Browse publication

Zabrał nas wróg, rwą ogniwa,Jakie z bracią nas łączyły;Złość, nienawiść, chytrość chciwaPlemię polskie wytępiły.W zakończeniu wiersza sformułował następujące wezwanie:Niechaj zawsze brzmi ognisteHasło, gdzie Szlązacy piją,Gdzie za język, gdzie za sprawęPolską walczą i za sławę:Kochajmy się! kochajmy się!Szczególnie uderza, że w pieśni nie ma ani słowa, na podstawiektórego wolno byłoby mniemać, jakoby poeta utożsamiałpolskość z katolicyzmem. Pojawi się to — stawianie na jednejpłaszczyźnie obrony religii i języka — dopiero w wierszachznacznie późniejszych z tomu „Z niwy śląskiej". Brak (pierwiastkaklerykalnego i dewocyjnego w „Wianku z Górnego Śląska"należy do rysów dodatnich i świadczy o samodzielności myśliwrocławskiego studenta.W zbiorku znajdujemy wszystkie szlaki, po których rozwiniesię twórczość poetycka Damrota. Oczywiście, że nie mogło wśródnich zabraknąć historyzmu, elementu nieodzownego w romantycznejformacji kulturalnej, jaką reprezentował pisarz w postacizaadaptowanej do warunków i potrzeb Śląska. StanisławKasztelowicz pisał, że w postawie narodowej poety ważne miejscezajmowało przekonanie o ciągłości kultury polskiej, nieprzerwanejprzez zabory, i motyw rycerski, przypominający przeszłość,a jednocześnie aktualnie podtrzymujący ducha Ślązaków podpruskim panowaniem. 105Z tej grupy utworów najlepsze są gawędy „Jaś i Staś" oraz„Kasper Kar liński".W pierwszej opisał autor spotkanie dwu młodych Ślązakówz weteranem powstania listopadowego, kazał im wysłuchać opowiadaniao obronie Warszawy, a w zakończeniu sprowokował dozłożenia przysięgi, że kiedy dorosną, rozpoczną działalność konspiracyjnąi będą kontynuować tradycje walk powstańczych.