Kənan Hacı. Sonuncu dərviş (gerçək roman)
“Gerçək roman” kimi təqdim olunan bu əsər müəllifin “Yaddaş kartı” romanının davamı - ikinci hissəsi kimi yazılıb. Doğulduğu kənd, yaşadığı şəhər və bu kəndin, şəhərin onun taleyində izi, acı xatirələr, dərvişmisalı keçən ömür yarıbədii, yarısənədli dillə təsvir olunur. Əsər bəzən xəyalla gerçəkliyin qovuşub itdiyi, nələrin xəyal, nələrin gerçək olduğu bilinməyən məqamlar, hadisələrlə zəngindir. Bu əsərdə təsvir olunan keçmiş elə dərvişanə həyatın sonu deməkdir. Beləcə, “Sonuncu dərviş”in ömür hekayəsi ilə bütöv bir çevrə qapanır... Bu, xanənişin həyatın, bir epoxanın sonudur.
“Gerçək roman” kimi təqdim olunan bu əsər müəllifin “Yaddaş kartı” romanının
davamı - ikinci hissəsi kimi yazılıb. Doğulduğu kənd, yaşadığı
şəhər və bu kəndin, şəhərin onun taleyində izi, acı xatirələr, dərvişmisalı
keçən ömür yarıbədii, yarısənədli dillə təsvir olunur. Əsər bəzən xəyalla
gerçəkliyin qovuşub itdiyi, nələrin xəyal, nələrin gerçək olduğu bilinməyən
məqamlar, hadisələrlə zəngindir. Bu əsərdə təsvir olunan keçmiş
elə dərvişanə həyatın sonu deməkdir. Beləcə, “Sonuncu dərviş”in ömür
hekayəsi ilə bütöv bir çevrə qapanır... Bu, xanənişin həyatın, bir epoxanın
sonudur.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
leyimdə iz buraxmış insanlar, başıma gələn qəzavü-qədərin<br />
inanılmaz oyunları bu kitabda öz əksini tapıb. Həm yaşadıqlarımı,<br />
həm də yaşamaq istədiklərimi yazmışam. Bu kitab taleyimin<br />
kitabıdır.<br />
Tut ağacının altından görünən Bakı<br />
Sovet dövründə Bakı çoxmillətli şəhər olub, müxtəlif<br />
millətlərin nümayəndələri bu şəhərdə əmniyyət içində yaşayıblar<br />
və şəhərin ruhuna ekzotik elementlər əlavə ediblər.<br />
İndi Bakı meqapolis şəhərə çevrilib, amma mən köhnə Bakı<br />
üçün çox darıxıram və bu nostalji son dərəcə təbiidir. Çünki<br />
mənim uşaqlığım Bakı kəndində keçib, o kəndin dənizi, çay<br />
daşından hörülmüş alçaq hasarları, həsir oturacaqları, yelləncəkləri,<br />
qumsallıq, əncir, üzüm bağları üçün burnumun<br />
ucu göynəyir. Ən çox da məhləmizdəki qollu-budaqlı, iri tut<br />
ağacı tez-tez yuxularıma gəlir. Hər dəfə Aygün Bəylərin ifasında<br />
“Tut ağacı” mahnısı səslənəndə uşaqlığım kino lenti<br />
kimi gözümün önündən keçir. Xatırladım ki, o mahnının klipi<br />
bizim kənddə, Buzovnada çəkilib.<br />
Yadıma gəlir, sübhün alatoranında yuxudan oyanıb tut<br />
ağacının başına çıxırdım, acqarına doyunca tut yeyib aşağı<br />
enirdim. İndinin özündə də o ağacın gövdəsindəki ayaq<br />
yerlərini xatırlayıram, o yerlərə ayağını qoyub çox rahatlıqla<br />
ağacın kəlləsinə çıxmaq olurdu. Tut ağacı mənim üçün bizim<br />
kəndin simvoludur, bu ağac haqqında ayrıca bir hekayə də<br />
yazmışam, “Fironun dəftəri” <strong>roman</strong>ında onunla bağlı geniş<br />
təsvirlər var. Yay gecələrində məhəllə camaatı o ağacın altına<br />
yığılırdı, samovar qaynadırdılar, nərd atırdılar, söhbət gecədən<br />
keçənə qədər uzanırdı. Bu ağacın altında o qədər maraqlı<br />
əhvalatlar baş verirdi ki, hər biri bir hekayənin mövzusudur.<br />
O tut ağacının altı mənim üçün dünyanın ən işıqlı parçası<br />
olaraq qalır, harda olsam da o ağacın işığı mənim içimdədir.<br />
O retrospektiv məkanda namaz qılan qocalara bənzəyən<br />
6
Change language