Die Vrye Afrikaan - 17 Maart 2006 - FAK

uitbreiding van nedersettings aan die Wesoewer, 38
jaar na die Sesdaagse Oorlog van 1967? Kan ’n
demokratiese mag soos die Verenigde State twee
soewereine state binneval onder die voorwendsel van
weerwraak op ’n geweldsdaad op sy grondgebied, hoe
laakbaar dit ook al was? Is dit moontlik dat ’n
enkelkonseptuele kategorie, “terrorisme” in die oë van
die Westerse wêreld en die Verenigde Nasies,
bewegings en gewelddadige aksies so uiteenlopend
soos weerstand teen besetting, die aanvalle op New
York, Madrid en Londen, en tientalle ander aanvalle
wat byna ononderbroke sedert 1995 in Moslemlande
plaasvind (Egipte, Jordanië, Marokko, Jemen, Saoedi-
Arabië, Indonesië, Pakistan), saamgroepeer?
Ons sukkel om in te dink dat dit nie tradisionele
polisiemetodes is nie (soos wat dertig jaar gelede
suksesvol gebruik is in ontwikkelde lande wat self deur
terrorisme geteister is; voorbeelde hiervan is die Rooi
Brigades in Italië, Duitsland se Baader-Meinhof-bende,
die Franse Action directe en die Japannese Rooi
Weermag), maar eerder weermagte is wat op vier
vastelande ontplooi word en jongmense aanspoor tot
gewelddadige aksie – om as “martelaars” te veg teen
die onwettige besetters: “die ongelowiges”? Ons sukkel
eweneens om ons dit in te dink dat die besit van
wapens van massavernietiging toegelaat word in
Westerse lande, in Israel, in Indië en selfs in Pakistan
(’n geallieerde van die VSA) en Noord-Korea, maar
elke keer wanneer ’n Arabiese of Moslemnasie
dieselfde wil doen, dan onstaan onhoudbare spanning.
Tot wanneer sal dit as swak smaak beskou word
om vrae te vra oor die manier waarop die geopolitiese
kompos vorm wat die vermenigvuldiging van jong
djihadi’s aanjaag? Of om medelye en verontwaardiging
te toon teenoor die lot van die Palestyne, wat die
antiterrorisme-argumente van die Staat van Israel en
die VSA ook al is, met ’n Europese Unie wat homself
al hoe nader posisioneer aan hierdie twee state se
regerings?
Die Arabiese regerings dra self ook ’n groot
deel van die verantwoordelikheid oor die stand van
sake. Hulle is salig onbewus van die openbare mening
en gee toe aan elke begeerte van die Verenigde State,
sonder om ooit enigiets in ruil te kry, soos regverdige
hantering van die Palestynse vraagstuk of gelyke
behandeling tussen Israel en die Arabiese lande oor die
vrae rondom bewapening en ontwapening. Die
arrogante wyse waarop die Amerikaanse regering
inmeng in die binnelandse sake van die lande in die
Midde-Ooste, sonder enige reaksie van Arabiese
diplomate, is ’n verdere aanval op die eer van ’n volk
wat voel hulle word sedert die era van Europese
kolonisasie verkleineer. Nou word hul geloof ook nog
met tekenprente bespot. Vir die gebied se stabiliteit sou
dit beter wees as die mees onderdrukte Arabiese
regerings weerstand bied teen Amerikaanse druk. Hulle
sal dan deur hul eie bevolkings gerespekteer word, en
daar sal vrye verkiesings kan plaasvind sonder dat die
partye wat op die gesag van Islam aanspraak maak,
noodwendig al die stemme kry.
Dit kom voor asof Amerikaanse en Israeliese
politiek op die afmatting van Arabiese opinie en die
verdeeldheid tussen twee partye vertrou: diegene wat
weerstand bied teen die twee nasies en dié wat, om
verskeie redes, verdere onderdrukking aanmoedig om
uiteindelik vrede in die streek te bereik, wat die val van
diktators en die totstandkoming van ’n staat van
geregtigheid en ekonomiese vooruitgang veronderstel.
Hierdie skeur van opinie in die Arabiese gemeenskap
het vererger sedert die inval van Irak en Resolusie
1559 van die VN Veiligheidsraad, wat die ontwapening
van Hezbollah en van die Palestynse kampe in Libanon
in September 2004 geëis het. Libanon dien weereens as
klankbord en buffer van die Arabiese wêreld se
teenstrydighede, wat die geopolitiese situasie in die
streek vererger. Die streek ervaar trouens ’n
opvlamming van die “Koue Oorlog”, sonder dat die
Sowjet-vennoot van die toneel verdwyn het.
Dit is duidelik dat ’n “front van verwerping”
steeds in die Nabye Ooste bestaan. Hierdie front sluit
verskillende politieke Islamitiese bewegings in hul
kaleidoskopiese en ideologiese verskeidenheid in, met
die Teheran-Damaskus-alliansie as swaartepunt. Die
kwessie van die Deense spotprente help die versterking
van dié groep aan, deur Sjiïete en Soenniete te verenig
in ’n verwerping van die invloed van Westerse politiek
op die streek. Deur middel van ’n geloofsdiskoers
polariseer die Islamitiese bewegings eintlik sonder
moeite die beroep op nasionalisme in Iran en in die
Arabiese wêreld – ’n wêreld waaruit sekulêre
intellektueles geruime tyd reeds onttrek het. Hierdie
distansiëring was ’n reaksie op die pad wat Nasser se
Panarabiese ideologie loop en op die verskillende
nasionalistiese Arabiese bewegings, soos die Baath en
hul magteloosheid om te voldoen aan die oproep tot
nasionalisme.
In hierdie nuwe Koue Oorlog probeer die VSA
en die Europese Unie hul bes om, ten alle koste, die
sogenaamde “demokratiese” kamp te ondersteun.
Laasgenoemde is voorstaanders van
hervormingsprojekte in die Arabiese en
Moslemwêreld, die einde van weerstand teen
globalisasie en die hipermag van die VSA, asook die
prioriteit van die stryd teen terrorisme sonder
onderskeiding tussen weerstand teen buitelandse
besetting en gewelddadige, destabiliserende aksies in
Westerse, Arabiese en Moslemstede.
Simposiums, seminare en kongresse oor
politieke hervorming, deursigtigheid en regeringswyse
volg monotoon en herhalend die een op die ander;
soms dien Arabiese regerings as voorsitters en betoon
sodoende hul goedgesindheid jeens die proses. Die
mikpunt hiervan is die mobilisering van die Arabiese
intelligentsia ten gunste van vrede en demokrasie, en
om druk uit te oefen op die Arabiese regerings. Maar
die beperkings van hierdie byeenkomste het aan die lig
gekom na die Iranese, Egiptiese en Palestynse
verkiesings. In der waarheid is hierdie soort Westerse
politiek ’n afstammeling van die politiek wat beoefen
is deur die Europese magte van die negentiende eeu.
Onder die dekmantel van die modernisering en
demokratisering van die Ottomaanse Ryk en die
Persiese monargie het die Europese magte hul eie
koloniale ambisies en die afbreek van hierdie twee
magte verberg.
Aangehits deur die koloniale ambisies van die
www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 17 Maart 2006 | BLADSY 10