Bliżej Źródła nr 34 kwiecień 2018

Ekstremalna Droga Krzyżowa - Droga pięknego życia
23 marca, kilkanaście minut po godzinie 21.00. Na parkingu obok kościoła św. Jerzego na Białym Kamieniu
migają światła czołówek. Ponad setka osób sprawdza wyposażenie plecaków, zakłada czapki,
rękawice, stuptuty, żegna się z bliskimi, życzy powodzenia, wytrwałości i wyrusza w czterdziestojednokilometrową
Ekstremalną Drogę Krzyżową.
Zanim uczestnicy pierwszej wałbrzyskiej edycji
EDK ruszyli w trasę, wzięli udział we mszy św. odprawionej
przez ks. proboszcza Zbigniewa Chromego
i ks. Marcina Kunata z parafii św. Franciszka
z Asyżu. Po mszy św. głos zabrali organizatorzy:
Agnieszka Chrzanowska i Grzegorz Szydłowski.
Przeczytali skierowane do uczestników EDK słowa
papieża Franciszka i przedstawili kilka informacji
technicznych dotyczących przejścia trasy. Następnie
ks. proboszcz pobłogosławił zgromadzonych
relikwiami Drzewa Krzyża Św. i na tym zakończył
się pierwszy „wspólny” etap wydarzenia. Tym
samym rozpoczęła się samotna, pełna zadumy,
modlitwy i milczenia droga krzyżowa wiodąca
otaczającymi Wałbrzych górami.
Patrząc na uczestników EDK dostrzec można było,
że mają różne sposoby na pokonanie trasy. Jedni
szli szybko, drudzy wolno; jedni wyposażeni jak na
zdobywanie alpejskich szczytów, drudzy ubrani
w dżinsy i zwykłe zimowe kurtki; jedni szli sami,
drudzy z rodzinami, przyjaciółmi, znajomymi, jedni
przez cały czas oświetlali sobie drogę światłami
czołówek, drudzy korzystali z nich sporadycznie,
większość drogi pokonując w mroku. Łączyło ich
jedno. Wszyscy nieśli swój własny - nie tylko ten
drewniany, przyczepiony do plecaka - krzyż, a na
nim intencje swoje i przekazane przez bliskich.
Pogoda sprzyjała pokonywaniu kolejnych metrów
drogi. Kilka stopni powyżej zera, nie wiało, nie
padało. Leżący śnieg odbijał światło pojawiającego
się co jakiś czas zza chmur księżyca, więc nie
było zbyt ciemno. Śniegu nie było dużo lub był
dobrze ubity, więc szło się po nim dobrze.
Wałbrzyska trasa „Św. Jerzego” była jedną z bardziej
wymagających i trudnych dróg. Początek był
łagodny: najpierw przez małą górkę za Aqua
Zdrojem, później ulicą Piasta w stronę lasu. Na jej
końcu, na rozdrożu, znajdowała się pierwsza stacja.
Później nie było już tak prosto. Stromą ścieżką
na Chełmiec, zejście szutrową drogą do boguszowskiego
Rynku, przejście ulicami pod Dzikowiec,
kolejne strome podejście, a chwilę później
D R O G A P I Ę K N E G O Ż Y C I A
takie same zejście ze szczytu. Kolejny łatwy fragment
prowadzący szutrami do Unisławia Śląskiego,
tam asfaltem do rozdroża i niebieskiego szlaku
prowadzącego przez górę Barbarkę na Podgórze.
Dalej czerwonym szlakiem pod Borową i prawdziwie
ekstremalna końcówka, czyli stroma wspinaczka
niebieskim szlakiem na Wołowiec i Dłużynę,
następnie zejście na ul. Świdnicką, podejście pod
Niedźwiadki i przejście przez Park Sobieskiego. Na
sam koniec asfaltowa droga wiodąca ulicami Reja
i Ludową i zakończenie przy kościele św. Jerzego
na Białym Kamieniu.
Pierwsi uczestnicy zakończyli EKD przed ósmą rano.
Złapanie oddechu, chwila modlitwy w kościele,
wpis do pamiątkowej księgi i…powrót do codzienności,
która nie była już taka sama, jak kilkanaście
godzin wcześniej.
Przez wszystkie spędzone na trasie EKD minuty
było dużo czasu, żeby pomyśleć nad własnym życiem,
poukładać sprawy, spokojnie porozmawiać
z Bogiem, opowiedzieć o swoich problemach,
troskach i radościach. Przedstawić Mu prośby
swoje i bliskich, a także cierpieć, choć w małym
stopniu, ale cierpieć tak, jak On kiedyś cierpiał na
swojej drodze.
Czy warto było iść? Tak, bo warto podejmować
każde, nawet najbardziej ekstremalne wyzwanie,
jeśli tylko pomaga ono przybliżyć się do Boga i do
człowieka. I, co ważne, nie trzeba go ukończyć, bo
już samo rozpoczęcie własnej drogi krzyżowej, nie
tej odprawionej w kościelnej ławce, ale w terenie,
pozwala pełniej zjednoczyć się z cierpiącym
Chrystusem.
Arkadiusz Łapka
9