Nr 122/2011 - Tuchów

Tuchowskie Wieści 4(122)/201127W imieniu tych, którzy mnie prosili: powiedz, podziękuj – w imieniu wspólnoty – parafialnej św. Jakuba Ap. w Tuchowie iw imieniu własnym – wszak byłaś siostro członkiem naszej rodziny. Razem przeżywaliśmy te radosne i smutne chwile, rozwiązaliśmyróżnorakie problemy, uczyłaś mnie krótkich westchnień do Serca Pana Jezusa i Maryi – tak zawsze skutecznych.Dziękujemy Panu Bogu za Twoje życie, za talenty, jakimi Cię obdarzył, które po mistrzowsku rozwijałaś i rozdawałaś wokoło.Za Twoje wielkie serce dla ludzi, za to, że nie znałaś słów „odmawiam”, „nie mam czasu”, a nawet sama umiałaś dostrzec potrzebyi bolączki innych oraz znaleźć czas i pomoc dla nich.Dziękujemy za twoje służebne ręce i nogi – bo nikt pewnie nie zliczył, ile pokonałaś kilometrów pieszo, niosąc słynną torebkęz bańkami, zastrzykami i opatrunkami. To były czasy telefonu na korbkę. Pamiętam Twoją pachnącą szafę zabiegową i słynnątabliczkę: z jednej strony było napisane „Jestem w domu”, z drugiej „Wyszłam do chorych”.Jeszcze raz dziękuję za Twój patriotyzm, za Twoją radość, za Twój uśmiech rozdawany wszystkim.Gratuluję ss. służebniczkom i rodzinie takiej siostry i dziękuję Wam!Zobacz, s. Alfredo, ilu masz gości modlących się w wigilię Twoich chrzcielnych imienin – wszak jutro jest bł.Bronisławy. Życzymy Ci, byś była szczęśliwa z tej wiecznej nagrody.Zostaniesz w naszej pamięci jako siostra służąca każdemu pomocą i dobrą radą. Na pewno błogosławionyEdmund Bojanowski jest dumny z Ciebie i tam razem z Nim, Siostro Alfredo, w Domu Ojca wypraszaj u Boga łaskidla swego zgromadzenia, proś o nowe święte i służebne powołania, dla nas, dla naszej ojczyzny.SPOCZYWAJ W POKOJU!(Mowa pożegnalna podczas pogrzebu S. Alfredy w Tuchowie w dniu 31.08.2011 r.wygłoszona przez Ewę Stanisławczyk)Sto lat tuchowskiego harcerstwaPasjonujący się historią, kulturą, szeroką wiedzą o Tuchowiei ziemi tuchowskiej doktor Andrzej Mężyk opublikował kolejnąciekawą, ważną dla tego regionu książkę, bardzo aktualną: „Czuj,czuj, czuwaj!” – W 100. rocznicę Związku Harcerstwa Polskiegow Tuchowie – 1912-2012.Rozpoczyna Autor swe rozważania od przytoczenia decyzjiWydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Tuchowie z dnia30 VIII 1912 r. wysłania czterech skautów na zlot sokolników w PorębieTarnowskiej. Decyzja ta świadczy, że już w tym czasie istniaładrużyna skautów (harcerzy).Na początku Autor zamieszcza zdjęcia promotorów ZHP w Tuchowieoraz nazwiska inicjatorów powołania harcerstwa, którzywywodzą się z bratniej organizacji „Sokół”.Zaznaczyć wypada, że powołanie harcerstwa – organizacjina wskroś polskiej, która za najważniejsze zadanie przyjmowaławychowanie patriotyczne, miłość do Polski i wszystkiego co polskie- nie było łatwe, było ze wszech miar utrudniane, a wszelkieprzejawy polskości likwidowane.Autor przypomina Baden Powellowski rodowód harcerstwa,omawia też ciekawie i szczegółowo historię powstania i szybkiegodość masowego rozwoju Związku Harcerstwa Polskiego. Udało musię ustalić dziesiątki nazwisk z tego pierwszego okresu działalnościZHP. Zamieszcza też wiele fotografii funkcyjnych w drużynach męskichi żeńskich, a także zuchów od czasów powstania tuchowskiegoharcerstwa.Bardzo ciekawie opisuje i dokumentuje bogatym materiałemfotograficznym okres międzywojenny – nadanie sztandaru, pierwszeprzyrzeczenie na ten sztandar, krajoznawstwo itp.Wyjątkowo szeroko omawia Autor okres okupacyjny. Już 1września 1939 harcerze pomagali w pracach na dworcu kolejowym,w magistracie (dostarczali karty poborowym itp.). Po wkroczeniuokupantów harcerze zaczęli działalność konspiracyjną. Ustala dziesiątkinazwisk działaczy konspiracyjnych (bardzo często harcereki harcerzy), wiele nazwisk ofiar hitlerowskich (część udało się ustalićjako członków ZHP), przytacza też nazwiska oficerów – członkówZHP, którzy zginęli w Katyniu, Charkowie, Starobielsku – na nieludz-kiej wschodniejziemi. Wiele osóbzginęło w hitlerowskichobozachkoncentracyjnych,wśród nich wieluharcerzy. Opisujeteż Autor ciekaweepizody z działalnościkonspiracyjnej.Ofiarni działaczeharcerscyTuchowa przystąpiliteż energiczniedo tworzeniaszerokiej działalnościharcerskiejpo wojnie w 1945roku. Powstawałydrużyny żeńskiei męskie, zaczęłydziałać również drużyny zuchowe. Pozostawiono dawne, przedwojenneimiona drużyn (Marii Curie-Skłodowskiej – żeńska, TadeuszaKościuszki – męska), zaczęto organizować szeroką działalność kulturalno-oświatową,widowiska teatralne, wycieczki krajoznawcze,obozy, widowiska patriotyczne.Niestety, po 1949 roku przystąpiono do „reorganizacji”harcerstwa. Dla dzieci powołano na wzór radzieckich pionierówOrganizację Harcerską – OH, młodzież gimnazjalna i licealna miaławstępować do młodzieżowych organizacji.Po pewnej „odwilży” w 1956 roku powróciła nazwa ZwiązekHarcerstwa Polskiego, krzyż harcerski, lilijka, pewne tradycyjnemetody działania, ale – niestety - na niezbyt długo.W bogatym aneksie Autor załącza cenne materiały dokumentalne– kopie fragmentów Kronik ZHP w Tuchowie z lat 1934–48,