15.11 - Festiwal Muzyki Polskiej

Roger pozwala Pasterzowi odejść i wzywa
go na sąd, jeszcze tego samego wieczora.
Chór jest przerażony tą decyzją. Pasterz
zaczyna zdobywać przewagę nad Rogerem.
Odchodząc, wypowiada rodzaj groźby:
„pamiętaj, że sam przywołałeś mnie!”
Drugi akt rozgrywa się na dziedzińcu
pałacu królewskiego. Pałac jest mauretański,
ale znać na nim z kolei wpływy „potężnych
zdobywców z Północy”. Roger, pełen
niepokoju, oczekuje nadejścia Pasterza,
którego wezwał na sąd. Jest przy nim
zaufany Edrisi. Roger nazywa już Pasterza
prorokiem. Lęka się o Roksanę i jej emocje.
Przede wszystkim jednak przeraża go
bezmiar kosmosu, blask gwiazd i żar płonący
w oczach Pasterza. Roger przeczuwa
swoją klęskę. Zanim nadejdzie Pasterz,
Roger w ciszy nocy słyszy pieśń Roksany,
która prosi Króla o łaskę dla Pasterza. Nadchodzi
Pasterz, odziany w bogaty strój indyjski,
w orszaku czterech muzykantów.
Śmiałym krokiem zbliża się do Rogera i pozdrawia
go „imieniem wielkiej miłości”.
Mówi, że jest wysłannikiem Boga. Pałac
stopniowo zapełnia się podekscytowanymi
wyznawcami Pasterza. Już nikt nie domaga
się jego śmierci. Roger oskarża Pasterza
o otumanienie ludu. Wpada w wielki
gniew. Pasterz tłumaczy Rogerowi, że lud
miłuje w nim „uśmiech i taneczny śpiew”.
Król zarzuca mu, że jego siła pochodzi
z piekła i wiedzie ludzi na śmiertelne zatracenie.
Towarzysze Pasterza zaczynają
grać. Rozpoczyna się wielki taniec. Wśród
tańczących jest także Roksana. Taniec ogarnia
wszystko. Roger rozkazuje pojmać Pasterza.
Ten rozrywa łańcuchy i wzywa do
podążania za sobą. Wzywa też Rogera
„na swój słoneczny brzeg”. Roksana i lud
idą za Pasterzem. Roger podejmuje dramatyczną
i nagłą decyzję i także wychodzi
wraz z Edrisim za Pasterzem oznajmiając:
„Pątnikiem stał się Król!”
The mighty Roger allows the Shepherd to
leave and summons him to appear in court
that very evening. The choirs is horrified by
this decision. The Shepherd begins to gain
an advantage over Roger. Leaving, he utters
a kind of threat: ‘Remember that it was you
who summoned me!’
Act II takes place in the courtyard of the
royal palace. The palace is Moorish but, on
the other hand, the influences of ‘powerful
conquerors from the North’ can be seen on
it. Roger, full of anxiety, waits for the arrival
of the Shepherd, whom he has summoned
to court. At his side is the trusted Edrisi.
Roger is already calling the Shepherd
a prophet. He fears for Roxana and her
emotions. Above all, however, he is terrified
by the vast expanse of the cosmos, the brilliance
of the stars and the fervor burning in
the Shepherd’s eyes. Roger senses his own
demise. Before the Shepherd arrives, Roger,
in the silence of the night, hears Roxana’s
song, which asks the king to show mercy toward
the Shepherd. The Shepherd arrives,
attired in a rich Indian costume in a procession
of four musicians. He approaches
Roger with bold stride and greats him ‘in the
name of great love’. He says that he is
God’s envoy. The palace is gradually filled
by the Shepherd’s excited followers. No one
is demanding his death anymore. Roger accuses
the shepherd of duping the people.
He falls into a great rage. The Shepherd explains
to Roger that the people cherish in
him his ‘smile and dance-like song.’ The
king accuses him of deriving his strength
from hell and leading the people to perdition.
The Shepherd’s companions begin to
play. A great dance begins. Also among the
dancers is Roxana. The dance engulfs
everything. The kings orders the Shepherd
to be taken captive. But the latter breaks his
chains and calls on the people to follow
him. He also summons Roger ‘to my sunny
23
09.11