UrbanStyleMag #31 “Warm heart of concrete”

mission
I was then welcomed by the silent Chora, the hidden gem of the
island. A traditional settlement free of modernities in its whole,
with an archaeologocal and Byzantine museum as well as the first
Greek school in the Aegean, built as of 1828. Narrow streets and
alleys, big urns half burried in the cobblestone, flowers and colours
popping out from everywhere. Everything ‘s so small, almost strait,
but the sparrows tweet and sing to the sounds of chimes and nature.
Air, everywhere. Solitude. Privacy and serenity. You may be in
the middle of nowhere, but you have to walk and turn carefully, not
to bump on anything. Weird. Calm. I’m sleepy.
On the fifth day of the Holy week, Great Friday (also referred to as
‘Good’ or ‘Holy’ Friday), people shed fresh thyme, sage and mint
on the streets from the early morning hours until the passing of the
epitaph, the air is thus filled with intoxicating scents. The central
church, built in 1890, holds an unusual collection of icons, featuring
various techniques and saints. It’d been a long time since
I last had Easter at church so I went all the way- I held a candle
and stayed until the end of the ceremony. Of course, I had an ulterior
motive: I wanted to take photos without being disturbed. The
rest, the parish, stayed for the Holy Communion. We all finally got
what we wanted. The transaction went well. Am I being cynical? So
what? Truth is I felt like an outsider though, a bit of an intruder. I
didn’t know exactly how to act (I find myself in this position quite
often, in all kinds of religious temples) but according to my ID card
I had every lawful right to be there.
Η Χώρα, το κρυφό διαμάντι του νησιού, χωμένη ανάμεσα στα ύψη, με
υποδέχεται σιωπηλή. Ολόκληρη ένας παραδοσιακός οικισμός χωρίς
νεωτερισμούς, με το αρχαιολογικό και το βυζαντινό μουσείο της και
το πρώτο Ελληνικό Σχολείο του Αιγαίου του 1828. Στενά δρομάκια,
πιθάρια μισοθαμμένα στο πλακόστρωτο, λουλούδια και χρώματα να
ξεπηδούν από παντού. Όλα γύρω μικρά, θαρρείς στενάχωρα. Μα
τα σπουργίτια κελαηδούν στους ήχους αρμονικών κωδωνοκρουσιών
και του θροΐσματος της εγκλεισμένης από τον άνθρωπο φύσης.
Αέρας παντού. Ελευθερία. Μοναξιά. Μοναχικότητα και ηρεμία.
Είσαι στο πουθενά αλλά πρέπει να στρίβεις σαν περπατάς για να μη
ρίξεις τίποτα. Περίεργο. Ηρεμία. Νυστάζω.
Την Μ. Παρασκευή στη Χώρα ραίνουν από το πρωί τους δρόμους
από όπου θα περάσει ο επιτάφιος με φρεσκοκομμένο θυμάρι,
φασκόμηλο και δυόσμο και ο τόπος γεμίζει μεθυστικές μυρωδιές.
Η κεντρική εκκλησία, του 1890, έχει μια ασυνήθιστη συλλογή
από εικόνες διαφορετικής τεχνοτροπίας και αγίους νησιώτες – ο
Γεράσιμος της Κεφαλονιάς, η Μαρκέλλα της Χίου και ο Νεόφυτος
‘που εφονεύθη εις Λειψώ’. Είχα πολλά χρόνια να κάνω Ανάσταση
και φέτος I went all the way -και λαμπάδα κράτησα και μέχρι
τέλος έκατσα. Βέβαια, όλ’ αυτά με κάποια υστεροβουλία: ήθελα
να βγάλω φωτογραφίες με την ησυχία μου. Οι υπόλοιποι έκατσαν
για να μεταλάβουν. Ο καθένας μας πήρε τελικά αυτό που ήθελε. Η
δοσοληψία πήγε καλά. Θα με πεις κυνική; Ε, και; Αν και ένιωθα λιγάκι
παρείσακτη, δεν ήξερα ακριβώς πώς να φερθώ και προσπαθούσα
να παραμένω απαρατήρητη (το παθαίνω συχνά σε ‘εκκλησίες’
διαφόρων θρησκειών) από την άλλη, σύμφωνα με το δελτίο της
αστυνομικής μου ταυτότητας, είχα κάθε δικαίωμα να είμαι εκεί.
USM 9