E-LAI_2_24_short
by ZBiAM
by ZBiAM
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
KOSMOS<br />
Waldemar Zwierzchlejski<br />
Strategiczna<br />
Inicjatywa Obronna,<br />
czyli<br />
GWIEZDNE WOJNY<br />
Jest 23 marca 1983 r., Prezydent<br />
Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan<br />
w swoim orędziu do narodu<br />
otwarcie krytykuje dotychczasową<br />
strategię MAD (Mutually Assured<br />
Destruction, gwarantowanego wzajemnego<br />
zniszczenia), jako samobójczą.<br />
Rzeczywiście, jaki jest zysk ze<br />
zniszczenia przeciwnika rakietami<br />
z głowicami nuklearnymi wystrzeliwanymi<br />
z ziemi, czy z okrętów podwodnych,<br />
jeśli nie będzie komu świętować<br />
zwycięstwa? Reagan wzywa<br />
naukowców i inżynierów do opracowania<br />
systemu który sprawi, że broń<br />
nuklearna stanie się przestarzała.<br />
Program rozpocznie się rok później,<br />
uzyska nazwę oficjalną Strategic Defense<br />
Initiative (SDI) – Strategiczna<br />
Inicjatywa Obronna – jednak przejdzie<br />
do historii pod nazwą zaczerpniętą<br />
z przeboju kinowego „Star<br />
Wars” – Gwiezdne Wojny.<br />
Koncepcja obrony przeciwrakietowej<br />
rozwijana była przez Stany Zjednoczone<br />
od przełomu lat 50. i 60. ubiegłego<br />
wieku, w związku z pojawieniem się broni rakietowej<br />
i zaistnieniem potencjalnego zagrożenia<br />
ze strony ZSRR. W jej ramach rozwijano<br />
projekt Nike-Zeus oraz dołączano sukcesywnie<br />
programy Defender, Sentinel i Safeguard.<br />
Podstawowymi założeniami systemu były<br />
zestawy przeciwrakiet rozmieszczonych na<br />
wyrzutniach naziemnych, mogących zestrzelić<br />
nadlatujące pociski przeciwnika z dużej<br />
odległości, poza atmosferą ziemi lub w przypadku<br />
zmasowanego ataku (po przeniknięciu<br />
rakiet z głowicami atomowymi poza pierwszą<br />
linię obrony w przestrzeni kosmicznej) także<br />
w stratosferze – za pomocą ściany ognia<br />
stworzonej przez szereg wybuchów ładunków<br />
jądrowych wystrzeliwanych we własnych rakietach.<br />
W projekcie SDI system naziemnej obrony<br />
przeciwrakietowej rozszerzono o wyrzutnie<br />
rakiet i platformy z działami laserowymi,<br />
znajdujące się w przestrzeni kosmicznej, aby<br />
zminimalizować czas identyfikacji i zniszczenia<br />
wrogich obiektów oraz zapobiec<br />
potencjalnemu skażeniu promieniotwórczemu<br />
ziemi i atmosfery. W założeniach<br />
zniszczenie wrogich rakiet w pierwszym etapie<br />
następowałoby tuż po odpaleniu pocisku<br />
przez nieprzyjaciela, ponad jego terytorium<br />
i miało się obrócić przeciwko atakującemu,<br />
gdyż opad promieniotwórczy skaziłby terytorium<br />
wroga. Budowa systemu Strategic<br />
Defense Initiative miała trwać 17 lat do roku<br />
2000 i kosztować 125 miliardów USD. SDI<br />
była najszerzej zakrojonym projektem ze<br />
wszystkich kiedykolwiek podejmowanych<br />
amerykańskich programów obrony przeciwrakietowej<br />
i jedynym, w którego założe-<br />
Start rakiety Delta z ładunkiem Delta Star.<br />
niach znajdowało się wykorzystanie broni<br />
rozmieszczonej w przestrzeni kosmicznej.<br />
Czy to możliwe?<br />
W 1984 r. w celu nadzorowania programu<br />
utworzono w strukturze Departamentu<br />
Obrony SDIO (Strategic Defense Initiative<br />
Organization), której przewodniczył generał<br />
broni James Abrahamson z USAF, były dyrektor<br />
programu promu kosmicznego NASA. Od<br />
samego początku do programu zaprzęgnięto<br />
najlepsze ośrodki naukowe, technologiczne<br />
i komputerowe Stanów Zjednoczonych. Należało<br />
przebadać szeroką gamę zaawansowanych<br />
koncepcji broni, w tym różne rodzaje<br />
laserów, broń opartą o emisję wiązki cząstek<br />
oraz naziemne i kosmiczne systemy rakietowe,<br />
różne systemy czujników, dowodzenia<br />
62<br />
Lotnictwo Aviation International LUTY 20<strong>24</strong>
Change language