Browse publication

zeczy przecież tamto pokolenie nie wydało poetów wybitnych.I Mieczysław Romanowski, po Adamie Asnyku najlepszy z generacji,nie należy do artystów pierwszej świetności. „Wianekz Górnego Śląska" i jego twórca bardzo zyskują, kiedy porównujesię ich nie ze szczytami, ale z szarą, przeciętną produkcjąpoetycką w kraju.2Zatrzymajmy się najpierw przy wierszach, pochodzących z lat1863—1864, genetycznie powiązanych z wydarzeniami powstaniastyczniowego.Poza utworami z „Wianka z. Górnego Śląska" nie znajdziemyw ówczesnej literaturze polskiej na Śląsku przejawów takiejpolitycznej łączności z bojownikami o niepodległość kraju. Lompaco prawda stale odwoływał się do związków etnicznych i językowychz Polską, niemniej .pomijał lub odsuwał na dalszy planpolityczne. W tym samym prawie czasie co Damrot słowa solidarnościz powstańcami z Kongresówki pisał Juliusz Ligoń.Jednak jego wiersze (np. „Powitanie" czy „Kochajmy się") niemiały większego znaczenia już z tego powodu, że tomik „Iskramiłości z Górnego Śląska", gdzie zostały zamieszczone, ukazałsię drukiem dopiero w 1919 roku. Głośniejszym echem insurekcjaodbiła się w twórczości powieściowej i dramaturgicznej KarolaMiarki („Żuawi" 1869, „Sądy boże" 1870, „Dzwonek św.Jadwigi" 1870, „Odpuść nam" 1871), ale stanie się to za lat kilka.Na terenie Śląska liryka powstańcza Damrota nie ma precedensu:„Powstanie styczniowe — pisze Witold Nawrocki o poezjiDamrota i Ligonia — najrychlej wywołało u tych pisarzy śląskichchęć jawnego zamanifestowania przekonań o łącznościwzajemnej Śląska z resztą Polski przez opowiedzenie się po stroniewalczących i ginących powstańców. Powstańcze wiersze KonstantegoDamrota i zaangażowane w sprawy roku 1863 utworyJuliusza Ligonia stanowią również początek bujnie rozwijającej