kusvaeylülBASK

selam verdiğimde üç yüz çift el alkışlıyordu. İşte listeme unutamayacağım güzel bir anı daha ekledim.
Anıya, gelin ve damadı da eklemek için etrafıma bakınıp onları bulmaya çalıştım. Tabi ki beyaz bir gelinlik, şık bir damatlık
beklemiyordum; ama ayırt edici bir şey olmalı diye düşünürken, sanırım bu şaşkınlığımı anladılar ve beni onlara doğru yönlendirdiler.
Çok kalabalık olmalarına rağmen bayağı iç içe oturuyorlardı. Bizdeki düğünlerin aksine daha dar bir alandalardı.
Bir konferans salonu düzeninde dört tarafı kapatmışlar ve herkes ortaya yönelmiş; sıra halinde, arkalı önlü, yan yana oturuyorlardı.
Haliyle ilerlemem biraz zor oldu. Ama gelin ve damada doğru yöneldiğimi anlayınca alanı açtılar. İçlerine girince
daha çok sevindiler; kocaman gülümsemeler, sonuna kadar açılmış gözler, bir taraftan durmadan sallanan eller… Bir alkış
da burada koptu. Sonunda gelin ve damada ulaştım. Gelin beyaz üzerine kırmızı çiçekli bir elbise giymiş; alnına altın rengi
boncuklardan süs takmıştı. Damat da kareli bir gömlek, çizgili bir kravatla oldukça renkliydi. Yeni çifti tebrik ettim. Tabi yerel
dillerini bilmediğim için ve onlar da kendi dilleri dışında bir dil bilmedikleri için birbirimizi anlamıyorduk. Şoförümüz söylediklerimizi
tercüme ediyordu. Onlar için dua ettim, Türkiye’den geldiğimi ve selam getirdiğimi söyledim. Ardından bizdeki
düğün adetlerinden bahsettim, biraz sohbet ettik. Onlar, düğünde takı takmak yerine birbirlerine hediyeler veriyorlarmış.
Tabi bu hediyeler imkân dâhilinde şeyler: ev eşyaları, yemek, tavuk… Bizim düğünlerde para taktığımızı söyledim. Madem
buraya geldik, bu düğüne katıldık o halde biz de para takalım deyince burada da yoğun bir alkış koptu. Cebimde dolar vardı
ama o kalabalığın içinde çıkarmaya tereddüt ettim, paranın arabada olduğunu söyleyip müsaade istedim. Tabi çocuklar bunu
duyunca bir hevesle arabanın etrafını sardılar hemen. Orada yaşayan arkadaşa ne takmanın uygun olacağını sordum. Önce
‘’10.000 Ruanda Frangı takabilirsin, bu onlar için iyi bir para olur.’’ dedi. Yaklaşık olarak 10 dolara tekabül ediyordu. Sonra
dolar taksak daha afili olur diyerek 10 dolar çıkardım. Arkamızda koşturan çocuklarla beraber alana döndük.
Yanlarına gidip Türkiye’de böyle yaptığımızı ve gönlümüzden kopanı takdim etmek istediğimizi söyledim. Bizdeki gibi
damadın boynunda kurdele yoktu, parayı ceketinin sol köşesindeki mendile sıkıştırdım. Tebrik edip, tokalaştık. Tokalaşma
da bizim yaptığımız gibi değil, eller karşıdakinin dirseğine gelecek şekilde tutarak yapılıyordu. Tokalaşmanın ardından gelin,
mendili çıkarıp parayı biraz daha içeri aldı, ardından mendili paranın üzerine koydu. Sanırım düğün günü düşme ihtimalini
düşündü. Bunun üstüne damada ‘’Hadi geçmiş olsun, olan sana oldu. Yandın sen yandın...’’ diyerek takıldım. Ne dediğimi
çok merak ettiler ve söylediklerimi çeviren kişiye ne dediğimi sordular ama tabi ki bunu çevirmedik, aramızda bir espri olarak
kaldı. O sırada küçük bir tepside iki kola bir de fanta ikram ettiler. Üç yüz, dört yüz kişinin arasında onları içmek ayıp olur
deyip almak istemedik; ama ikramı geri çevirmek de olmazdı. Tam alıp teşekkür ederken şoför şişelerin depozitolu olduğunu,
orada içip şişeyi geri vermemiz gerektiğini söyledi. Ben de fırsattan istifade edip ‘’Vaktimiz yok, almış gibi olalım’’ dedim ve
tekrar teşekkür ettim. Ayrılmadan tekrar hayırlı olsun deyip, tebrik ettik. Çıkarken, önceden merak edip öğrendiğim yerel
dillerinde hayırlı olsun anlamına gelen ‘’Kuwa mzuri’’ ve şükranlarımı bildiren ‘’Asante sana’’ dedim. Afrika’nın genelinde
kullanılan Swahili dilinde hitap etmem onlara olan saygı ve sevgimi göstermiş olacak ki aşırı heyecan ve sevgiyle karşılık
verdiler. Çocuklar peşimizden koşturup, arabanın etrafını sardı. Onlarla da vedalaşıp arabaya bindik.
Araca geçtikten sonra arkadaşlarla, “Doların ne olduğunu biliyorlar mı? Nasıl çevirecekler?” diye konuştuk. Doları yerel
paraya çevirmek için merkeze gitmeleri ya da giden birine vermeleri gerekecekti. Belki de hiç dokunmayıp anı olarak saklarlar.
Uzun bir süre belki de hiçbir zaman başlarına gelmeyecek bir olay yaşadılar neticede, tabi biz de aynı şekilde. Bol alkışlı
bu güzel anıdan sonra diğer köye ilerlemeye başladık.
Afrika’nın ortasında, küçük bir köyde yerel düğüne denk gelme fırsatı gerçekten paha biçilemezdi. Yüzlerce insan bir gündüz
vakti küçücük bir alanda iç içe, bir çiftin mutluluğuna şahitlik ederken; çiftin gösterişli bir gelinliği pahalı bir damatlığı,
hatta onları ayırt edecek bir kıyafetleri bile yokken oldukça mutlulardı. Belki de maddi gücün olmayışı, ön plana koydukları
değerleri etkilemiştir. Bizler gibi mutluluğu maddiyatla bir çerçeveye almadıkları için; küçük bir şey onları çok mutlu edebiliyor.
Kıyafetleri, ayakkabıları, evleri onları birbirinden ayırmıyor. Aslında sadece bir düğüne şahit olmadım o gün, mutlu
olmak için koyduğumuz sebepler olmadan da insanların kocaman bir gülümsemeyle anı yaşadıklarını gördüm.
Afrika; unutulmuş ve mutsuz insanların kıtası değil, her şeye rağmen mutlu olabilen insanların kıtası. Onları unutmamak
ve mutlu olmayı öğrenmek umuduyla...
TUNAHAN KURFEYİZ
kusva.org 43