ՆՈՐՔ 2018-II
2018-2
2018-2
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ԱՐՁԱԿ ԴԻԱՆԱ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ<br />
նախապատրաստած: Դեռ կեսօրին մի քանի հոգով եկել էինք գետաբերանը. ես<br />
որոշել էի, որ ամեն ինչ կատարյալ պիտի լինի, չէի էլ հասկանում, թե որքան ձանձրալի<br />
կարող է լինել կատարելություն կոչվածը իրականում: Ինչքա՜ն հեշտ կլիներ մարդկային<br />
կյանքը, եթե այն աշխատեր երբեք չխափանվող ու ճշգրիտ մեխանիզմի նման,<br />
բայց ափսոս՝ մեր կյանքի համակարգերից միայն մեկն է կատարյալ ծրագրով գործում,<br />
այն երբեք չի խափանվում ու հաճախ երկար սպասեցնել չի տալիս:<br />
Վերջացրել էինք մեր գործերն ու ետ էինք դառնում արդեն, երբ այս անգամ էլ<br />
դիմացի ափի տեսարանը ինձ շեղեց ճանապարհիցս: Սկսեցի քայլել հոսանքին հակառակ,<br />
մինչև հասա գետի այն հատվածը, որտեղ երկու ափերը ամենամոտ հեռավորության<br />
վրա էին իրարից: Ինձ ծանոթ գլուխը տեսա՝ գլխին գլխարկ չկար,<br />
այնպիսի դիրքով էինք, որ կողքից շատ պարզ տեսնում էի նրան, տեսնում, բայց<br />
հասկանալը….. չէի հասկանում․ ինչի՞ն էր այդքան երկար նայում։ Հետո նկատեցի<br />
ձեռքի երկար, թելի պես բարակ փայտը, դրանով մերթընդմերթ տարօրինակ շարժումներ<br />
էր անում հողի վրա։ Տարօրինակ էր թվում ամեն ինչ:<br />
Հետաքրքրությունը դաղում էր ուղեղս, ես որոշել էի հասկանալ արարքների<br />
իմաստը, ուզում էի վերջապես պարզել՝ ի՞նչն է գիտակցված բանականության ծնունդը<br />
և ի՞նչը՝ ոչ: Ոտքս շարունակ կախ էի գցում, հասկացել էի՝ նրա վարքագիծը դեռ<br />
նախորդ անգամից էր սկսել միտքս հաճախակի զբաղեցնել: Աչքս հանկարծ ընկավ<br />
մազերին՝ հասած ցորենի հասկեր էին, ու քամին խաղ էր անում այդ հասած ու խանձված<br />
փնջի հետ, սկսեցի ավելի ուշադիր նայել, ինձ թվաց առաջին անգամ էի տեսնում<br />
նրան, նրա ծաղկած ծիրանենու ճերմակություն ունեցող դեմքը:<br />
Առօրյա գործերիս խառնաշփոթում ամեն կերպ ճնշել ու ճզմել էի ուզում մի բան,<br />
որը տապակում էր արյունս, վերջին քանի օրը տարօրինակ մեղքի զգացողություն<br />
էր ներսումս արթնացել, չնայած, որ երբեք չեմ մեղանչել` գոնե ես այդպես էի հիշում,<br />
գուցե հիշողություններիս մի մասը կորցրել էի: Ուղղակի մարդ արարածը ինքնապաշտպանական<br />
հետաքրքիր մեխանիզմ ունի. բավական է ցանկանաս մի բան մոռանալ<br />
ու՝ վերջ, իսկ եթե հանկարծ օրերից մի օր որոշես հիշել մի դեպք, որը ուղարկել ես<br />
այն հեռու, անծանոթ վայրը, ինքդ քեզ հետո դժվարությամբ կկարողանաս համոզել,<br />
որ դա դու ես եղել, այն մյուսը՝ մոլորված մի մասնիկդ, որ քեզնից բաժանված ու<br />
նետված է եղել սեփական կյանքիդ կրկնվող միջանցքները: Բայց դե, առանց հիշողության<br />
կորստի էլ կյանքի թողած ամբողջ գարշահոտությունը անտանելի կլիներ տեղ<br />
հասցնել: Այդպես է, կյանքիդ երկու գույները միշտ ճիշտ չափաբաժնով պետք է խառնես,<br />
որ սպեղանին ակամա չդառնա մահացու թույն մարմնիդ համար:<br />
Մեր հավաքույթի ժամը մոտենում էր: Մեքենայի շարժիչը անջատեցի, ընկերներով<br />
քայլեցինք ներքև՝ դեպի գետի ափը, երեխաները համարյա հավաքվել էին: Դիտմամբ<br />
ընկերներիցս մի փոքր հետ մնացի, չգիտեմ ինչու, միայն զգում էի, որ աներևույթ<br />
մի ձեռք անխնա դեպի հակառակ ափն է հրում: Չնայած, որ այն կողմում ինչ-որ<br />
մեկին հանդիպելու միտքը կատարյալ խելագարության էր, այնուամենայնիվ ճամփի<br />
կեսից ետ չդարձա: Հասա այն նույն վայրը, կանգ առա ու սկսեցի հողի վրա փնտրել<br />
մի բան, որի իսկական էությունը ինքս էլ չէի հասկանում. ի՞նչ պետք է փնտրածս<br />
24
Change language