ՆՈՐՔ 2018-II
2018-2
2018-2
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ԿԱՐՄԻՐ ԲԼՈՒՐԸ<br />
Ես վաղուց գիտեի վիշապի և Կարմիր բլուրի հեքիաթը, այդ հեքիաթը իմ քրքրված<br />
հիշողությունների հետ համերաշխ ապրում էր, ես չէի կարողանում նրան բաց թողնել,<br />
որովհետև այն ամենը, ինչ կապված էր մորս հետ՝ որքան էլ հոգիս ցավին վարժեցնող<br />
ամենօրյա սրբազան ծիսակարգ հիշեցներ, դարձել էր ապագաս սպանող<br />
կախվածություն: Արդեն երեք տարի մեր փոքրիկ խոհանոցից մորս թխած գաթայի<br />
հոտը չէր գալիս, ու ես չէի կարողանում հրճվել՝ նայելով խորիզի մեջ լողացող չամիչներին,<br />
որոնք ինձ միշտ ջրով լցված փոքրիկ փուչիկներ էին հիշեցնում, որովհետև<br />
երեք տարի առաջ, երբ սպիտակ մեքենան եկավ և մայրիկիս տարավ, ես այլևս<br />
նրան չտեսա, ավելի ճիշտ նա, ում տեսա օրեր հետո՝ մոխրագույն դեմքով, կապտած<br />
շրթունքներով և ինձ համար անհասկանալի սառը ձեռքերով մեկն էր, իսկ մայրիկի<br />
ձեռքերը միշտ այնքան տաք էին, որ երբ հպվում էին ինձ, ջերմացնում էին ամբողջ<br />
էությունս այնպես, ինչպես գարնանային արևի առաջին շողիկը քարերի վրա<br />
նիրհող կատվին։ Բայց այդ օրը նրա ձեռքերը մեկընդմիշտ սառեցրեցին թե՛ սիրտս<br />
և թե՛ հոգիս: Իսկ երբ վառեցին նրա նկարի երկու կողմերում դրած մոմերը, ես հասկացա,<br />
որ ինչպես մայրիկի ձեռքերն էին դադարել խորհրդանշել իմ կյանքի ջերմությունը,<br />
այնպես էլ զույգ մոմերի դողացող լույսը էլ երբեք չի հիշեցնի ինձ Սուրբ<br />
Ծննդյան սեղանը:<br />
Հորս սիրում էի մի սիրով, որ հունցած էր մի քիչ ատելությունից ու մի քիչ էլ<br />
խղճահարությունից: Այնքա՜ն էի սիրում նրան, երբ խոհանոցում նստած իր կյանքի<br />
պես դառը սուրճի բաժակը ձեռքին՝ որբացած ու արնակալած հայացքով նայում էր<br />
դիմացի շենքի ճաքճքած ապակիներով պատուհաններին, մինչ ուռած ու դողացող<br />
մատների արանքում մխում էր ճմռթված ու դեղնած ծխախոտի գլանակը՝ նա սև<br />
սուրճի ու դեղնած գլանակի արանքում իր որբացած էությունն էր փորձում գտնել:<br />
Ու նույնքան էլ ատում էի, երբ տուն էր մտնում աչքերի այն հայացքով, որ նորին<br />
մեծություն օղու ստեղծագործությունն էր․ օրորվելով կգար, ցեխոտված կոշիկներով<br />
կնկներ դարչնագույն բազմոցի ծայրին, ու ես չէի իմանա քնած է, թե արթուն: Այդ<br />
պահերին նա ինձ համար ամենաանտելի մարդն էր մեր կորուսյալ երկրագնդի վրա:<br />
Այնպես էի խղճում նրան, երբ ողջ գիշեր կրկնում էր միևնույն բանը, թե շատ է հոգնել<br />
և ուզում է տուն գնալ: «Տուն եմ ուզու՜մ, տու՜ն» կրկնում էր մեկը, ով այդ պահին<br />
պառկած էր սեփական տան մաշված բազմոցին: Ես կտայի աշխարհի բոլոր ջըրով<br />
լցված գույնզգույն փուչիկները, միայն թե հայրիկը էլ չհոգներ, գոնե մի քիչ<br />
հանգստանար և վերջապես հասկանար, որ տանն է, իր տանը, և չունի ուրիշ տուն,<br />
ուր շարունակ ձգտում էր նրա հարբած ու որբացած հոգին: Ես մաքրում էի նրա<br />
կոշիկների վրայի ցեխը՝ սև կոշիկները մաքրությունից այնպես էին փայլում, որ ծակծկում<br />
էին աչքերս, ծակծկում էին նաև միտքս, որովհետև սկսել էի գիտակցել, որ<br />
ձեռքիս խոնավ լաթի կտորը երբեք ընդունակ չի լինի մաքրել նրա հոգին դանդաղ<br />
29
Change language