wystawa malarstwa, rysunku i grafiki - Dworek Białoprądnicki

6.
Gdzie wylądowałeś w Indiach?
W Delhi i już pierwsza noc była niezapomniana. Gdy jeszcze w Stanach kupowałem bilet lotniczy,
od razu wykupiłem sobie hotel. Wiedziałem, że przylecę późnym wieczorem, więc chciałem się
niejako zabezpieczyć, aby po nocy nie szukać noclegu. Wydrukowałem sobie adres hotelu i po
przylocie do Delhi wziąłem taksówkę, bo oczywiście nie wiedziałem, jak się poruszać w tamtym
świecie. Pokazałem adres i pojechaliśmy. Tyle tylko, że nie mogliśmy jakoś trafić. Ani kierowca, ani
jego pomocnik – nie wiem jak go nazwać, ale w taksówce były zawsze dwie osoby – nie mogli
odnaleźć tego adresu. Po dwóch godzinach jeżdżenia pytam, co się dzieje, a oni mówią „ten adres
jest niekompletny”. Okazało się, że ulica ma ze 30 kilometrów, a system numeracji jest taki, że co
kilka kwartałów zaczyna się od nowa. No dobrze – mówię – ale co teraz? A oni: „nie martw się”.
Po jakimś czasie zatrzymują się przed jakimś biurem turystycznym i zaczynają głośno dobijać się
do drzwi. Nagle olśnienie, metafizyka, czytam napis nad drzwiami – firma nazywa się: Adventure
Starts Here (Przygoda zaczyna się tutaj).
Nieźle się zaczyna!
Wyobraź sobie, jest trzecia nad ranem, stoimy przed jakimś biurem, kierowca wysiada i wali
w drzwi, a za chwilę jakiś zaspany facet otwiera, jakby nigdy nic, i mówi, że wie, gdzie jest ten
nieszczęsny hotel. Zadzwonił tam i okazało się, że moje miejsce jest już sprzedane... ale znaleźli
mi inny hotel.
Czyli wszystko dobrze się skończyło?
Nie, nic się nie skończyło, a już na pewno nie skończyło się dobrze! W hotelu spłuczka nie działała,
prysznic zalał cały pokój i wszystkie moje rzeczy… Dzisiaj już wiem, że tam to normalne, ale
wtedy – szczególnie po sześciomiesięcznej podróży po Stanach Zjednoczonych – nic nie było
normalne. Wszystko było szokiem.
Indie cię rozczarowały?
Nie, raczej zaskoczyły. Pamiętam, że pierwszej nocy nie mogłem zasnąć, byłem bardzo
podekscytowany faktem, że wreszcie jestem w Indiach. Następnego dnia, tuż po wschodzie
słońca wyszedłem na ulicę. Nie wiem skąd się to wzięło, ale miałem nieodparte wrażenie, że
znajduję się w mieście, które opisał Camus w Dżumie. Nie umiem tego wytłumaczyć. To wszystko
było tak odrealnione. Kobiety zamiatające zakurzone, puste ulice. Słońce przedzierające się
przez brudne, wysokie budynki. To było centrum Delhi, a ja czułem się jakbym był bohaterem
Dżumy Camusa.
To brzmi jakbyś opowiadał sen.
Bo to trochę tak wyglądało – jak koszmarny sen. Szczurów było więcej niż ludzi. Krowy wyjadały
resztki ze śmietników, ludzie spali na ulicach. A ponieważ było to jeszcze przed porą deszczową,
więc bardzo sucho. Wszystko wyschnięte, zakurzone – ponure, przerażające wrażenie.
Pewnie spotęgowane tak szybkim przemieszczeniem się z cywilizacji zachodu do zupełnie
innego świata?
Tak, to są zupełnie inne światy. Ale z czasem coś zrozumiałem i już wszystko poszło tak, jak
trzeba.
Jak trzeba, czyli jak?
Dobrze. Już w Indiach, przypomniałem sobie rozmowę z pewnym Amerykaninem, którego
spotkałem w Meksyku. Wspomniałem, że wybieram się do Indii, że będzie to moja pierwsza
wyprawa do Azji. I on mi powiedział coś, czego wtedy nie rozumiałem. „Jak chcesz w Indiach
poczuć się dobrze, to spróbuj zapomnieć o wszystkich swoich nawykach. Zapomnij o swoich
zmysłach. Bo wszystko będzie inne od tego, co znałeś dotąd. Indie albo znienawidzisz, albo
pokochasz. Miarą tego, czy pokochałeś, czy znienawidziłeś, będzie to, czy zechcesz pojechać tam
po raz kolejny”.
I udało ci się zapomnieć o zmysłach?
Nie od razu. Tak naprawdę te pierwsze dni to koszmar. Wszystkie zmysły były atakowane przez
nieznane bodźce. Intensywne kolory, zapachy, smaki, hałas. Na każdym kroku ktoś cię dotyka,
szarpie. I nagle zacząłem patrzeć na to inaczej. Musiałem to jakoś oswoić i powiedziałem sobie,
że skoro żyje tam ponad miliard ludzi, to musi być w tym świecie porządek, choć ja go nie
rozumiem.
18 lato 2012
Malgasze