WiT_1_2015_short

More documents

Recommendations

Info

Wozy bojowe Pere od przodu, w czasie marszu. Dobrze widoczna atrapa armaty, osłonięta modułami pancernymi wieża oraz charakterystyczny kształt kadłuba czołgu M48 Patton. stanowisk ogniowych lub grup żołnierzy. Znane są nagrania, w których celem ataku jest dwuosobowa obsługa improwizowanej wyrzutni rakietowej i pojedynczy strzelcy. Masowe wykorzystanie systemu może być uznane za alternatywę dla kosztownej i bezproduktywnej – z wojskowego punktu widzenia – utylizacji rakiet. Zgodnie z oficjalnymi informacjami, chrzest bojowy systemu miał miejsce w 2006 r., w czasie drugiej wojny libańskiej. Podaje się, że w trakcie tego konfliktu Cahal wystrzelił kilkaset pocisków na stanowiska Hezbollahu. Następnie tego uzbrojenia użyto przeciwko Hamasowi na terenie Strefy Gazy w czasie operacji Płynny Ołów (przełom lat 2008/2009) i Filar Obrony (2012 r.). Od 2013 r. za pomocą Tamuzów ostrzeliwane są różne cele na terytorium Syrii. Oficjalne ujawnienie istnienia systemu Tamuz miało miejsce latem 2011 r. Przy tej okazji zaprezentowano wyrzutnię Hafiz na transporterze M113. Tegoroczne odtajnienie Pere rzekomo ma być spowodowane „wyciekającymi” od kilku lat do globalnej sieci zdjęciami wyrzutni. Wyjaśnienie to może budzić pewne wątpliwości z uwagi na dotychczasową sprawność Cahalu w zachowywaniu tajemnicy. Należy zauważyć, że już w momencie wprowadzenia do uzbrojenia Pere wykorzystywał przestarzały nośnik. Współcześnie może to stanowić duży problem w eksploatacji, zwłaszcza że ostatnie czołgi podstawowe serii Magach wycofano niemal dekadę temu (w służbie pozostają jeszcze bazujące na M60 czołgi mostowe Tagasz). Możliwe, że jednym z bardziej istotnych powodów ujawnienia wyrzutni jest zbliżający się kres ich przydatności operacyjnej, zapowiadający wycofanie. n Fotografie w artykule: Siły Obronne Izraela, Internet. Uzbrojenie Hafiza stanowi 6 pocisków Tamuz, o połowę mniej niż w przypadku Pere. Wyrzutnia jest również znacznie gorzej opancerzona Pere w towarzystwie wozu amunicyjnego. Na pierwszym planie oraz na ciężarówce widoczne skrzynie z pociskami Tamuz. 52 Wojsko i Technika • W rzesień <strong>2015</strong>
Wozy bojowe 105 mm gwintowana, czy 120 mm Marek Dąbrowski armata gładkolufowa do WWO i WWB Od wprowadzenia KTO Rosomak do wyposażenia Sił Zbrojnych RP minęło już dziesięć lat. Pierwotne założenia programu mówiły o pozyskaniu rodziny pojazdów, która dopiero po pełnym skompletowaniu stanowiłaby nową jakość dla Wojsk Lądowych. Założenia te były wielokrotnie modyfikowane, między innymi pod wpływem doświadczeń wyniesionych z konfliktów asymetrycznych. Wtedy też pojawiła się idea opracowania na bazie Rosomaka wozu wsparcia ogniowego, uzbrojonego w armatę dużego kalibru, a także moździerza samobieżnego. Niemniej dzisiaj najsilniej uzbrojonymi kołowymi wozami bojowymi w SZ RP pozostają Rosomaki wyposażone w 30 mm armatę, a moździerz samobieżny 120 mm jest dopiero planowany do zakupienia. Podobnie od kilku lat trwa dyskusja, czy następcą czołgów T-72 powinien zostać nowy czołg podstawowy, czy też uzupełniający czołgi Leopard 2 wóz wsparcia bezpośredniego (WWB). Wóz Wsparcia Ogniowego Wilk, czyli Rosomak z wieżą Cockerill CT-CV 105 HP prowadzi ogień podczas badań poligonowych w Polsce we wrześniu 2012 roku. Jednym z głównych założeń dotyczących wprowadzenia do uzbrojenia KTO Rosomak było stworzenie wysoko mobilnych oddziałów zmotoryzowanych, zdolnych do formowania batalionowych grup bojowych/zadaniowych, w których pełniłby on rolę zasadniczej platformy do różnych systemów uzbrojenia i wyposażenia specjalistycznego. Dzięki temu, taka grupa bojowa dysponowałaby szerokim zestawem systemów rozpoznania, analizy i przekazywania danych, a przede wszystkim ogniowego rażenia przeciwnika – począwszy od systemu broni przeciwpancernych, a na systemach przeciwlotniczych kończąc. Systemy te powinny być ze sobą kompatybilne i wzajemnie się uzupełniać w każdym aspekcie wykonywania zadań, a wspólna platforma tę kompatybilność – w obszarze mobilności i odporności (częściowo zabezpieczenia logistycznego) – miałaby zapewniać. Tak jak to działa w amerykańskich Stryker Brigade Comat Team (SBCT), które analizowano, tworząc także polskie wymagania, a które są inspiracją dla analogicznych programów na całym świecie. Obecnie z postawionych pierwotnie założeń w praktyce zrealizowano jedynie wóz zabezpieczenia medycznego Rosomak-WEM, a w najbliższym czasie planuje się pozyskać KTO-WRT, KTO- -WPT, 120 mm moździerz samobieżny Rak i wozy KTO-R1 (rozpoznawczy-dowódczy) i KTO-R2 (rozpoznawczy-ogólny). Pozostałe systemy (artyleryjskie, inżynieryjne, przeciwlotnicze) oparte będą na innych podwoziach, o zupełnie innych parametrach taktyczno-technicznych. Powstaje zatem zasadnicze pytanie – czy dowódca tak skomponowanej grupy bojowej będzie miał wystarczające środki i możliwości do realizacji stawianych mu zadań? Zadania stawiane pododdziałom zmotoryzowanym i zmechanizowanym Wydaje się, że wobec tak zdefiniowanego pytania powinno się na wstępie określić zasadnicze zadania stawiane takim pododdziałom. Brygady zmotoryzowane i zmechanizowane, ale przede wszystkim tworzone na ich bazie batalionowe grupy zadaniowe, powinny charakteryzować się: – dużą siłą ognia i manewrowością; – samodzielnością i uniwersalnością w wykonywaniu zadań; – elastycznością i ekonomicznością wsparcia logistycznego i zabezpieczenia działań. Tym założeniom powinny towarzyszyć odpowiednio dobrane wymagania dotyczące zarówno struktury, organizacji, jak i technicznego wyposażenia takich oddziałów. Batalionowe grupy zadaniowe tworzone na potrzeby realizacji zadań stawianych brygadzie zmotoryzowanej, będą – biorąc pod uwagę ich potencjał i wyposażenie – wykorzystywane głównie do realizacji zadań osłonowych sił pancerno-zmotoryzowanych (zabezpieczenie skrzydeł, oskrzydlenie, obejście, zabezpieczenie podejść do rubieży starcia, rozpoznanie taktyczne i operacyjne itp.), natarcia w formie pościgu za wycofującym się lub rozbitym przeciwnikiem, rajdów, obrony terenów zurbanizowanych, szybkiego wsparcia/współdziałania z wykonującymi zadanie poddziałami wojsk powietrznodesantowych czy powietrzno-szturmowych oraz jako 54 Wojsko i Technika • W rzesień <strong>2015</strong>
Page 1 and 2: KONKURENCI HOMARA ❙ NOWY KRAB Z H
Page 3 and 4: Opinie MSPO to europejska impreza n
Page 5 and 6: Opinie Na Wojsku Polskim nie wolno
Page 7 and 8: Artyleria 2S35 Koalicija - Krab po
Page 9 and 10: Artyleria Polsko-słowacko-czeska 1
Page 11 and 12: Artyleria Homar - najpotężniejszy
Page 13: Wozy bojowe Izrael ujawnił wyrzutn
Page 17 and 18: Broń strzelecka Modelowy UKM-2013
Page 19 and 20: Szkolenie Trenażer TR-I - nie tylk
Page 21 and 22: Pojazdy wojskowe Rok Pegaza, czyli
Page 23 and 24: Informatyka i łączność Od stycz
Page 25 and 26: Systemy bezzałogowe Bojowy bezzał
Page 27 and 28: Uzbrojenie lotnicze Bomba szybując
Page 29 and 30: Samoloty bojowe Kolejnych dziesię
Page 31: Marynarka Wojenna Jak dotąd najbar

WiT_1_2015_short

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?