rA'NT kt exi'[;A\avervnt l OANNES ])EPROTTL - JScholarship

22 LEGES SACRAE
indutiarum aptissima sunt, quippe quae indutiae in belli regione Ihra i
patrari non potuerint (Thuo. IV122sqq.), ut hinc sane non possent pnmitiae
expectari. Anno igitm- 423/22 ao si prytaniae definitioni v. 60 tantum
tribuere licet, octava prytania arohontis Amyniae Athenienses haec sanxisse
persuasum habeo.
Duae autem sunt tituU partes; decreto enim ipsi adnectitm' additainentum
Lamponis'"), quod etsi pauca de insoribendo iUo addit, praecipue
tamen ad res speoie alienas, Pelargici cm^am et mensis intercalationem,
pertinet. Quaeritur qua ratione oum deoreto coniuuctum sit, nam aliqua
certe ratione coniunctum sit neoesse est. Eouoart cum verbis ter recurrentibus
%a%d %d nd%QLa %ai %r]v fiavrsiav ttjv sy AsX^pmv (v. 4/5,
26, 34) adductus legem de primitiis oraculi iussu rogatam existimaret, res
a Lampone additas ipsas quoque eiusdem oracuU iussu praecipi ooniecit
et illud oraouli Pythici mQOTS^ke^vTiov 'xb IIsXaayLKbv aQybv afisLvov', quod
Thucydides ah Atheniensibns ineunte beUo neglectum narrat (II 17), adhibuit.
lam hoc oraculum falso ab eo adhiberi cum aliunde-'*) tum aetate
tituli nunc rectius definita arguitur. Sed universum hoc conamen legem
et additamentum eius ex oraculi iussu repetendi fundamento caret. Verba
enim decreti %axd xd ndxQLa 5tat r^r^v fiavxsiav x^rjv iy AsXcpwv, etsi vix est
dubium quin re vera antiquum oraculum respiciant-'^^), hio tamen tmam-'^^)
potius formulam efficiunt, qua quid et antiquitus et divinitus commendatum
praedicetur. Tum vero — atque id gravissimum — in additamento
Lamponis nuUa omnino oracuU ac ne formulae quidem illius mentio inest.
Explicare igitur debemus additamentum e rebus ipsis. Nec tamen
A. Schmidt, quod novas aras propter futuras ipsorum Atheniensium dedicationes
prohibitas esse eademque de causa cautum conieeit ne lapides
humusque i. e. raateries donarioram auferrentur, mihi persuasit. lUud Ucet
ooncedamus, hoc veri plane dissimile videtur. Nam id ipsum, quod non
semel •'') eodem modo de integritate fanoram eavetur, hunc usum sollemnem
fuisse declarat et una eademque ratione explicandum, religione terrae
sacrae. Itaque nesoio an artior quidam Eleusinii et Pelaigici conexus sta-
,13) vates est notissimue qui i^r^yr^r^rjg vocabatur (sohol. Aristoph, Xub, 331,
Bupol, II p, 545,23 M,); i^r]yr]Tr]v 7tv&6%Qr\aTov eum fuisse ooniecit Sauppe et
oomprobavit Dittenb. propter oraculi mentionem v. 6, quae tamen ratio caduca
est, vid, supra,
14) dxQOTsXs-vTLov quod Thucydides spectat, si modo oraculi est ad ipsum
Pelargicum pertinentis, antiqui fuisee oraculi multo ante annum 430 dati quod
in summo rei-um dieorimine denuo homines recordabantnr, verborum Thucydidis
tenor ac conexus satis clare ostendit, Nuno autem quid re vera difQorsXs^vTLor
illud sibi vellet, felicissimo acumine perepexisse videtur Wolters (apud Kort, I, c.
j). 330 not. 3), admonens idem dxQozs/.svrLov una rautata littera, diversissimo
eane sensu, legi in celeberrimo de Megaris oraoulo (Anth, Pal, XIV 73);
rair]s ii,sv 'TtdarjS rb HsXaayixbv "AQyog afisivov
'l^jtitoi @saaaXixal AaxsSaLfioviai rs yvvatxsg.
15) cf, A, Schmidt 1. c. p. 688sq, — oracula ab Isoorate (Paueg, 31) aUata
recentiora sunt,
16) alterum xard omissum eese moneo.
17) cf. quae ad n, 34 et 87 attuli.