скачать сборник в формате *.pdf

Romanos adiuvit, quia «boni» erant (hoc loco Augustinus plures bonitatis
gradûs ponens more humano loquitur communi iudicio popularique
intellegentia usus). Qua in re Sallustium secutus gloriae cupiditatem his
verbis laudat: ambitio, quod tamen vitium propius virtutem erat (Catil. 11, 1).
Quid? Augustinus virtutem non populorum neque rerum publicarum, sed
singulorum hominum propriam esse dicens nonne Sallustio adsentitur?
Nonne etiam in iis, quae de vitio ingenii humani docet, Sallustii Historias affert,
quibus etiam utitur ad ea, quae Sallustius in Bello Catilinae de Romanorum
maioribus pulchrius quam verius somniaverat, corrigenda?
Multis ergo de rebus Augustinus more Romanorum disserit: de
moribus, de vitio ingenii humani, de exemplis maiorum, de eorum
auctoritate, de virtutis singulorum hominum in re publica vi atque
pondere. De Romanorum virtutibus civilibus ab Augustino laudatis satis
dictum.
4. De philosophia politica
Proximus locus est philosophiae politicae a theologia seiunctae, cuius
fundamenta Augustinus quamquam invitus videtur iecisse. Igitur ante
Christum natum Romani rem publicam κόσμον quendam eumque
sacrum ac religiosurn putaverunt. Mox aetate Constantini multi
Christiani sanctitatem imperii Romani novae religionis auctoritate
auctam esse existimaverunt. Tandem Româ anno 410 a Visgothis direptâ
intellectum est distinguendum esse inter Civitatem Dei et Imperium
Romanum. Quo factum est, ut scientia civilis a theologia separari posset.
Initia igitur atque incunabula philosophiae hodiernae politicae, quae a
deorum cultu seiuncta est, et temporibus apostolicis et temporibus
Augustini praeparata esse contendimus.
Iam vero quid Augustinus de talis rei publicae lineamentis dicat,
consideremus.
Ac primum quidem homo lege quadam naturae ad societatem
communionemque petendam impellitur (Aug. civ. 19, 12), id quod iam
Aristoteles et Stoici dixerant. Est igitur res publica non solum pacto, sed
naturâ. Quo fit, ut res publica non a diabolo condita esse possit. Esset
enim in paradiso res publica, etiam si Adam et Eva non peccavissent.
Propter peccatum autem ex principe bono tyrannus fit. Ceterum malane
sit res publica an bona, ex animo ac virtute eius, qui eam regit, pendet.
~ 15 ~