4/2010 - plik pdf (3 069 780 bajtów) - Wojewódzka Biblioteka ...

Anioł i różeRoman Maciejewski-VargaPo raz któryś trwożnie dotykasz swoich palców. Rozprostowujeszje i zginasz. Zginasz i rozprostowujesz.... Kolejny raz wydobywaszz futerału bezcenny instrument. Dotykasz go z obawą, że ciepło emitowaneprzez opuszki twych palców zamieni go w proch. Od wieludni boisz się tak kochanego pierwszego pociągnięcia smyczkiem,zapowiadającego nieskończenie egzaltowany koncert.Zdecydowanie pchniesz drzwi. Dokładnie pamiętasz, ile odkryłeśna sobie siwiejących włosów, nim zdecydowałeś się na ten gest...Wiesz, że idziesz po wyrok, po nieznający litości werdykt bliźniego,którego nauczono cię kochać. Dziś jego słowa zdecydują o twymlosie, którego na próżno szukałeś w liniach papilarnych rąk. Tenczłowiek też oznajmi, czy schody w twoim domu zaskrzypią jeszcześmiechem pod śmiejącymi się butami. Czy będziesz miał nadal odwagęw duszącym cię zgiełku płodzić symfonie...W bezsensie twego życia tylko one potrafiły znaleźć ci motywacje,usprawiedliwić obecność we wszechświecie. To był anioł o imieniuPygar.Przywoływałeś go często do siebie, kiedy w miotaniu się twoimnikt inny nie chciał lub nie mógł ci dopomóc. Łopot skrzydeł aniołaPygara trzymał cię w wierze, której powierzyłeś wszystko, co byłow tobie najlepsze. Bez anioła nie mogłeś istnieć. Komórki twychdecyzji były niepodzielne. Gdy niegdyś dano ci wybierać, wybrałeśkilka chropawych strun, a one, dojrzewając w widmie budzącegosię dnia, wrosły w ciebie, stają się jeszcze jednym twym organem.Wtedy po raz pierwszy w życiu zostałeś sam z aniołem, ale ta świadomośćsprawiała, że czułeś się bezpieczny.Wśród powodzi słów bliźniego w bieli twój mózg odcedził tylko kilka.One utopiły się gdzieś w tobie i szamotanie się z nimi nie miałobyjuż sensu. Zdążyłeś jeszcze zapamiętać cichy skowyt swegownętrza, jakby porażonego życzeniami wszystkich wrogów. Słowatego człowieka przelewały się w tobie, tłukąc i dudniąc. Uderzałoo najbardziej czułe miejsca twego wrażliwego wnętrza. Szemrałeśje bezdźwięcznie, nie mogąc zrozumieć ich znaczenia. Szukałeś ulgii nagle wydało ci się, że wystarczy to, co tak przelewa się w tobie,zwymiotować w najbliżej stojące kubły, ale były pełne. Rechotałytercjami twojej muzyki, profanowały ją. W bezsilności pobiegłeś doschodów, by szukać tam swego anioła Pygara. Jednak wbiegającschodami, nie słyszałeś radosnych skrzypnięć i podrygiwań, jakimione cię zawsze witały. Teraz były milczące, ledwie odbijały tętentkroków. Wyzute z ciebie, bez zapachu, niczyje...Zastygłeś nieruchomo, bo nagle wydało ci się, że na firmamencienieba Dwie Wielkie Róże Pierwszego Dnia Zachwytu upuściływ grymasie cztery łzy, a subtelne łodygi ich ciał nagle zadrżały, nachylającsię do ciebie. Z oddali dobiegło trzepotanie skrzydeł, na tendźwięk jedna z Róż Pierwszego Dnia Zachwytu zamazała swój obrazi rozpłynęła się w błękicie.Smyczek pełza wolno:Masz dwanaście lat. Kąpiesz się w strumieniu, upajając się nagościąswego młodego ciała. Po raz pierwszy czynisz to świadomie.Jeszcze nie potrafiąc definiować swojej czystości, drżysz, podpatrującukradkiem kąpiące się nagie dziewczyny. Sycisz wzrok,patrząc na ich sterczące sutki małych piersi. Brakuje ci oddechu,gdy przesuwasz oczy na wklęśnięcie opalonych, szczupłych podbrzuszy...Smyczek płynie równomiernie:Często imaginowałeś. Sam sobie stwarzałeś na jawie i we śnie przyjemnesytuacje i zdarzenia, których tak naprawdę prawie nigdy niebyło. Twoja wyobraźnia pomagała ci przetrwać częste chwile zwątpienia,panować nad owym syndromem choroby sierocej, którymlos cię pokarał. Instynktownie uczyłeś się walczyć z kompleksamiodrzucenia, niższości i straszliwym poczuciem samotności. Idąculicą, niemal wielbiłeś główki mijanych i roześmianych dzieciaków.Pragnąłeś mówić coś do nich. Może tłumaczyć zawiłość rodzącychsię drzew albo mechanizm unoszenia się rozradowanego motyla...Dziecko o jasnych włosach i oczach niebieskich! Bóg jeden wie, jakbardzo pragnąłeś mieć swoje! W wyobraźni nakrywałeś je w nocyrozkopane, błogo śpiące, kopiowane z obrazu Wyspiańskiego...Smyczek miota się:W pachnących ciałach kobiet przeżywasz to, co czasami nazywaszucieczką lub oddaleniem. Oplątany płowymi włosami kradniesz życiupiękno. Wchłaniasz je wyolbrzymionymi przez ciebie kęsami.W końcu dławisz się, prosząc o więcej. Wciągnięty w paradoksłóżkowych schematów wspominasz tamten strumień, tamte nagie,dziewczęce ciała. W perwersji szukasz usprawiedliwienia, zatracającpoczucie wstydu i grzechu, ale regres niezadowolenia tylkopogłębiał się coraz to bardziej. Odtąd przestałeś cenić wartości,autorytety i uczone księgi. W jednej osobie stałeś się dla siebieMesjaszem i jego wyznawcą. Zdawało ci się, że wystarczy odrzucićkrępujące idee, a wtedy cały narodzisz się po raz wtóry, stając sięczystym i nowym...20 VariArt04/2010