Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Łukasz Jaśkiewicz<br />
4<br />
Brytyjskie lotnictwo<br />
strategiczne do 1945 r.<br />
Bez względu na to czego pragnęli dowódcy dwóch alianckich strategicznych formacji<br />
bombowych, w wyższych kręgach decyzyjnych już dawno ustalono, że wojna przybierze<br />
konwencjonalną formę tj. rozstrzygnie się w wyniku bezpośredniej walki sił lądowych. Pod<br />
ten scenariusz prowadzono wszystkie dotychczasowe przygotowania a „baronom” lotnictwa<br />
strategicznego pozwalano na snucie i realizowanie własnych śmiałych koncepcji tylko<br />
do czasu gdy ich pomoc stała się naprawdę niezbędna – właśnie nadszedł ten moment.<br />
Już mglista dyrektywa z Casablanki mówiła, że bombowce<br />
strategiczne udzielą wszelkiej możliwej pomocy<br />
siłom lądującym na kontynencie europejskim. Jej aktualizacja,<br />
dyrektywa Pointblank, kontynuowała ten trend,<br />
ponieważ mówiła o konieczności zmniejszenia liczebności<br />
niemieckich sił myśliwskich; bez uzyskania przewagi powietrznej<br />
nie mogło być mowy o prowadzeniu udanych działań<br />
inwazyjnych. Jeszcze w listopadzie 1943 r. nie wiedziano,<br />
jak dokładnie wykorzystać strategiczne siły bombowe i jak<br />
będzie wyglądała kwestia dowodzenia nimi w ramach działań<br />
połączonych. Sprawę komplikowało dodatkowo brytyjskie<br />
przywiązanie do tradycji wpół-autonomicznych dowództw.<br />
Nie ma tutaj miejsca na pełne przedstawienie skomplikowanej<br />
kwestii dowodzenia wszystkimi alianckimi siłami<br />
powietrznymi podczas przygotowań do i w trakcie operacji<br />
„Overlord”, dlatego skupimy się tu jedynie na najważniejszych<br />
decyzjach i faktach 1 .<br />
W lutym 1944 r. wiadomo było, że generał Eisenhower<br />
wyznaczony na naczelnego dowódcę Alianckich Sił Ekspedycyjnych<br />
sprzeciwia się wszystkiemu nie przedstawiającemu<br />
całkowitej operacyjnej kontroli nad całością Bomber Com-<br />
52<br />
mand oraz USSAFE. 2 . Temu z kolei sprzeciwiał się Churchill<br />
i po kilku dniach dyskusji ustalono w końcu, że plan strategicznych<br />
działań lotniczych w ramach przygotowania<br />
do operacji „Overlord” ma być opracowany przez zastępcę<br />
Eisenhowera, sir Arthura Teddera 3 po konsultacjach z ACM<br />
Arthurem Harrisem i generałem Spaatzem. Koordynacja<br />
operacji bombowych miała być prowadzona przez sir Arthura<br />
Teddera. Miał on również nadzorować sir Trafforda<br />
Leigh-Mallory’ego (głównodowodzącego taktycznych Alianckich<br />
Ekspedycyjnych Sił Powietrznych) podczas tworzenia<br />
taktycznych planów wykorzystania lotnictwa. Następnie<br />
plany te miały być zaakceptowane przez sir Charlesa Portala<br />
i generała Eisenhowera a połączeni szefowie sztabów mieli<br />
zalecić temu ostatniemu stosowny do tych planów sposób<br />
wykorzystania strategicznych sił powietrznych. Ostatecznie<br />
zwierzchnictwo nad tymi siłami przekazano generałowi Eisenhowerowi<br />
14 kwietnia 1944 r. Tym samym nieformalnym<br />
naczelnym dowódcą lotnictwa na czas inwazji został sir Arthur<br />
Tedder, który miał konsultować się z oboma dowódcami<br />
bombowców strategicznych, ale nie na zasadzie podległości<br />
czy równości, lecz zwierzchnictwa.<br />
Sir Trafford Leigh-Mallory, autor planów wykorzystania sił powietrznych<br />
podczas operacji „Overlord”.<br />
Plan stworzony przez sir Leigh-Mallory’ego 4 został przedstawiony<br />
3 marca 1944 r. i przewidywał zdobycie przewagi<br />
powietrznej nad przyczółkiem oraz przecięcie wszystkich<br />
połączeń kolejowych łączących jego najbliższy obszar z resztą<br />
kontynentu. Ta „kolejowa pustynia” miała uniemożliwić<br />
Niemcom szybkie przerzucenie posiłków na nowo powstały<br />
drugi front. Plan miał dwa etapy – pierwszy strategiczny<br />
i drugi taktyczny. Zadaniem bombowców strategicznych<br />
podczas pierwszego etapu było kontynuowanie planu
Change language