kusvaeylülBASK

Ülkemden binlerce kilometre uzakta yeni bir sabaha daha uyandım. Güneş yavaş yavaş içeriyi aydınlatmaya başlamış,
canlanan sokağın sesi odayı doldurmuştu. Yapılacakları düşünüp oyalanmadan kalkıp hazırlandım. Aklımda bugünün nasıl
geçeceği, nelerle karşılaşacağım dönüp duruyordu. Kahvaltının ardından vakit kaybetmeden yola koyulduk. Böylece o gün
de, Ruanda’da hızlı başladı.
Cyegera köyündeki proje görüşmemizi tamamladıktan sonra Kabuzuru’ya ilerlemeye başladık. Ruanda, gerçekten de
kendisine ‘Bin Tepeli Ülke’ denmesinin hakkını veriyor; yolların bu denli engebeli oluşu bizi oldukça yoruyordu. Neyse ki
Afrika’nın minik çocukları şen şakrak gülüşleriyle bize yorgunluğumuzu unutturuyordu. Meraklı bakışlarıyla kimisi selam
verirken kimisi sadece uzaktan çekinerek bakıyordu. Nerde dursak onlarla kısa da olsa vakit geçirip yola öyle devam ediyordum.
O gün de çocuklarla biraz oynadıktan sonra Cyegera’dan ayrıldık.
Araçta ilerlerken tabi ki etrafı gözlemlemeyi de ihmal etmiyordum ve bunun karşılığını o gün aldım. Sol tarafta azımsanamayacak
bir kalabalık vardı. “Acaba cenaze mi var?” diye düşünüp, Ruandalı şoföre sordum. O da düğün olduğunu söyledi.
Bir taraftan yola devam ederken bir taraftan da merak ettim; “Acaba düğünleri nasıl yapıyorlar? Ne giyiyorlar? Ne müzik
çalıyorlar? Ne yiyorlar?” Buraya kadar gelmişken ve böyle bir şeyle karşılaşmışken bunu asla kaçıramazdım. Katılsak mı
diye bir teklifte bulundum ve şoföre ‘’Durabilir miyiz?’’ diye sordum.
Aracın onlara yaklaşması yeterince dikkatlerini çekti. Sadece geçmesi bile yeterli aslında, neticede Afrika’da yol üstünde
küçük bir köydeydik. Belki tam olarak ev bile diyemeyeceğimiz yerlerde yaşayan bu insanlar için bir araba haliyle oldukça
ilginç geliyordu. Alanın otuz metre kadar uzağında durduk. Herkes şaşkınlıkla bize doğru bakmaya başladı. Üstüne bir de
içinden ‘‘beyaz’’ birinin inmesiyle şaşkınlıklarının arttığı gayet rahat görülüyordu. Kim derdi tüm köy bir aradayken bir araba
gelecek ve içinden ‘‘beyaz’’ bir insan inecek diye… Birkaç evin arasında görece yüksek açık bir alanda, neredeyse üç yüz kişi
toplanmıştı. Üç yüz meraklı göz üzerimdeydi. Kısa süreli şokun ardından onlara doğru ilerleyip selam verdiğimde bir hengâme
başladı. Herkes selam veriyor bir taraftan da alkışlıyorlardı. Her el salladığımda karşımdan üç yüz el karşılık veriyor; her
42
eylül ‘18