WiTH_5_2016_short

More documents

Recommendations

Info

WOJNA W POWIETRZU Maciej Szopa Zagłębie Saary, czyli francuska ofensywa w 1939 r. Na temat zachowania się aliantów zachodnich w pierwszych tygodniach drugiej wojny światowej narosło wiele mitów, sprowadzających się do stwierdzenia, że mogli oni zakończyć cały konflikt bardzo szybko, ale z jakiegoś powodu po prostu nie chcieli. Mit ten był powtarzany bardzo chętnie w polskiej propagandzie czasu PRL, jako dowód na błędną politykę II Rzeczypospolitej, która mogła przecież sprzymierzyć się ze Związkiem Sowieckim. W rozważaniach na ten temat „dostaje się” najczęściej Francji, której armia lądowa mogła „bez problemu” rozbić niemieckie dywizje na zachodzie i zdusić konflikt w zarodku. Czy była to prawda, a Francuzi rzeczywiście nie kiwnęli palcem? Polskie dowództwo przygotowało obronę II Rzeczypospolitej w oparciu o założenie, że po dwóch tygodniach od rozpoczęcia agresji niemieckiej, a dokładnie po wypowiedzeniu Niemcom wojny przez zachodnioeuropejskich sojuszników, rozpocznie się ofensywa francuska na froncie zachodnim. To właśnie dlatego Wojsko Polskie zostało rozmieszczone nie w sposób najbardziej korzystny z punktu widzenia prowadzenia skutecznych działań obronnych, ale w sposób „polityczny” – tj. tak, aby nie oddawać bez walki zachodniej części państwa. Jak wiadomo, do ofensywy tej ostatecznie nie doszło, choć 7 września można było mieć uzasadnione nadzieje, że Francja ze swoich zobowiązań się wywiąże. Głównodowodzący sił francuskich, generał Maurice Gustave Gamelin. Pierwotnie chciał uderzać na Niemcy przez terytorium Belgii, jednak premier odmówił mu na to zgody ze względów politycznych. Siły Francji U progu drugiej wojny światowej siły zbrojne Republiki Francuskiej miały opinię najsilniejszej armii lądowej na świecie. Była to opinia w dużej mierze uzasadniona. Armée de terre dysponowała bowiem we wrześniu 1939 r. – w teorii – 81 dywizjami piechoty (41 metropolitalnymi, 26 kolonialnymi i północnoafrykańskimi, 7 górskimi i 7 zmotoryzowanymi), dwiema dywizjami kawalerii zmechanizowanej, trzema dywizjami kawalerii górskiej oraz 11 brygadami (dwiema piechoty, dwiema pancernymi i siedmioma kawalerii górskiej). Doliczając do tego legendarną Linię Maginota, marynarkę wojenną uznawaną za czwartą potęgę morską świata i lotnictwo – w teorii – porównywalne z niemiecką Luftwaffe i brytyjskim Royal Air Force, otrzymuje się obraz dominującej siły zbrojnej na kontynencie europejskim, szczególnie że nie znano wtedy skali zbrojeń, jakie przeprowadzał w owym czasie Związek Sowiecki. Z drugiej jednak strony armia francuska była formacją opierającą się w dużej mierze na rezerwowych dywizjach piechoty. Spośród 81 DP było ich aż 49 i do działania zaczynały być one gotowe dopiero pod koniec września 1939 r. Kolejny problem stanowiło rozsianie Armée de terre w różnych zakątkach świata; nie chodziło przy tym wyłącznie o kolonie, ale też choćby o „alpejską” granicę z Włochami. Cztery pierwszorzutowe dywizje 48
MONOGRAFIA LOTNICZA Marek J. Murawski 2 Samolot rozpoznawczy Focke Wulf Fw 189 Uhu Równo 100 lat temu, 15 września 1916 r. na polach Pikardii nad rzeką Sommą w północno-zachodniej Francji, do walki po raz pierwszy wprowadzono kilkadziesiąt brytyjskich czołgów. Od tamtej pory czołg był systematycznie rozwijany i do dziś odgrywa bardzo ważną rolę na polu walki. maksymalna powinna przekraczać 300 km/h, a prędkość lądowania nie powinna być wyższa aniżeli 80 km/h. W przypadku samolotów dwusilnikowych maszyna musiała zachować zdolność do bezpiecznego kontynuowania lotu i lądowania również na jednym silniku. W związku z poszukiwaniem odpowiedniego samolotu, który mógłby wypełnić założone Samolot szturmowy Fw 189 C Maszyna mogła być jedno- lub dwusilnikowa, wyposażona w silniki chłodzone powietrzem, które były zdecydowanie bardziej odporne na ostrzał z ziemi niż silniki chłodzone cieczą. W kabinie zapewniającej doskonałą widoczność miały znajdować się miejsca pilota i obserwatora. Uzbrojenie ofensywne miało składać się z dwóch stałych, strzelających do przodu ciężkich karabinów maszynowych kal. 13 mm z zapasem amunicji 1000 nabojów na lufę, a ładunek bombowy powinien wynosić 100 kg w różnych konfiguracjach. Uzbrojenie obronne obsługiwane przez obserwatora to ruchomy zdwojony lub pojedynczy ciężki karabin maszynowy kal. 13 mm, umieszczony na tylnym stanowisku strzeleckim. Samolot powinien mieć standardowe wyposażenie radiowe oraz możliwość zabierania na pokład ręcznej kamery. Bierną osłonę miały zapewniać płyty pancerne zabezpieczające silnik, chłodnicę, zbiorniki i załogę przed pociskami karabinowymi. Prędkość Prototyp samolotu szturmowego Fw 189 V1a, D-OPVN. 60
Page 1: www.zbiam.pl Generalicja kampanii 1
Page 4 and 5: II RZECZPOSPOLITA Tymoteusz Pawłow
Page 6 and 7: WOJNA W POWIETRZU Jędrzej Korbal Z
Page 10 and 11: WOJNA W POWIETRZU Edward Malak „S
Page 12: Tomasz Szulc WOJNA W POWIETRZU Muze

WiTH_5_2016_short

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?