Nr 122/2011 - Tuchów

Tuchowskie Wieści 4(122)/2011cydował, że będę kontynuował edukacjęw „zawodówce”, a potem w technikum.Dziś, z perspektywy czasu, jako misjonarzbardzo doceniam umiejętności, jakie tuzdobyłem, a które przydają się w realiachboliwijskich, niejednokrotnie zadziwiająctubylców. Z zacnego grona nauczycielskiegoze szczególnym uznaniem wspominam p.Kazimierę Stańczyk, p. Franciszka Turajai wspaniałego polonistę i pedagoga p. JózefaKozioła. To dzięki niemu znajdowałemmotywację do zdobywania coraz wyższychocen, a w efekcie do dobrego pisaniasprawdzianów już w Wyższym SeminariumDuchownym w Tuchowie.Z.K.: Pamiętam, że naszą grupę rówieśnicząucieszyła i nie zdziwiła informacja, że StasiuWzorek podjął decyzję o życiu w kapłaństwie,bo był to młodzieniec ułożony, lubiany, autentyczny.A jak dowiedzieli się najbliżsi?o.S.W.: Po wspomnianym zjeździew Łomnicy zupełnie samodzielnie podjąłemdecyzję i napisałem prośbę o przyjęcie doWSD w Tuchowie. Kiedy nadszedł list z pozytywnąodpowiedzią, Mama go przeczytała.List zawierał także spis rzeczy, które stanowiłytzw. wyprawkę dla kleryka. W tamtewakacje pracowałem dorywczo na budowach,więc zarobione pieniądze mogłemprzeznaczyć na zakup potrzebnych rzeczy.Z.K.: Jakim systemem odbywała sięwtedy formacja duchowa i intelektualna?o.S.W.: Najpierw odbyłem półrocznypostulat w Tuchowie, moim prefektembył o. J. Gęza; następnym etapem był nowicjat,trwający jeden rok, w Lubaszowej,gdzie magistrem był o. A. Wielgus. W WSDw Tuchowie nauka trwała 5,5 roku, a po jejukończeniu dn. 31 maja 1987 roku w grupie11 współbraci przyjąłem święcenia kapłańskiez rąk abpa Jerzego Ablewicza. Kolejnyrok spędziłem w Krakowie w Tirocinium– rok przygotowań do prowadzenia misjiludowych w Polsce; prowadził o. G. Siweki o. W. Przyczyna.Z.K.: Rok 1987 to czas pielgrzymki JanaPawła II do Polski, m.in. do Tarnowa. Był Ojciecwtedy zaledwie miesiąc po święceniach…o.S.W.: Oczywiście, uczestniczyłemw tym wielkim spotkaniu w Tarnowie; byłoto moje pierwsze ważne doświadczenie kapłańskie,ponieważ służyłem pielgrzymomjako spowiednik. Później już przez cały pontyfikatJana Pawła II i obecnie doświadczamw Boliwii patrzenia tubylców na polskichmisjonarzy przez pryzmat wielkości naszegorodaka. Wzrasta kult Bożego Miłosierdzia,bardzo uroczyście przeżywano w Boliwiibeatyfikację Jana Pawła II.Z.K.: Zanim Ojciec wyjechał na misjezagraniczne, minęło od święceń pięć lat.Gdzie Ojciec w tym czasie pracował?o.S.W.: Były to dwa miejsca: trzy pierwszelata kapłaństwa spędziłem w Głogowie,Od lewej w górnym rzędzie: o. Stanisław Wzorek, o. P. Kaczor, o. A. Paździorko, M. Skrobot,w dolnym rzędzie: A. Stańczyk, przygodnie spotkany chłopiec, o. Flizikowski, M. Słowik, G. Stańczyk,o. B. Słota, Z. Klimekzajmując się katechezą wśród dzieci i młodzieży;opiekując się chórkiem „Klementynki”i ministrantami (jeden z nich jest dziś kapłanem).Drugim miejscem były Gliwice, gdzieuczyłem w szkole i przygotowywałem dziecii młodzież do przyjęcia sakramentów świętych.Bardzo mile wspominam tamten czas,utrzymuję do dziś związki z tymi parafiami.Z.K.: Jaki początek miała realizacja powołaniado życia na misjach zagranicznych?o.S.W.: No, cóż… 16 lipca 1992 rokuwyjechałem na misje wraz z o. WaldemaremWielądkiem i o. Józefem Burnatem(neoprezbiterami) do Santa Cruz. Przyjęciew Boliwii było zimne, bo trafiliśmy na czasdeszczowy, czas zimy, więc trzeba byłoszukać… kufajki; na szczęście tamtejszawspólnota z o. Leszkiem Kapustą była bardzoserdeczna i ciepła. Przez pierwsze pięćmiesięcy uczyłem się języka hiszpańskiegow Instytucie w Cochabamba; oczywiściebył to zakres obejmujący potrzeby posługikapłańskiej.Z.K.: 19-letni okres pobytu w Boliwiito czas innego poznawania Boga, ludzii miejsca. Jaki to jest kraj?o.S.W.: Boliwia jest krajem bardzozróżnicowanym, zwłaszcza pod względemwarunków klimatycznych. W Cochabambajest jak w Polsce, ale… bez zimy; w Tarija– bardziej wilgotno, zima jest, ale bezśniegu, a temperatury np. 24°C w dzień,a w nocy – 4°C; w Oruro – jest przykry klimat,jest to płaskowyż suchy z małą ilościąroślinności; natomiast w Tupizie położonejmiędzy górami panuje klimat suchy, mniejjest zieleni, a na Boże Narodzenie pięknie…kwitną kaktusy. Najwyższe miejsce, do któregodotarłem, znajduje się 5.028 m n.p.m.– Apacheta Sud Lipez. Od centrum parafiido najwyżej położonego miejsca należypokonać prawie 500 km! W innej części15parafii Tupiza odległości można pokonaćsamochodem osobowym lub ciężarówką;w wielu przypadkach do celu idę jednak pieszoza katechetą świeckim, prowadzącymosiołka, który pełni rolę tragarza naszychrzeczy. W Benii panuje tropik, ogromneobszary zajmuje busz, a ludzie mieszkająw takich miejscach, do których można dotrzećwyłącznie… samolotem. Natomiastniziny Amazonii – atrakcyjne dla turystów,to regiony, w których tamtejsi wierni mająmożliwość spotkań z księżmi 2-3 razyw roku. Boliwia to kraj wielkich kontrastówspołecznych, to ludzie bogaci i ludzie żyjącynaprawdę w skrajnym ubóstwie.Z.K.: Jak funkcjonuje komunikacjaz wiernymi mieszkającymi w odległychczęściach parafii?o.S.W.: W regionie Gira kapłan ma kontaktz katechetą świeckim przybywającymdo „centrum”, „do miasta”; stąd zabierapisemne ogłoszenia zawierające informacjedotyczące przybycia misjonarza. Częstomoja wyprawa trwa nieprzerwanie 1-1,5miesiąca, większość drogi pokonuję pieszoze wspomnianym katechetą i osłem; niezabieramy ze sobą pożywienia, zapewniająje nam zawsze życzliwi wierni. Odwiedzamwówczas 20-30 wiosek, w każdej przebywając2-4 dni, w tym czasie w różnych podwzględem ilości grupach wierni przyjmująsakramenty I Komunii św. czy małżeństwa.Z.K.: Co stanowi podstawowe wyżywieniemisjonarza w Boliwii?o.S.W.: Boliwia – jest ziemią ziemniaka;ze względu jednak na trudne warunki przechowywania,po wykopkach ziemniaki są„odwodnione”, tzn. wysuszone na słońcu,nazywają się chunio i lepiej smakują, gdy sąprzyprawione serem. Popularne są ziarenkagórskiej rośliny kinua, z których sporządzasię także specjalne posiłki dla… astronau-