ՆՈՐՔ 2018-II
2018-2
2018-2
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
-Ճանապարհորդության եմ պատրաստվում, հետաքրքիր է, չէ՞: Իսկ դու ինչո՞ւ<br />
ես որոշել անպայման իրավաբան դառնալ:<br />
-Ճանապարհորդությո՞ւն,- զարմացած կրկնեցի,- նախանձում եմ քեզ:<br />
-Հավատա, նախանձելու ոչինչ չկա, դու էլ, ինչպես մնացած բոլորը, պատրաստվելու<br />
և անցնելու ես այդ ճանապարհը, ժամանակը` ահա միակ տարբերությունը,<br />
բայց հարցիս պատասխանը այդպես էլ չտվեցիր:<br />
-Օրենքները և կարգերը պահպանել է պետք:<br />
-Դրանք հենց խախտելու համար են ստեղծված, դեռ չե՞ս հասցրել նկատել, որ<br />
կյանքում ոչ մի բան օրինաչափ չէ, ու մեզ պարզապես դատապարտել են ապրելու,<br />
ապրելու կյանքի մեր բաժինը՝ սա միակ օրինաչափությունն է, որ ես գիտեմ, իսկ<br />
քո ասած օրենքները դարձել են ձև՝ առանց բովանդակության, այնպես որ շատ մի<br />
տանջվիր, որ փոշմանելու շատ առիթներ էլ չունենաս:<br />
Ես կամաց-կամաց զգացի իմ լուծվելը տխրության գրկում ու այդպես էլ այդ գիշեր<br />
չիջա դիմացի ափ, մասնակիցը չդարձա ուրախ ամբոխի խրախճանքներին:<br />
Իրավաբան նույնպես չդարձա, որովհետև ես սիրում էի պահել օրենքներն ու կարգերը:<br />
Իմ այդքան սպասած ավարտականը ուրիշ գույներ ունեցավ, այդ օրը իմ երկընքի<br />
աչքերով աղջիկը գնաց երկրի արգանդը, թողնելով ինձ մեն-մենակ այն անհասցե<br />
շշուկների հետ, որ կյանքի անհունից հասնում էին հոգուս ականջներին:<br />
ԾԻՐԱՆԱՆՈՑ<br />
Դրսում բարակ անձրև էր մաղում: Մենությունը ձայն չուներ, լռությունը նրա միակ<br />
ձևն էր, միակ անունը, անձրևն ու ձայնը լցվում էին քանդված փոսերն ու լցնում<br />
սենյակիս մենությունը: Կուզեի անձրևը սենյակումս մաղեր, մաքրությունից փայլող<br />
հատակը մի քիչ կեղտոտվեր, պատերը սառեին ու հիմքից սկսեին ցնցվել: Կուզեի<br />
ոտաբոբիկ մտնել ցեխաջրով լցված բները, անձրևաջուրը կլցվեր աչքերիս ու ականջներիս<br />
մեջ, մարմինս կսառեր, կկապտեր, բայց կշնչեր ու կզգար, կյանքի զարկերակը<br />
կշարժվեր իմ մեջ: Սպիտակ փեշիս ծայրերը կլցվեին ոտքերիս տակ ճմռվող սև, մածուծիկ<br />
կյանքով, թաց ու կեղտոտ կտորը կձուլվեր մաշկիս հետ, կդառնային մեկ, ես<br />
ամեն մի բջիջովս կզգայի կյանքը:<br />
Դեռ ամենափոքր տարիքից զզվում էի այն ամենից, ինչը չափազանց ճիշտ էր։<br />
Կատարելությունը ձանձրալի է, հոգնեցնող, կատարելություն չկա: Հիմա պառկած<br />
եմ հիվանդանոցի իմ մահճակալին՝ ականջիս մեջ դրսի անկատար կատարելության<br />
նոտաներն են, ես վերլուծում եմ մաշված իմ տարիները, բորբոսի հոտ է փչում: Ես<br />
երևի կմեռնեմ, ձեռքերիս կաշին, որը կապույտ անցքերով ցանց է հիշեցնում, դա է<br />
ասում, հակառակվում է բժշկի, ծնողներիս, ողջ աշխարհի բոցավառվող հավատին:<br />
27
Change language