C:\Documents and Settings\Administrator\Desktop\Angelicum ...

FERIA II 635
636
HEBDOMADA IV
Ant. 3 AJ 1: 62, cf. Poissy MS, fo. 60 r (OCO vacat)
BbfvvbgvvGhvbbbbtf}vbbbgvvbbbbrdvbbbwavvvbfvvbgvvvvgvvbbfvvbbbbbb}vvvvbbfvbbbGYvbbhvbbhbbö
E- ructá-vit cor me- um verbum bo-num. Ps. Qui- a ex-a-
Bb¦vvbbbbbbbhvvbbbbxjvb¦vbbhvvvbbxgv¦vbhbbbbbbbbbb}vbb¦vvvvvvvvbbbbbhvfvbbbbGYvxvvbbbbgvvvbb¤vbbfbbbbbb}vvvvvb
cerbátum est cor me- um, * et renes me- i compúncti sunt.
VI
[Quia exacerbátum est cor meum, *
et renes mei compúncti sunt;]
et ego insípiens factus sum, et nescívi: *
ut iuméntum factus sum apud te.
Ego autem semper tecum; *
tenuísti manum déxteram meam.
In consílio tuo dedúces me, *
et póstea cum glória suscípies me.
Quis enim mihi est in cælo? *
Et apud te nihil vólui super terram.
Defécit caro mea et cor meum; *
Deus cordis mei, et pars mea Deus in ætérnum.
Quia ecce, qui elóngant se a te, períbunt, *
perdidísti omnes qui fornicántur abs te.
Mihi autem adhærére Deo bonum est, *
ponere in Dómino Deo spem meam,
ut annúntiem omnes operatiónes tuas *
in portis fíliæ Sion.
PSALMODIA
III
Ad Laudes matutinas ante diem 24 decembris
Ant. 1 AG 313 (cf. OCO 374)
IV b
Vbdvvbfvvhbbbbbhvbbbhbb}vbbbbbhvbbbJkvbbbbjbbbvÐÏvvbbhvvbbjvvvbbbkvbbbbbbhvvbbbbbjvvbbjv{vbbjvbbbgvbbbjbbö
Ecce véni- et Dómi-nus princeps re-gum terræ: be- á-ti
VbbbbgbbbbbbbbbbhvbbfvbbbbbbdvbvfvbvÍÌvbbbdvvbbSdvvfvvbhvvfvbbbbfbb}vvvvbjvbbbbHjvbb§vvvvvvvvvvvbbjvbbbbbbhbb÷
qui pa-rá- ti sunt occúrre- re il-li. Ps. Dómine, refúgium factus
Vbbbjvbbbbbbbbxkvbb§vjbb}vbbb§vbvvvvvvvvvvvvvvvbbbjbbbbbbhvbbbjvbbkvbbxhv¤vfbbbbbbb}vxjvh}ccvbbbvb
es no- bis * a generatióne in gene-ra-ti- ó- nem. [flex]
Psalmus 89
[Dómine, refúgium factus es nobis *
a generatióne in generatiónem.]
Priúsquam montes nasceréntur †
aut gignerétur terra et orbis, *
a sǽculo et usque in sǽculum tu es Deus.
Redúcis hóminem in púlverem; *
et dixísti: « Revertímini, fílii hóminum ».
Quóniam mille anni ante óculos tuos
tamquam dies hestérna quæ prætériit, *
et custódia in nócte.
Perfúndis eos somno, *
erunt mane sicut herba succréscens:
mane floret et crescit, *
véspere décidit et aréscit.
Quia defécimus in ira tua, *
et in furóre tuo turbáti sumus.
Posuísti iniquitátes nostras in conspéctu tuo, *
occúlta nostra in illuminatióne vultus tui.
Quóniam omnes dies nostri evanuérunt in ira tua, *
consúmpsimus ut suspírium annos nostros.
Dies annórum nostrórum sunt septuagínta anni, *
aut in valéntibus octogínta anni,
et maior pars eórum labor et dolor, *
quóniam cito tránseunt, et avolámus.
Quis novit potestátem iræ tuæ, *
et secúndum timórem tuum indignatiónem tuam?
Dinumeráre dies nostros sic doce nos, *
ut inducámus cor ad sapiéntiam.