ODOLAREN MINTZOA

Bertsolarien olerkari zu, Urepele'ko Xalbador,
gizon umilla, kantari ona, ta beti euskaldun jator;
ernanitarrok aspaldi ontan bagenizuen ainbat zor,
maitasunezko gure biotza zuri eskeintzera nator.
Presentak eskuratu ondoan, nihaurek ere kantatu behar
izan nituen pertsu batzu, ene sendimenduen agertzeko. Ez
nuen errexki egin lan hori. Zutik egoiteak berak lanak eman
zauzkitan.
Eskerrak diozkatet besta horren antolatzaileri, eta bereziki
beren emaitzez eta han aurkitzeaz beraz ohoratu ninduten
guzieri.
Hemen agertzen ditut bakarrik, -ene liburua ez bertzek
egin lanez betetzeagatik-, pertsulari bakotxak ni goretsiz
kantatu pertsu bana, eta nihaurek kantatu nituen lauak,
magnetofonetik hartu bezala:
Xanpun'ek:
Aitor dautzuet gai huneri ni lotzeko naizela beldur,
zeren badakit nere gai hori hunkituko dut gaur segur;
etorri zauku anai haundi hau eskerrak detzogun bihur,
nere partetik orai, Xalbador, entzun behar duzu agur.
Ezponda'k:
Pare gabea zira, Xalbador, kantuz zirelarik ari,
edertasuna ekartzen duzu ibilki duzun lanari;
nik zuretako osasun on bat galdatzen dut J ainkoari.
oraino luzaz ibili zaiten eskuararen zerbitzari.
Azpillaga'k:
Xalbadorrentzat zer pentsatua bertsozaleak daukate:
begia eta biotza eri, gauzik onenetan parte;
bertsozaleak nola gizon au duten biotzetik maite,
mugaz arunztik zure zai daude zu berriz sendatu arte.
333