ODOLAREN MINTZOA

gehiago handik eta hemendik bildu kopia batzuetarik. Hauetarik
gehienak izeba Marianak eskuratzen zauzkitan. Holaxet
aunitz euskal kanta ikasi nituen, orai gehienak ahantziak
baditut ere.
Badut zonbait xaramela aterarik ene ardien inguruan.
Iduritzen zitzautan heieri ere laket zitzaiotela kantua.
Gero hasi nintzan pentsatzen kantu eder horiek norbaitek
eginak zirela. Jakin ere nuen horiek deitzen zirela
pertsulariak. Hori zitzautan gauza harrigarria, kasik ezin
sinetsia. Nik ez bainuen holako dohainik sendi ene baitan.
Xoraturik egoiten nintzan mixteriozko gizon horiek gogoan.
Nahiz ez nuen behin ere pertsularirik entzun, ez ezagutu,
eta behar bada hortako, ordukotz pertsularitza nadukan
berez den bezalakoa. Bada ordea bide, egiazko pertsularitzatik
eta pertsulari aunitzek egiten dugunerat.
Nik ene amentsetako pertsulari heietarik gutixko ezagutu
ditut. Egin ditudanak ere, mugaz bertzaldean. Bainan
ez noa nehoren izendatzerat. Heiek ba, betetzen dituzte
egiazko pertsularitzaren baldintza guziak. Eni sobera gauza
eskastu zauzkit beti hortako.
Euskal kantuetarik pertsularietarat eta pertsularitzarat
joan banaiz, nik orduan uste nuelakotz kantu guziak pertsulariek
eginak zirela izan da. Aspaldi ikasi nuen ordea,
gure kantu eder guziak ez direla baitezpada pertsulariek
eginak; bi gauza direla kantuen egitea eta plaza batean
edo ostatu batean pertsuen emaitea.
Halarik ere errexago da pertsulari batentzat kantu baten
egitea, kantuak egin dezazken batentzat bat batean pertsuak
emaitea baino.
Behin hauteman nuen ene aita zena ene osaba batekin
pertsularietaz mintzo. Zioten dohain berezi bat bazela horien
baitan, eta horier entzuten zirela guk erabiltzen ez
31