Wojsko i Technika Historia nr specjalny 5/2022

More documents

Recommendations

Info

MONOGRAFIA PANCERNA Samobieżne działo przeciwpancerne Jagdpanther z późnych serii produkcyjnych. Widoczna dwudzielna lufa z nowym, małym hamulcem wylotowym. 8 zakładów MIAG, bowiem okazało się, że należy wzmocnić mechanizm sterowania pojazdem oraz końcowe przekładnie, co było związane z nieco innym rozkładem mas, niż w czołgu Panther. Później produkcję opóźniały dwa czynniki. Latem 1944 r. Brunszwik został zbombardowany przez lotnictwo brytyjskie i zakłady MIAG zostały trafione, dlatego produkcja w sierpniu dała tylko 14 niszczycieli czołgów Jagdpanther. Do drugiego poważnego bombardowania lotniczego doszło 15 października 1944 r., co wstrzymało produkcję na resztę miesiąca. W październiku zdołano zbudować tylko osiem Jagdpanther. Drugim czynnikiem był brak siły roboczej. Problem ten doraźnie rozwiązano kierując do pracy w zakładzie w sierpniu 1944 r. stu sześćdziesięciu żołnierzy. To właśnie dzięki nim produkcja we wrześniu przekroczyła 20 pojazdów. Dopiero jednak skierowanie kontyngentu robotników przymusowych pozwoliło na większy wzrost produkcji w listopadzie 1944 r. Jednocześnie też zdecydowano, że do wytwarzania niszczycieli czołgów Jagdpanther zostanie zaangażowany kolejny zakład, którego linie produkcyjne już opuszczały czołgi Panther, a zatem z uruchomieniem produkcji samobieżnych dział przeciwpancernych na ich podwoziu nie powinien on mieć większego problemu. Chodziło o zakłady Maschinenfabrik Niedersachsen Hannover (MNH) w Hanowerze. Ponadto do produkcji Jagdpanther postanowiono wprowadzić trzeci zakład – Maschinenfabrik Bahn Bedarf (MBA), mieszczący się na przedmieściach Berlina. Wcześniej nie uczestniczył on w produkcji wozów bojowych, dlatego wdrożenie do wytwarzania niszczycieli czołgów Jagdpanther w zakładzie tym trwało dłużej, pierwsze dwa Jagdpanther wyprodukowano tu dopiero w styczniu 1945 r. <strong>Historia</strong> MBA jest o tyle ciekawa, że firma ta jest o wiele bardziej znana pod dwoma innymi nazwami. Ogólnie rzecz biorąc, zakład w Potsdam-Babelsberg pod Berlinem był zakładem wytwarzającym lokomotywy. W 1892 r. w berlińskiej dzielnicy Zehlendorf powstał zakład produkujący tabor dla kolei wąskotorowych Märkische Lokomotivfabrik, który zaczął sprzedawać wojsku tabor dla wojskowych kolei wąskotorowych. Właścicielami firmy było dwóch przedsiębiorców, Benno Orenstein i Arthur Koppel, dlatego nazwa firmy została wkrótce zmieniona na Orenstein & Koppel, pod którą to nazwą stała się ona bardzo znana. Wykupiła kilka innych firm ze swojej branży, w tym Gerlach und König z Nordhausen, wchodząc w produkcję taboru normalnotorowego. Jednak w 1935 r., po dojściu Hitlera do władzy zwrócono uwagę, że obie rodziny właścicielskie były pochodzenia żydowskiego, zostały więc wywłaszczone. Nazwa firmy też musiała ulec zmianie, nie mogła nosić oryginalnych nazwisk. I tak właśnie powstało przedsiębiorstwo MBA, nazywane różnie, Maschinenfabrik Bahn Bedarf lub od 1941 r. też Maschienenbau und Bahnbedarf AG. Działalność firmy nie uległa zmianie, za wyjątkiem krótkiego epizodu w końcu wojny, kiedy powstały tu 33 samobieżne działa przeciwpancerne Jagdpanther zmontowane z elementów dostarczonych z innych wytwórni. Z kolei firma MNH – Maschinenfabrik Niedersachsen GmbH została założona w 1937 r. w Hannover-Wülfel, ale właściwą produkcję rozwinęła dopiero w 1939 r. Zadaniem MNH było prowadzenie produkcji uzbrojenia na rzecz wojska, którą realizowano w dwóch fabrykach w Hanowerze, w dzielnicach Laatzen i Linden. Jako zakład państwowy firma ta szeroko korzystała z pracy przymusowej, na przykład w listopadzie 1944 r., kiedy uruchamiano tu produkcję niszczycieli czołgów Jagdpanther, w zakładzie pracowało m.in. ok. 1000 polskich żydów, więźniów obozu koncentracyjnego Działo samobieżne Jagdpanther z 654. dywizjonu niszczycieli czołgów. Wóz z wczesnej serii z jednoczęściową lufą i dużym hamulcem wylotowym. Dywizjon był jedynym w całości wyposażonym w Jagdpanther.
Tomasz Szlagor 3 Brytyjskie okręty podwodne na Morzu Śródziemnym 1943-1944 Początek 1943 r. zastał włosko-niemieckie wojska w Afryce Północnej walczące na dwa fronty. Od zachodu zbliżały się siły aliantów, które w listopadzie poprzedniego roku, w ramach operacji „Torch”, wylądowały w Maroku i Algierii. Od wschodu natomiast natarcie prowadziła 8. Armia Montgomery’ego, która po wygranej bitwie pod El Alamein przeszła do pościgu za przeciwnikiem przez pustynie Libii. się zbyt niebezpieczny, operowały na północ i południe od niego. Stacjonująca w Algierze 8. Flotylla mogła przechwytywać konwoje na Morzu Tyrreńskim, wkrótce po tym, jak wyruszały z Neapolu. Z kolei okręty 10. Flotylli na Malcie wybijały te statki, które odważyły się popłynąć dalej, w dół wschodniego wybrzeża Tunezji. Pozostałe siły podwodne Royal Navy – 1. Flotylla z bazą w Bejrucie 22 W tym okresie brytyjskie siły podwodne, nawodne i powietrzne zadawały ciężkie straty konwojom, które dostarczały posiłki i zaopatrzenie do Afryki, dlatego Rommel miał już tylko nadzieję, że zdoła wycofać się do Tunezji. Wojska Osi wciąż dysponowały portem w Trypolisie, ale rejs tak daleko miał nikłe szanse powodzenia. Z tego względu prawie cała żegluga kierowała się do portów tunezyjskich – głównie do Tunisu i Bizerty na północy, niewielka część do Soussy i Sfaxu na wschodnim wybrzeżu. Pokonując Cieśninę Sycylijską, konwoje płynęły korytarzem, po obu stronach którego Włosi postawili rozległe zapory minowe. Ponadto miały stałą osłonę samolotów stacjonujących na Sycylii. Na tym ostatnim odcinku szlaku żeglugowego do Afryki nieprzyjaciel był atakowany głównie przez lotnictwo (RAF i Fleet Air Arm). Okręty podwodne, dla których ten silnie strzeżony i gęsto zaminowany akwen stał Stawiacz min Rorqual wraca z patrolu. Na pierwszym planie Thunderbolt; Malta, luty 1943 r. – patrolowały głównie Morze Jońskie i Egejskie (opływające okupowaną Grecję) oraz Morze Adriatyckie. Straty, które tam zadawały, wprawdzie nie miały bezpośredniego przełożenia na przebieg walk w Afryce, ale dla sił Osi były dotkliwe, ponieważ Niemcom i Włochom zaczynało brakować statków na Morzu Śródziemnym. Tymczasem Brytyjczycy szykowali się do przeprowadzenia operacji „Principle” – ataku tzw. żywych torped na pancerniki i krążowniki w bazach Regia Marina. Plan był mocno spóźniony, ponieważ te okręty nie stanowiły już żadnego realnego zagrożenia. Rzadko kiedy wychodziły w morze, ponieważ Włochom brakowało do nich paliwa. Był to raczej rewanż, którego domagał się sam Churchill, za atak przeprowadzony przez włoskich nurków-sabotażystów w Aleksandrii. Wówczas (w grudniu 1941 r.) podłożone przez nich ładunki wybuchowe ciężko uszkodziły pancerniki Queen Elizabeth i Valiant. Do przewozu dwuosobowych pojazdów podwodnych, którymi nurkowie mieli dotrzeć na miejsce – Brytyjczycy nazwali je rydwanami – przystosowano trzy duże okręty typu T (P311, Trooper i Thunderbolt), które w tym celu przybyły na Maltę w listopadzie 1942 r. Rydwany były przewożone w cylindrycznych
Page 1 and 2: www.zbiam.pl Daleki Wschód 1939-19
Page 3: Jacek Fiszer, Jerzy Gruszczyński P
Page 7 and 8: Jędrzej Korbal Samochód pancerny:
Page 9 and 10: Rządów. Cesarz Japonii jest racze
Page 11: MONOGRAFIA LOTNICZA 88 rezultaty pi

Wojsko i Technika Historia nr specjalny 5/2022

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?