brochure - Ovk

AFSCHEID NEMEN BESTAAT NIET
Het is zaterdag 7 mei, een week na Korbeek-Lo en ik zet me aan het
schrijven. Eigenlijk wil ik dat niet. Ik herlees de getuigenissen van 30
april en teken woorden op, woorden van pijn en verdriet, veel verdriet,
van onmacht en onbegrip, van woede en teleurstelling, van onrecht
en vertwijfeling, van gelatenheid maar ook van strijd, sterkte en
vastberadenheid, van liefde, veel liefde en een sprankeltje hoop, moed
en dankbaarheid.
“Het moet makkelijk zijn als je zonder meer gelukkig kunt zijn. Vroeger
waren wij dat ook maar we beseften het niet”.
En dan hoor ik het nog nazinderen in mijn hoofd :
Welk beroep zou hij hebben gekozen? Stervoetballer of boswachter
misschien? En waarom wilde mama dat klein katje eigenlijk niet dat ik
naar huis had gebracht? Ik had haar kunnen helpen bij haar wiskunde
oefeningen en zij mij voor taal. Wie zou zijn eerste liefje wel geweest
zijn?
“Ik spreek nog elke dag tegen haar. Ik weet dat ze mij kan horen,
alleen ik krijg niets terug”.
En dan komen de herinneringen heel onverwacht::
Een gebaar, een geur, een ander kind, maar ook dat nachtelijk bellen
aan de voordeur, de ijskoude lange gangen in een kliniek, de besmeurde
rugzak, een onwennige dokter, een rechter die je het zwijgen oplegt en
vrienden die afhaken.
“Ik geloof in niets meer, ik zeg het rechtuit”.
20