Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ZIMNA WOJNA<br />
Robert Czulda<br />
2<br />
Francuska wojna<br />
w Indochinach 1945-1954<br />
W wyniku działań sił północnowietnamskich<br />
na przełomie 1950 i 1951 r.<br />
Francuzi utracili faktyczną kontrolę<br />
nad północnym Wietnamem. Wymusiło<br />
to wycofanie oddziałów na południe<br />
od Rzeki Czerwonej i przygotowywanie<br />
obrony w jej delcie, by<br />
chronić zarówno Hanoi, jak i Hajfong.<br />
Komuniści, mając 81 batalionów – w tym<br />
dwanaście artylerii i osiem inżynieryjnych<br />
– dysponowali już wówczas inicjatywa<br />
strategiczną. Świadom tego był generał Giáp, który<br />
wiedział, że wojna przeszła z fazy francuskiej<br />
ofensywy do fazy wojny na wyniszczenie, której<br />
Francja wygrać nie mogła. Naszą strategią na tym<br />
etapie jest ogólna kontrofensywa – stwierdził Giáp<br />
w rozmowie ze swoimi oficerami – musimy atakować<br />
bez wytchnienia do ostatecznego zwycięstwa,<br />
dopóki nie wypchniemy wroga z Indochin.<br />
Wszystkie działania wojskowe w tej fazie mają mieć<br />
jeden cel – całkowite zniszczenie sił francuskich.<br />
Na ostatnim etapie zastosujemy następujące wytyczne<br />
taktyczne: działania manewrowe staną<br />
się najważniejsze, wojna pozycyjna i partyzancka<br />
będą wówczas drugorzędne.<br />
Z uwagi na wejście wojny w nową fazę generał<br />
Giáp przeszedł od działań partyzanckich<br />
do operacji siłami zorganizowanymi na poziomie<br />
dywizji. Północnowietnamska dywizja formowana<br />
była w oparciu o trzy pułki (każdy po 2850 żołnierzy)<br />
w dziewięciu batalionach piechoty. Wliczając<br />
w to elementy wsparcia, w tym kompanię transportową,<br />
kompanię wywiadu, batalion wsparcia ogniowego<br />
(18 karabinów maszynowych kal. 12,7 mm),<br />
kompanię inżynieryjną i kompanię łączności, a także<br />
sztab dywizji – łącznie na dywizję składało się<br />
9,6 tys. żołnierzy (średnio, każda dywizja bowiem<br />
miała typową dla siebie organizację). W każdym<br />
z trzech batalionów pułku były trzy kompanie<br />
piechoty oraz kompania wsparcia (na ogół z moździerzami<br />
kalibru 81 mm lub kal. 82 mm i działami<br />
bezodrzutowymi 75 mm). Na poziomie dywizji,<br />
w miarę możliwości, wykorzystywano działa bezodrzutowe<br />
kalibru 75 mm, moździerze kal. 120 mm<br />
oraz armaty przeciwlotnicze.<br />
Generał Giáp tak pisał o ewolucji swojej strategii<br />
wojennej: naszą strategią było prowadzenie<br />
długotrwałej bitwy. Taka wojna w swej naturze składa<br />
się z kilku faz: począwszy od stawienia oporu,<br />
poprzez dojście do etapu równowagi, aż do ogólnej<br />
kontrofensywy. Tylko długa wojna pozwala<br />
nam maksymalnie wykorzystać polityczne atuty,<br />
przezwyciężyć słabości materiałowe i zamienić nasze<br />
słabe strony w mocne. Zwiększanie naszej siły<br />
stało się naczelnym celem, podobnie jak zwiększanie<br />
do maksimum ducha bojowego oraz oparcia<br />
na heroizmie żołnierzy, który pozwala pokonać<br />
materiałową przewagę nieprzyjaciela. Szczególnie<br />
w pierwszym okresie prowadziliśmy walkę party-<br />
zancką. Na wietnamskim teatrze działań przyniosło<br />
to nam liczne sukcesy – można ją prowadzić zarówno<br />
w górach, jak w i delcie, przy odpowiednim lub<br />
słabym uzbrojeniu, a nawet bez broni. Gdy nasze<br />
siły się rozwinęły, przeszliśmy od działań partyzanckich<br />
do wojny mobilnej, która z czasem może<br />
się stać dominującą formą działania na naszym<br />
głównym froncie – północnym. Ze strategicznego<br />
punktu widzenia wojna partyzancka wywołuje<br />
u nieprzyjaciela wiele problemów i strat, osłabia<br />
go. Aby jednak zniszczyć nieprzyjaciela, konieczne<br />
jest stopniowe przejście do wojny mobilnej, w której<br />
pojawiają się pomału zasady wojny regularnej,<br />
ale ta nadal utrzymuje swój nieregularny charakter.<br />
Wojna mobilna to walka z wykorzystaniem<br />
skoncentrowanych, regularnych sił, które są przegrupowywane<br />
i stosowane na dość szerokim teatrze<br />
działań. Siły takie atakują nieprzyjaciela tam,<br />
gdzie jest stosunkowo odsłonięty, aby w ten sposób<br />
zmniejszyć jego zasób sił żywych. Należy atakować<br />
głęboko, a potem bardzo szybko i sprawnie się wycofywać;<br />
trzeba mieć duży dynamizm, inicjatywę,<br />
mobilność i szybkość podejmowania decyzji. Tylko<br />
poprzez zniszczenie siły żywej nieprzyjaciela<br />
można zneutralizować jego duże ofensywy, zabezpieczyć<br />
nasze bazy i tyły i tym samym przejąć<br />
inicjatywę działania, by wtedy niszczyć jeszcze<br />
więcej siły żywej nieprzyjaciela. Daje to możliwość<br />
wyzwalania kolejnych obszarów kraju.<br />
Giáp pisał także: W 1947 r. zaczęliśmy odchodzić<br />
od kampanii prowadzonych samodzielnie w stronę<br />
86
Change language