Podróże po świecie monet - EuroStyl. NOWE SPOJRZENIE.

Postaci
Chcę
realizować się
Rozmawiała: Anna Zawadzka
Foto: ks. Wojciech Drozdowicz
w zawodzie
Kocha się śmiać z inteligentnych żartów i grać
w mądrych komediach. Tylko pozornie życie
napisało dla niej inny scenariusz, najpierw
odbierając jej męża, a potem pogrążając
jedną z córek w śpiączce. Nie poddała się
i z energią wzięła za działanie. W przyszłym
roku, po dziewięciu latach starań otworzy
klinikę Budzik. Wciąż jest aktywna zawodowo,
ale chce być bardziej widoczna i mocniej zaznaczyć
się w świadomości miłośników
dobrych filmów. Rozmawiamy z Ewą Błaszyk
JJest Pani radosna, uśmiechnięta, pełna energii. To może się kłócić
ze stereotypowym obrazem osoby doświadczonej przez los – przygnębionej,
często bezradnej. Osobistą tragedię przekuła Pani w nadzieję
dla innych. Czy trzeba być kimś wyjątkowym, aby dokonać takiej
rzeczy?
Nie, nie trzeba być nikim wyjątkowym. A stereotypy, jak to często bywa, nie mają
wiele wspólnego z rzeczywistością. Większość ludzi, gdy czegoś doświadcza,
ma potrzebę działania. Ci którzy stworzyli podobne kliniki w Austrii czy
w Stanach Zjednoczonych to zwykle osoby po przejściach. Druga kategoria
działaczy to osoby z pasją, desperaci, którzy jak Skłodowska-Curie
nawet za cenę zdrowia i życia będą kontynuować swoje dzieło do końca.
Ewa Błaszczyk
Czy przeczuwała Pani wcześniej, że jest w Pani taka ogromna siła?
Zawsze działałam na różnych polach i miałam odwagę podejmować decyzje.
Zwróciła mi na to uwagę jeszcze Agnieszka Osiecka, kiedy jako bardzo
młoda osoba opuszczałam teatr i rezygnowałam z etatu. Wszyscy raczej
starali się dostać umowę o pracę, by zapewnić sobie stabilizację. Ja
powiedziałam: Nie, dziękuję!
Musi być Pani osobą niezwykle zorganizowaną.
Pod tym względem niewątpliwie jestem w innym miejscu niż na początku,
powiedzmy w roku 2001 czy 2002. To był proces i obecnie na pewno
do czegoś doszłam. Chociaż teraz znalazłam się w fazie zapędzenia
w tak dziką pracę i w tak permanentny brak czasu na cokolwiek,
że to także zaczyna być bez sensu. Właściwie doszłam do ściany.
Postanowiłam więc usunąć ze swojego życia wszystkie rzeczy,
które są iluzoryczne, które tylko udają, że są ważne. W związku
z tym także w fundacji mamy wielkie porządki. Tym bardziej, że zaraz
będziemy się dzielić na dwie jednostki – fundację i NZOZ, który
będzie miał pieczę nad Budzikiem. Przygotowujemy się więc
do audytu, chcę bowiem, aby wszystko było przejrzyste, transparentne,
by nie prowadzić w przyszłości dyskusji z kimś, kto coś powie,
bo tak mu się będzie chciało. Padam na nos, ale chcę to zrobić
i mam nadzieję, iż to zaprocentuje w konsekwencji tym, że w przyszłości
będę miała dla siebie więcej czasu. Chociażby po to, by pełniej realizować
się w swoim zawodzie.
Ewa Błaszczyk obecnie najmocniej kojarzy się z fundacją Akogo?
i walką o stworzenie kliniki Budzik. Jednak wciąż jest Pani aktywna
zawodowo.
W moim byciu aktorką stała się bardzo niedobra rzecz. Pracuję zawodowo,
a jakbym nie istniała. Fundacja mnie zakrywa. Dla wielu jestem
zaangażowana jedynie na tym polu. Tymczasem zrobiłam sztukę,
monodram, teatr telewizji, występuję z nowym recitalem, zagrałam
w filmie, za chwilę zaczynam coś następnego. Ale paradoksalnie tego jakby
nie ma.
Czy marzy się Pani duża rola w telenoweli?
To nie jest ten wymiar, o który by mi chodziło. Tym bardziej, że sama tego
nie oglądam, zwyczajnie nie jestem w stanie wytrzymać. Choć rozumiem,
że może to być znakomity sposób na zarabianie pieniędzy. Zdaję też sobie
sprawę, że taki jest dyktat producencki. To telenowele nakręcają biznes.
Natomiast reszta pod tym względem jest mało satysfakcjonująca.
Na wielkim ekranie widzieliśmy ostatnio Panią w „Mistyfikacji”. Czy
nie jest Pani zawiedziona przyjęciem tego obrazu przez krytyków?
Recenzje były bardzo różne. Takich miażdżących chyba nie czytałam,
ale rzeczywiście wyczuwalne było niezadowolenie i zawód. Mogę powiedzieć,
że zauważalny jest rozdźwięk między scenariuszem a filmem. Scenariusz
był fantastyczny. Nie wiem, co na to wpłynęło, że ostatecznie za-
16 17