ΠΡΟΛΟΓΟΣ - ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1.1 Γενικά
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 2013
Το νερό είναι ένας πολύ σημαντικός φυσικός πόρος απαραίτητος για την επιβίωση του
ανθρώπου. Σε όλη την πορεία εξέλιξης του, έπαιξε και συνεχίζει να παίζει πρωτεύοντα
ρόλο σχετικά με τη διαμόρφωση αποφάσεων εγκατάστασης και ανάπτυξης ενός
πληθυσμού σε μία συγκεκριμένη περιοχή. Είναι ένας πόρος που όχι μόνο καλύπτει τις
ζωτικές ανάγκες των ανθρώπων αλλά και των οικοσυστημάτων γενικότερα, αλλά είναι
υπεύθυνος για την ανάπτυξή τους και την λειτουργία τους. Προσφέρει εκτός της βασικής
του λειτουργίας, πρόσβαση στην γεωργία, βιομηχανία, αλιεία, τουρισμό και στην
παραγωγή ενέργειας.
Το νερό, αν και αγαθό με μεγάλη αξία χρήσης ιστορικά, είχε μικρή αξία ανταλλαγής και
κατά συνέπεια, εξαιρούμενο από την αγορά, εξαιρούνταν και από την οικονομική
θεώρηση επειδή ως φυσικός πόρος, σε αντιστοιχία με τον αέρα, κατατασσόταν στα δώρα
της φύσης προς τον άνθρωπο. Η οικονομική ανάπτυξη, όμως, των τελευταίων δεκαετιών
διαμόρφωσε νέες συνθήκες στη χρήση των υδατικών πόρων, μια και αποτελούν μέσο για
την επίτευξη διαφόρων τομεακών οικονομικών στόχων, ενώ εξακολουθούν να είναι ένας
από τους σημαντικότερους παράγοντες για την επιβίωση του ανθρώπου και για τη
διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας. Η ανάπτυξη νέων δραστηριοτήτων, η ανάγκη
αύξησης της παραγωγικότητας των υφιστάμενων, οι ανάγκες που προκύπτουν από την
αύξηση του πληθυσμού και την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου, δημιουργούν ολοένα
και μεγαλύτερη ζήτηση νερού κατάλληλης ποιότητας για κάθε χρήση. Ταυτόχρονα, η
συνεχής ποιοτική υποβάθμιση, σε συνδυασμό με την ανάγκη διατήρησης της
οικολογικής ισορροπίας και της αειφορίας των φυσικών πόρων, δημιουργούν πολύπλοκα
προβλήματα στην ανάπτυξη της κάθε περιοχής. Η έντονη λοιπόν οικονομική διάσταση
των υδατικών πόρων σήμερα, η άμεση πολλές φορές σύνδεσή τους με τον
προγραμματισμό ανάπτυξης, καθώς και η συνεχής παρουσία τους στην καθημερινή
πρακτική, επιβάλλει την αντιμετώπισή τους ως φυσικού πόρου σε ανεπάρκεια, μέσω της
ανάδειξης και εφαρμογής σύγχρονης και συνεπούς πολιτικής διαχείρισης. Η πολιτική
αυτή καταξιώνεται όταν αυξάνει τα οφέλη στο κοινωνικό σύνολο, στην οικονομία και
στο περιβάλλον (Κουτσογιάννης κ.ά., 2008).
Όπως αναφέρει και η Μ.Α. Μιμίκου (2003) οι υδατικοί πόροι αποτελούν βασικό
ρυθμιστικό παράγοντα της οικονομικής, κοινωνικής, τεχνολογικής και πολιτισμικής
ανάπτυξης. Αν και το νερό φαίνεται να υπάρχει σε αφθονία στη γη, 70% της επιφάνειάς
της καλύπτεται από αυτό, η τελική διαθέσιμη και κατάλληλη για χρήση ποσότητα είναι
πολύ μικρή. Το 98% του νερού της γης προέρχεται από θάλασσες, ωκεανούς και τους
πάγους, ενώ το 1,4% είναι τεχνικά μη εκμεταλλεύσιμο (βρίσκεται σε βάθος μεγαλύτερο
12