën e apostujve dhe të disa të krishterëve,
por kanë tronditur dhe shndërruar historinë.
“Ai është ringjallur!” Kush është ai që është
ringjallur dhe pse është vdekja dhe ringjallja
e tij themeli i jetës së botës
Historia e Krishtit, e zhvilluar në një
province të vogël të perandorisë së madhe
romake, prek historinë e të gjithë njerëzve,
sepse Krishti është njeriu. Ponc Pilati, gjatë
gjyqit të këtij njeriu të jashtëzakonshëm që
kishte trazuar ndërgjegjet e papastra të pushtetit
fetar e politik të kohës së vet, ua paraqiti
Jezusin hebrenjve që kërkonin vdekjen e tij,
duke u thënë: “Ja njeriu!”Gjyqi i Krishtit dhe
dënimi i tij me vdekje në Jeruzalem, kryqëzimi
i tij jashtë qytetit të shenjtë, vdekja
e tij mes dy mëkatarëve nën gozhdat dhe
heshtat e ushtarëve romake dhe nën ironinë
e hidhur të priftërinjve hebrenj, janë historia
e njerëzimit, sepse Krishti është njeriu. Në
Krishtin e dënuar me vdekje padrejtësisht,
të përqeshur e të fyer, të vuajtur e të varur
në kryq, shohim njeriun, mbi të cilin rëndon
mëkati që mbulon me shëmtimin e vet tërë
shkëlqimin e bukurisë.
Historia e njerëzimit është e prekur thellë
nga realiteti i mëkatit i cili e shëmton tokën
duke shpërfytyruar njeriun. Dhe pasoja e
fundit e mëkatit është vdekja, ky realitet i
pashmangshëm që mbulon me errësirën e
vet bukurinë e jetës dhe forcën e shkëlqimit
të saj.
Në kryqin e Krishtit dhe në vdekjen
e tij gjendet e shprehur tërë varfëria
njerëzore dhe dëshira e fuqishme e njeriut
për të mos qenë i braktisur nga Hyji.
Përballë mjerimit dhe vdekjes duket sikur
Hyji ose nuk ekziston, ose është i pafuqishëm.
“Nëse je Biri i Hyjit, zbrit nga kryqi” i thonë
kryqëzuesat Jezusit. Nga ana e tij Jezusi përjeton
në kryq vetminë e tmerrshme dhe ndjenjën
e braktisjes nga Hyji, prandaj thërret: “Hyji
im, Hyji im, përse më ke braktisur” Kureshtja
e atyre që gjenden tek kryqi i Krishtit pa
dashuri ndaj Hyjit dhe njeriut të kryqëzuar, i
shtyn të thonë: “Ka thirrur Hyjin, të shohim
a do te vijë për ta shpëtuar”.
Por në orën e kryqit Hyji hesht dhe në
heshtjen e Hyjit vdes Biri i tij, duke thënë: “O
Atë, në duart e tua po e dorëzoj shpirtin tim”.
Përballë situatës së dhimbjeve njerëzore,
përballë tragjedive që vërshojnë mbi botën,
përballë kryqit të ekzistencës së përditshme
që rëndon në një mënyrë apo në një tjetër
mbi shpirtrat e njerëzve të çdo kohe, lind
vetvetishëm thirrja njerëzore: “Hyji im, Hyji
im, përse më ke braktisur”. Një njerëzim i
braktisur nga Zoti, një njerëzim dhe një shoqëri
që e braktis Zotin, nuk mund ta njohë
shkëlqimin e shpresës, ngushëllimin e besimit,
forcën e dashurisë. Tek kryqi i Krishtit, kryqëzuesat
thonë: “Ka thirrur Hyjin, të shohim
a do të vijë për ta shpëtuar”.
Pasi Krishti vdes, të gjithë largohen, duke
menduar se vdekja është fundi, duke pandehur
se Hyji e ka braktisur njeriun e kryqit, duke
lënë gjithçka nën pushtetin e vdekjes. E nëse
Ai, i drejti, Biri i Hyjit, ka vdekur i braktisur
nga Ati qiellor, atëherë duket sikur vdekja e
tij është provë se njeriu është një eksperiment
i dështuar i Hyjit.
Nëse njeriu, kjo krijesë kaq madhështore,
është krijuar për të vdekur, krijimi është
një ironi e hidhur ose një fitore e së keqes.
Por, pikërisht kur të gjithë e kanë humbur
shpresën, kur gjithçka është krejtësisht e pamundur
për njerëzit, kur duket sikur vdekja ka
vënë në heshtje edhe hirin e Hyjit, pikërisht
në vdekje, në vendin e braktisjes së skajshme,
Hyji ndërhyn me fuqinë e jetës, ndërhyn tek
varri i Jezusit nga Nazareti, duke i dhënë fund
shterpësisë së varrit, dhe duke ringjallur në
jetë Birin e tij të vdekur për ne, për të shpaguar
me vdekjen e tij mëkatin tonë, për të prekur
me vdekjen e tij vdekjen tonë e për të na dhënë
me ringjalljen e tij forcën e jetës dhe shpresën
e ringjalljes.“Po thërret Hyjin, të shohim a do
të vijë për ta shpëtuar”.
Shumë të dashur vëllezër e motra, pashkët
janë shpëtimi i Hyjit, sepse shpëtimi nuk është
shmangia e vdekjes, por mundja e saj, duke i
kaluar mes per mes. Në mes të vdekjes Hyji
na ka shpëtuar nga vdekja me anë të vdekjes
dhe të ringjalljes së Birit të vet. Në mes të
vdekjes ai është zbuluar si Hyji i jetës. Në mes
të vdekjes na ka treguar se nuk e ka braktisur
njeriun dhe me praninë e tij e ka shndërruar
vdekjen në jetë.
Skena e ungjillit sipas Mateut që na tregon
ngjarjen e ringjalljes në paraqet më mënyrë
të mrekullueshme dinamikën e jetës që
shpërthen nga vdekja dhe ringjallja e Krishtit
dhe vërshon në shpirtrat e njerëzve, duke e
gjallëruar historinë.
-vijon në fq. 3-
fotot M. Pici