volumen xii. - Archive ouverte UNIGE

15 EPISTOLAE 607 16
etiam adiungit me facere quod soient rabulae foren-
868, qui pro asserenda mala causa contra conscientiam
leges ad falsos sensus detorquent. Àc tandem
astutam vulpeculam appellat. Taceo quod me in
Anticyras relegat, ac mille eiusmodi conviciis proscindit.
Hae sunt delitiae quibus mecum ludit
tanquam amicus. Ego vero neque ad istam vernilem
proterviam sum assuetus, neque me assuefieri
patitur natura. Animus etiam répugnât et a mea
persona nimis est alienum. At scriptum ad me
misit bene ac diligenter occlusum, ne famam apud
alios meam laederet. Quasi vero non passim iam
a toto triennio 10 ) iactaverit se in eo consarcinando
esse occupatum, quasi etiam non suis amieulis lectitaverit,
quasi non eo usque improbitatis sit progressus,
ut piis et doctis quibusdam viris aliquid ex
eo recitaret. Si voluit hoc omnibus passim notum
esse, non est quod vobis per me innotuisse conqueratur.
Nunc de scripto quod responsum illi volo breviter
dicam. Vehementer profecto me ipsius ' ') miseret,
dum reputo quantum se in opere tarn infelici
ac praepostero fatigaverit. Nam quum elegantiae
et nitoris cupidior esset, ac interim vera ratione
destitueretur, corrasit bine inde quidquid potuit proverbiorum,
quidquid tota vita legerat quod haberet
speciem facetiae coacervavit, mutuatus est hinc inde
verba quae vidébantur sonantia. Itaque diu multumque
sudavit ut putida affectatione magis corrumperet
suam orationem quam ornaret. Interea
vero sub pelle leonis apparent albae auriculae. Sed
hoc quoque omitto. Venio ad argumentum.
Multum de reduplicativis rixatur mecum.
Primo, quia vere reduplicativam esse hanc dixerim:
Christus, in quantum Deus, est a se ipso. Deinde,
quia non teneam ordinem reduplicativarum. Quasi
unquam ego in mentionem istarum rerum inciderim
nisi eius et Cortesii improbitate coactus, l2 ) quasi
mihi propositum aliud merit quam partim concedendo
quod petebant eorum tarnen calumnias diluere.
Si negassem reduplicativarum legibus subiacere
propositionem illam, clamitassent 1S ) ambo me
tergiversando lucem fugere. Nunc quia nimium
liberahs fuerim plus Ulis largiendo quam debui,
tanquam meum impugnat hie bonus vir quod
suum est. Multum exagitat quod dixi, secundum
quondam intellectum verum esse, licet non simpliciter,
Christum a se ipso esse. Quasi aliud voluerim
10) Si haec exacte ut sonant computanda sunt et non
xad-' vTttgßoXijv dicta, patet Capunculi in Calvinum declamationes
iam antea ineepisse quam id em thesawo epistolico superstite
discere et demonstrate possumus.
11) eins N.
12) Cf. N. 459, 472 etc.
13) clamassent T. B. S.
his verbis nisi adhibendum esse candorem, sicuti
soient dextri et ingenui interprètes, non autem barbara
ferocia, quod hie facit, quaerenda esse in syllabis
aucupia. Yalde invehitur in meam inscitiam,
quia, quum de affirmativa propositione quaestio esset,
negativas protulerim. Quasi vero in hac quaestione
affirmatio aut negatio spectanda sit, ac non
potius ilia particula: quatenus. Acerbe mihi irasoitur
quod rebus claris ubique tenebras obducam.
Quasi vero non omnes docti simul et indooti perspicuitatis
laudem mihi tribuant. Sed quid singula
persequor? Hie status est controversiae : Numquid
vere de Christo praedicari possit, ipsum, quatenus
Deus est, esse a se ipso? Negat hoc Capunmlus.
Cur? Quia Christi nomen secundam in
Deo personam designet cui relatio est ad patrem.
Fateor, si respeotus ad personam habetur,
non ita loquendum esse. Sed dico, hoc esse non
personae sed essentiae elogium. Habeo idoneum
huius loquutionis autorem spiritum sanctum, qui
sententias omnes, quibus amovota Dei praedicatur,
ad Christum refert, quum kliis locis turn primo ca- \
pite ad Hebraeos. Denique satis de ret ipsa inter
nos convenit, nisi insatiabilis rixandi libido vel potius
muliebris impotentia hominem abriperet. Contendit
Christum, quia sit ex substantia patris, non
a se ipso esse, quum aliunde principium habeat.
Haec Uli de persona confiteor. Quid amplius petit?
Et adhuc iactat hie nugator sibi pro sola veritate
certamen esse. Quasi vero quisquam magis strenuus
magisve animosus vel acer veritatis defensor unquam
exstiterit quam Paulus. At videmus quam
severe nobis logomachias interdicat. Unde autem
mihi controversial» movet, nisi quia ex eius praescripto
non loquar? In re enim, ut dixi, nihil est
diBsensionis. Quid si contigisset ilium esse disertum?
Qualem, Deus bone, tyrannidem exercuisset
in loquendi ratione, quum nunc balbus et prope infans
velit tarnen nos ad suas loquendi leges adigere?
Sed ad rem ipsam redeo. Fateor Dei tilium
esse a pâtre. Itaque quum personae ratio habetur,
fateor eum non esse a se ipso. Quum autem absque
personae intuitu de eius divinitate, vel simpliciter
de essentia, quod idem est, habetur sermo,
dico hoc vere de ipso praedicari quod sit a se ipso.
Quis enim hactenus sub nomine Iehovah contineri
expressionem avtovatag negavit? His verbis quum
nihil sit clarius, duplici obscuritate perplexa esse
queritur. Dubitat enim an essentiae vocabulo divinam
Christi naturam significem, an aliquid confuse
ex duabus naturis conflatum. Ita ingeniosus
artifex monstra ipsa sibi fingit ut aliquid perplexitatis
in rebus planis inveniat. Sed postea sui oblitus
relicta secunda obscuritate alio transsilit. Longo
verborum circuitu conficere hoc studet, Christum
non esse a se ipso. Plures in eius rei probationem