Podróże po świecie monet - EuroStyl. NOWE SPOJRZENIE.

W doborowym towarzystwie
Na szczęście nie wszędzie koty miały tak ciężki
los. O wiele lepiej traktowane były w krajach
islamu. Najbardziej znanym przedstawicielem
arabskich kotów jest Muezza, kot Mahometa.
Prorok bardzo cenił sobie jego towarzystwo
i wolał odciąć rękaw, na którym zwierzę usnęło,
niż go obudzić. Koty chętnie były też hodowane
w świątyniach buddyjskich.
Pomimo europejskiej krucjaty przeciw kotom,
zdrowy ludowy rozsądek dostrzegał jego użyteczność.
Tylko dlatego gatunek ten nie uległ
całkowitej zagładzie. W końcu został zrehabilitowany.
W renesansie stał się ulubieńcem
wyższych sfer. Koty trzymano nie tylko w wiejskich
chatach, ale i w pałacach. Przeprosił
się z nimi Kościół. Dotrzymywały one towarzystwa
mnichom i mniszkom w klasztorach.
Swoich kocich ulubieńców mieli też kościelni
dostojnicy. Wiadomo chociażby o upodo-
44
baniu kardynała Richelieu do tych zwierząt.
W XIX wieku zaczęły powstawać hodowle kotów.
Anglicy, słynni przecież z hodowania koni
i psów, z wielką wprawą zabrali się za tworzenie
nowych kocich ras o rozmaitej estetyce.
W 1871 roku w Pałacu Kryształowym w Londynie
odbyła się pierwsza wystawa, na której pokazano
brytyjskie koty krótkowłose i koty perskie.
Niewiele później Amerykanie zaprezentowali
własną rasę – maine coon.
Dziś mamy ponad sto ras i barwnych odmian
kota domowego. Hodowcy wciąż szukają nowych,
krzyżując ze sobą różne osobniki. Obecnie
rasy dzieli się na 5 podstawowych kategorii:
koty długowłose perskie; inne koty długowłose,
takie jak ragdoll, maine coon, kot angorski,
balijski, birmański i turecki; brytyjskie koty krótkowłose;
amerykańskie koty krótkowłose oraz
koty krótkowłose o typie orientalnym, takie jak
kot syjamski, bezwłosy sfinks czy kot abisyński.
W wielu krajach Europy (wyłączyć trzeba Francję,
której mieszkańcy kochają rozpieszczać
małe psy) oraz w Stanach Zjednoczonych kot
jest najpopularniejszym domowym pieszczochem.
Z pewnością jest mniej wymagający od
psa i bardziej dostosowany do naszego współczesnego
stylu życia – jesteśmy zabiegani,
wciąż gdzieś nas nosi, wracamy późno do domów.
Kotu to nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie,
pozwala na oddanie się ulubionej czynności,
czyli wielogodzinnej drzemce.
Koty z reguły są trzymane dla przyjemności,
czasem jednak mają do wykonania konkretne
zadania, nawet wagi państwowej. Tutaj przykładem
niech będzie Wilberforce mieszkający
w latach 1970 – 1988 pod najbardziej znanym
londyńskim adresem – przy Downing Street 10.
Zajmował się łapaniem myszy i szczurów przy
mieszkaniu premiera, które podczas jego „urzędowania”
zajmowali w kolejności Edward Heath,
Harold Wilson, James Callaghan oraz Margaret
Thatcher. Zasłużyć się dla kraju miał również
szanse osobnik biorący udział w rządowej
akcji o kryptonimie „akustyczny kotek”. W latach
60. XX w. Centralna Agencja Wywiadowcza
Stanów Zjednoczonych zamierzała sprawdzić,
czy lekko udoskonalony domowy kot
może być wykorzystywany w misjach wywiadowczych
jako narzędzie podsłuchu. Kotu wszczepiono
mikrofon i antenę, która znalazła się
w jego ogonie. Niestety już pierwsza akcja zakończyła
się niepowodzeniem. Kot, wypuszczony
pod radziecką ambasadą w celu przeprowadzenia
transmisji rozmowy dwóch mężczyzn,
został potrącony przez taksówkę i zmarł. Projektu
nie kontynuowano.
Koty mają wiele istotnych, choć nie wymagających
aż takiego poświęcenia, misji do wykonania.
To ich zadaniem jest witać nas za pomocą
przeciągłego miauku, jak tylko usłyszą klucz
w zamku. To one są najlepszymi towarzyszami
długich jesiennych i zimowych wieczorów. Nikt
nie ukoi nas tak jak kot, wtulający się w nas, gdy
jesteśmy chorzy lub nieszczęśliwi.
Mając na względzie zasługi tego gatunku dla
ludzkości pamiętajmy także o licznej rzeszy dziko
żyjących kotów. Tych spotykanych w piwnicach,
na śmietnikach czy strychach. Im też należy
się szacunek za tępienie szkodników. Pomóżmy
im przetrwać najchłodniejsze miesiące
i nie utrudniajmy dodatkowo i tak skomplikowanej
walki o przetrwanie. Wzorem starożytnych
spróbujmy z kotami żyć w symbiozie. n