Kjo është dita që na e fali Zoti Alleluia, Alleluia - kishadhejeta.com

More documents

Recommendations

Info

mars 2008 Kisha dhe jeta 8 Çasti i Nënës Maria, ti që i mban mend shumë mirë bukuritë e birit tand, faqet e tija, kambët e tija të shenjta, duar e tija të shenjta, gojën e tij të ëmbël, sytë e tij të shndritshëm, flokët e tij të bukur, dhe kërkon ti krahasosh gjitha këto bukuri të tijat sa ishte gjallë, me trupin e Tij tashmë të vdekur. Ti i pëshpërit Krishtit se nuk mund të durosh ma për pa qarë, se dëshiron ta mbash ende në prehrin tënd dhe ta lagësh me lotët e tu; i lutesh që të të lejojë për të ndenjur së bashku me të në varr – dhe kur ai të përgjigjet se këtë gjë nuk E Shtuna e Madhe … heshtje dhe pritje (pjesë nga një Predikim i Vjetër mbi të Shtunën e Madhe) Çfarë ka ndodhur Sot mbi tokë është një heshtje e madhe, heshtje e madhe dhe vetmi. Heshtje e madhe sepse Mbreti po fle: toka ka mbetur e habitur dhe hesht sepse Hyji është bërë mish dhe ka rënë në gjumë për të zgjuar ata që po flenin prej shekujsh. Hyji ka vdekë në natyrën e tij njerëzore dhe ka zbritur për ti shkundur nga gjumi ata që po flenin në nëntokë. Sot Bota është jetime pa Krijuesin e sajë, sot bota i besohet Marisë, Virgjërës së dhimbshme. Po, po, kjo që ka ndodhur ishte me të vërtetë e rëndë… kemi vrarë Autorin e jetës, dhe tani jemi të përkulur mi vetveten tonë si ai që ka bërë ndonjë sherr dhe pret me dridhje dhe frikë se çdo ti ndodhi pas kësaj që ka bërë… kemi mbetur në heshtje, në pritje për të ditur se cili do të jetë fundi ynë, mes dyshimit dhe ankthit. Ndërsa Maria jo, Ajo ka qenë gjithnjë e sigurt se vdekja e Birit të sajë nuk ishte mbarimi, por vetëm fillimi, fillimi i një jete të re, fundi i varësisë tonë nga mëkati që na mbante skllevër dhe të shkelur me fytyrë për dhe fillimi i lirisë sonë. Maria, Virgjëra e dhimbshme…ti po qan jo vetëm vdekjen e Birit tënd, të pafajshëm dhe të shenjtë, por mbi të gjitha popullin që nuk di nga të shkojë dhe më të edhe mëkatin e mbarë njerëzimit. Nga Dom Marjan Lumçi mund ta bësh – por ti i thua se do të qëndrosh pranë varrit derisa ai të dalë që andej, dhe nëse nuk del shpejt, ti do të bredhësh rrugët e botës duke qarë dhe duke u’a treguar të gjithëve hallin tënd, dhe se do rrish duke qarë deri në ditën e vdekjes tënde. O Mari e Dhimbshme, tani që ke mbetur vetëm, e zhytur në një dhimbje të madhe, pas vdekjes së Djalit tënd të vetëm, ne duam të të rrijmë afër, duam me të soditë, o Virgjër me Birin tënd të vetëm në prehër, duke kuptuar se në ty është e përqendruar dhimbja e gjithë universit për vdekjen e Krishtit; në ty ne shohim personifikimin e të gjitha nënave që gjatë gjithë historisë, kanë qarë për vdekjen e bijve të tyre. Por në ty, mbi të gjitha në shohin besimin në ringjallje, që na ndihmon për të kuptuar madhështinë e dashurisë shëlbuese të Krishtit. Në ty, o Maria, është bashkuar i gjithë trupi i Kishës. Së bashku më ty, o Virgjër, që qëndron pranë varrit të Krishtit ne shohim ikonën e Virgjërës Kishë që rrin zgjuar pranë varrit të Dhëndrrit të saj, në pritje për të kremtuar Ringjalljen. E ndërsa trupi i Djalit tënd pushon në varr dhe shpirti i tij ka zbritur në nëntokë për me u shpallë paraardhësve tanë çlirimin nga robëria e varrit që tashmë nuk do vonojë me ardhë, ti o Virgjër, duke paraprirë dhe personifikuar Kishën, pret plot me fe fitoren e Krishtit mbi vdekjen. Po Krishti Ku është ai tani Sigurisht ai ka shkuar për të kërkuar nënën e parë, sikurse delen e humbur. Ai ka zbritur për të takuar ata të cilët prej shekujsh pushojnë në errësirë dhe nën hijen e vdekjes. Hyji dhe Biri i tij kanë shkuar për të liruar nga vuajtjet Adamin dhe Evën të cilët ende janë në burgun e vdekjes dhe u thonë atyre: “Zgjohu, ti që flenë dhe ringjallu nga të vdekurit, dhe Krishti do të të ndriçojë”. Unë jam Zoti i yt, që për ty jam bërë biri i yt; që për ty dhe për gjithë këta, që prej teje e kanë origjinën, tani po flas, dhe më pushtetin tim u urdhëroj të gjithëve që ishin në burg: Dilni! Atyre që ishin në errësirë: Qofshi ndriçuar! Atyre që kishin vdekur: Ringjalluni! Ty të urdhëroj: Zgjohu, ti që po flenë! Ngjallu nga të vdekurit. Unë jam jeta e të vdekurve. Ringjallu, o vepra e duarve të mia! Ringjallu krijesa ime! Ringjallu, të ikim nga ky vend! Ti në mua dhe unë në ty jemi një natyrë e vetme Për ty unë, Hyji yt, jam bërë biri yt. Për ty unë, Zoti yt, kam marrë natyrën e shërbëtorit. Për ty, unë që rri mbi qiejt e lartë, kam zbritur mbi tokë dhe tani edhe në nëntokë. Për ty, o njeri, kam marrë mbi vete dobësinë njerëzore, por më pas edhe jam bërë i lirë mes të vdekurve. Për ty, që ke dalur nga kopshti i parrizit të tokës, unë jam tradhtuar në një kopsht dhe më kanë lëshuar në duar e Judenjëve, dhe në një kopsht më kanë kryqëzuar. Shikoji në fytyrën time pështymat që kam pranuar ti marr për hatrin tënd, për të të rikthyer ty shpirtin që dikur e një kohë të ka dhënë jetën. Shikoi mbi fytyrën time shputat, të cilat i kam duruar vetëm për të të ribërë ty bukurinë tënde të humbur në shëmbëlltyrën time. Shikoje shpinën time sa frushkullat e thuprat i kam marrë, për të çliruar shpatullat e tua nga pesha e mëkateve. Shikoi duart e mia të gozhduara në dru për ty, këto duar që ti në fillimin e botës i patë shtrirë drejt pemës. Vdiqa mbi kryq dhe heshta ma shporoi kraharorin tim, për ty që pate qenë vënë në gjumë në parrizin e tokës dhe nga kraharori yt nxora Evën. Kraharori im e ka shëruar tashmë kraharorin tënd. Gjumi im, do të të çlirojë ty nga gjumi yt i amshuar. Heshta që më goditi mua, e ka ndalur tashmë heshtën që ishte drejtuar kundër teje. Ngritu, të ikin nga ky vend. Armiku të ka bërë që të ikësh nga toka e parrizit. Ndërsa unë nuk do të të vendosi më në atë kopsht, por mbi fronin qiellor. Të qe ndaluar atëherë që ta prekje pemën simbolike të jetës, por unë, qa jam vetë Jeta, po të marr me vete që së bashku të gëzojmë në amshim. Shshshshshsht…. Heshtje ….. Hyji im po flenë, por shumë shpejt do vijë për të na çliruar. Shshshshshsht…... Shtuna e Madhe…. heshtje dhe habi….Hyji im po flenë, është pritja e një sigurie që nuk ka të krahasuar.
mars 2008 Kisha dhe jeta 9 Adoleshenca, kohë pritjeje dhe shprese Jeta e vështirë e njeriut kalon nëpër shumë periudha të bukura, të lehta dhe të vështira. Të gjithë për një çast mendojnë për atë që na ka ndodhur dhe jemi në ankth dhe në pritje për atë që do të ndodhi. Nuk besoj se s’ka njeri të mos mendoj për një çast kohën e mrekullueshme të fëmijërisë dhe jo vetëm atë por, shumë e shumë gjëra të tjera që nuk i përkasin asaj. Secili prej nesh kalon në një periudhë që të gjithë e quajnë periudha më e bukur e jetës dhe kjo është periudha dhe mosha e adoleshencës. Pikërisht ajo moshë ku çdo adoleshent gjendet përballë dilemave të pafundme dhe përballë shumë pyetjeve të cilat janë të pranishme gjatë gjithë kohës. Adoleshenca, periudha më e bukur por edhe e vështirë sepse çdo njeri prej nesh mes dëshirave tona dhe mundësive dhe dëshirat e familjes për ne. Adoleshenca mosha ku përjetojmë zhgënjimet e para, mosha e rebelizimit dhe kënaqësive të trupit duke e lënë në harresë shpirtin, por ajo që është më e keqja duke iu larguar nga Zoti. E pse ndodh kjo Ndoshta sepse që të vegjël kemi mësuar që Zoti nuk e dëshiron të keqen. E me ne çfarë ndodh Ne të gjendur përballë fatkeqësive apo zhgënjimeve tona të para themi: n.q.s Zoti vërtetë ekziston pse lejon që të na ndodhin gjëra të tilla A është ai që u kryqëzua për mëkatet tona Apo me këtë fatkeqësi ai po na dënon për ndonjë gabim të fëmijërisë E shumë e shumë pyetjeve të tjera ndoshta të pakuptimta apo e vështirë të gjendet një përgjigje e përshtatshme për moshën tonë. Çdo adoleshent është në kërkim të diçkaje. E këtu vlen më shumë pyetja që Jezusi ua drejton peshkatarëve te Ungjilli i Shën Gjonit e cila është: Kë kërkoni As ne vetë nuk e dimë se kë kërkojmë, thjesht kërkojmë diçka të veçantë, ndoshta shpresën e ndoshta dashurinë duke harruar që e vetmja shpresë dhe dashuri që ekziston është Zoti. Ne të rinjtë jetojmë për atë çfarë thonë të tjerët dhe jo për atë duhet të jetojmë. Unë e gjeta veten te kjo shprehje gjatë kohës së ardhjes, sepse si çdo famulli apo grup rinor duhet të përgatisin diçka për Krishtlindje. Gjatë kësaj kohe e kam ndjerë veten si të marrë, vërtet si e çmendur, sepse në një ditë jave pikërisht ditën e diel që në 6 të mëngjesit nisesha për në kishë. E kështu luhatesha sepse ndodhte që dikush të më pyeste se për ku kaq herët! E unë që në mes të ftohtit të mëngjesit përgjigjesha: për në kishë. Personi u habiste. Unë përballesha me këtë opinion të vështirë të njerëzve sepse në mendjen e tyre, kisha është foleja e atyre që mëkatojnë. E duke pasur parasysh që çfarë mendojnë njerëzit për një vajzë të re që “bredh” rrugëve që në 6 të mëngjesit, por falë fesë dhe atyre që na e kanë transmetuar atë mund të kalosh çdo gjë. A nuk është kisha e shenjtë dhe njëkohësisht a nuk është kisha nëna e mëkatarëve; a nuk është kisha ajo që ka vend për falje dhe këshillime ndaj bijve të saj; a nuk është kisha që nëpërmjet sakramenteve shlyen çdo mëkat; a nuk është kisha ajo që rilind te fëmijët, të rinjtë, në këto mendime dhe është e sigurt që kisha është nëna dhe Maria është ajo që e ka mbajtur Krishtin 9 muaj në kraharorin e saj. Me këto ndjenja jam munduar që ta realizoj edhe më mirë rolin e saj. Vërtetë nuk ka rëndësi se kush është publiku që e sheh dramatizimin, por çfarë ka rëndësi është ai transformimi i brendshëm që ndodh. Unë shpeshherë kam menduar në rolin e Nga Eda Paluca Shën Marisë. E cila do ishte përgjigja ime Cila është sfida për ne të rinjtë të cilët shpeshherë humbasin drejtimin bëhemi të plogësht në jetën tonë fizike, psikologjike dhe shpirtërore sepse jemi të prirë drejt asaj që na plotëson kënaqësitë e përditshme duke na lënë një boshllëk të paparë jemi të prirë drejt jetës komode dhe jo drejt flijimit, kemi dëshirë të jemi dikush dhe jemi ambiciozë ndaj të tjerëve dhe sillemi gjithandej për kot do humbasim entuziazmin tonë si të krishterë. Si e shpenzojmë jetën tonë Sa kohë i kushtojmë kurseve të ndryshme dhe ato që duhet të jenë parësore i lëmë në harresë. E them këtë sepse kam reflektuar shumë mbi fjalët: “Jam shërbëtorja e Zotit më ndodhtë siç the ti”. Dhe njëkohësisht në shpirtin e Marisë si “Hyjlindëse”. Shpirti im e madhëron Zotin! A nuk është kjo një shprehje entuziazmuese e një personi e aq më tepër e re si Maria e cila duke jetuar tërësisht në këtë person. Krishti na mëson që të hyjmë në brendësi të asaj që ne kremtojmë (quajmë) Krishtlindje. A nuk është ky motivi për të cilin ne duhet të jemi të hareshëm si të krishterë kur shohim dhe adhurojmë një Zot foshnje, një Zot i cili jo vetëm ka hyrë në historinë e botës por aktualisht edhe në historinë time të përditshme. Mos vallë nuk është Maria ajo që mund të na dhurojë këtë gëzim që duhet të jehojë dhe t’i japë motiv dhe shtytje jetës sonë për të qenë të krishterë të rinj por me plot hare i them këto gjëra, sepse kam kaluar nëpërmjet frikës, ankthit dhe nganjëherë e shoh veten si të hutuar dhe të humbur, pres nga e ardhmja, pres shumë, po Maria nuk ka pritur s’ka pasë projekte, si është e mundur që ajo t’i mbajë në zemrën e saj. Vërtetë duke hyrë në vetveten time jam më se e bindur tani, se n.q.s unë e lejoj Marinë të më udhëheqë çdo ditë atëherë, si duhet t’i harroj momentet e bukura të cilat unë kam përjetuar si lajmërime jo të një engjëlli, por të një meshtari që më thotë “Korpi i Krishtit” dhe unë si Maria i përgjigjem Amen. Këto momente tani janë edhe më të rëndësishëm për mua, takimet apo nëpërmjet Marisë, më japin kurajo për të zbuluar më shumë atë thirrjen time personale si katolike dhe si e re. Të jem një e krishterë e pjekur me fenë time meqënëse po përgatitem për atë që quhet pjekuri në fe – Krezmimi – Dëshmitare e Krishtit. Ku ka më mirë se ta dish se Zoti e ka vendosur banesën e vet në mua. Duke menduar në shtatzaninë e Marisë dhe duke marrë vetë sakramentet, ky mister sa vjen dhe më magjeps dhe jo vetëm kaq por më bën të ndihem “shtatzënë me Zotin”, edhe vetë. Çfarë mendimi është ky Por nejse. Marrim ashtu siç është reale të pranosh Krishtin e të dhurosh Krishtin. Këtë gjë ka bërë Maria, pranoi Krishtin në kraharorin e saj dhe e dhuroi Krishtin nga kraharori dhe prehri i saj. Këto janë edhe vullkanet e brendshme që shpërthejnë. Kjo s’do të thotë se unë kam përfunduar me kaq, por vazhdojmë me këto mendime dhe është bukur ta jetojmë jetën tonë në bukurinë absolute në shoqërinë e Marisë. Një herë në një predikim kam dëgjuar se si një misionar ishte në një vend ku nuk kishte të krishterë, por ai donte tua kultivonte fenë e krishterë njerëzve. Një ditë në një familje meqenëse misionarët e ushqejnë veten jo vetëm me ushqim por edhe me lutje ai duke i treguar libri e lutjes atyre i bie një figurë e Marisë në tokë dhe fëmijë i thotë: Kush është kjo këtu Misionari i përgjigjet: Nëna ime. Fëmija i përgjigjet: Nuk i keni ngjarë fare asaj. Misionari i thotë se gjithë jetën jam duke u përpjekur t’i ngjaj asaj. Pra ku ka dëshmi më të madhe që ne mund t’i japim njëri-tjetrit se sa të jetojmë jetën tonë të krishterë në përngjasimin e Marisë të ushqyer me Kungim dhe do të jemi ato që vetë Krishti thotë: “Fara e mirë ku mund të prodhojë shumë fryte”.
Page 1 and 2: Kjo është dita që na e fali Zoti
Page 3 and 4: mars 2008 Kisha dhe jeta 3 Krishti
Page 5 and 6: mars 2008 Kisha dhe jeta 5 Krishti
Page 7: mars 2008 Kisha dhe jeta 7 Vizita B
Page 11 and 12: mars 2008 Kisha dhe jeta 11 Isha du

Kjo është dita që na e fali Zoti Alleluia, Alleluia - kishadhejeta.com

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?