Kreatorka - EUROSTYL Nowe Spojrzenie

Cary Granti wizerunek czarującego, a zarazem silnegomężczyzny, amanta.Grant przez kilka dekad był prawdziwą atrakcjąHollywoodu. Uważano go za dość wszechstronnegoaktora, który potrafił zagrać w tak wymagającychfilmach, jak „Gunga Din” (1939). Reżyseri producent Howard Hawks powiedział o Grancie,że był tak dobry, iż nie było do kogo go porównać.Cary Grant był ulubionym aktorem Alfreda Hitchcocka.On sam powiedział, że Grant był w ciągucałego jego życia jedynym aktorem, którego pokochał.Cary zagrał w czterech jego klasykach,a mianowicie w „Podejrzeniu” (Suspicion, 1941),„Osławionej” (Notorious, 1946), w „Złodziejuw hotelu” (To Catch a Thief, 1955) oraz w „Północ,północny zachód” (North by Northwest, 1959).Hitchcock poprosił Granta, aby zagrał w jego„Rozdartej kurtynie” (Torn Curtain, 1966), ale tenodmówił mu, przechodząc na emeryturę po roliw ostatnim swoim filmie „Idź, nie biegnij” (Walk,Don’t Run, 1966). W „Rozdartej kurtynie” zagrałzamiast niego Paul Newman, partnerując JulieAndrews.W połowie lat pięćdziesiątych Cary Grant założyłswoją własną wytwórnię Grantley Productions, którazrobiła kilka filmów dystrybuowanych przez Universal,takich jak „Niedyskrecja” (Indiscreet, 1958),„Operacja Halka” (Operation Petticoat, 1959), „Powiewluksusu” (That Touch of Mink, 1962), gdziezagrała również Doris Day oraz „Ojciec Wirgiliusz”(Father Goose, 1964). We wszystkich oczywiściewystąpił osobiście, a w 1963 r. w „Szaradzie” (Charade)partnerował Audrey Hepburn.W Hollywood uważano Granta za wielkiego indywidualistęi ceniono z uwagi na fakt, iż jakopierwszy aktor dążył do niezależności, skutecznieprzełamując stary system studyjny, który niemalcałkowicie kontrolował aktora. Cary Grant potrafiłzapanować nad każdym aspektem swej kariery.Decydował, w którym filmie wystąpi, miał wpływna wybór reżysera i partnerujących mu gwiazd,a czasami nawet negocjował swój udział w zyskachz produkcji, co w owych czasach było prawienie do pomyślenia.W latach czterdziestych Grant był dwukrotnie nominowanydo Oscara – za role w filmach „Ich dziecko”(Penny Serenade, 1941) oraz „Nic opróczsamotnego serca” (None But The Lonely Heart,1944). Jednak odmówiono mu przyznania Oscarówwłaśnie z powodu jego zbytniej niezależności.Za to w 1970 roku otrzymał specjalną nagrodęAkademii Filmowej za wybitne osiągnięcia życiowe,zaś w 1981 r. został laureatem Kennedy CenterHonors, wyróżnienia przyznawanego rokrocznietym artystom, którzy wnoszą niepowtarzalnyi unikalny wkład w życie kulturalne Ameryki.W ciągu swej długiej kariery Grant był pięciokrotnieżonaty. Powodem rozwodów dwóch z nich byłooskarżenie, jakoby Grant miewał napady szałui bił żony. Zarzucano mu też skłonności homoseksualne.Z czwartego małżeństwa z Dyan Cannon26 lutego 1966 r. narodziło się jedyne dzieckoGranta, córka Jennifer Grant, o której zwykł mawiać,że była jego „najlepszą produkcją”. Piątażona, Barbara Harris, rzeczniczka brytyjskiegohotelu pozostała z nim aż do śmierci.W 1966 roku Cary Grant zdecydował się przejść naemeryturę i zakończył swoją wielką karierę kolejną– bo jakże by inaczej! – komedią romantyczną„Idź, nie biegnij” (Walk, Don’t Run). Nie znaczyto jednak, że spoczął na laurach. Pod koniec lat60. przyjął stanowisko członka zarządu Fabergé,znamienitej firmy jubilerskiej. Nie była to funkcjawyłącznie honorowa, jak można by przypuszczać,bowiem regularnie uczestniczył w różnychspotkaniach i samo jego pojawienie się na pokazachproduktów firmy gwarantowało im sukces.W ciągu kilku ostatnich lat swego życia wybrał sięw tournée po Stanach Zjednoczonych, prezentującjednoosobowy spektakl zatytułowany „Rozmowaz Carym Grantem”, podczas którego opowiadałanegdoty dotyczące swoich filmów i odpowiadałna pytania publiczności. 29 listopada 1986 r.przygotowywał się właśnie do popołudniowegowystępu w Teatrze Adlera w Davenport, w stanieIowa, kiedy doznał rozległego wylewu. Jeszcze tejsamej nocy zmarł w szpitalu Św. Łukasza, w wieku82 lat. W hołdzie dla jego wybitnych osiągnięćpostawiono mu pomnik, który można zobaczyćw parku Millennium Square w Bristolu, rodzinnymmieście Cary’ego Granta.•17