Die Vrye Afrikaan - 17 Maart 2006 - FAK

More documents

Recommendations

Info

menigte militêre padblokkades wat dit vir die Palestyne al hoe moeiliker maak om rond te beweeg binne dit wat van hulle grondgebied oorbly. Oorgelewer aan hul lot, het die Palestyne ’n dubbele evolusie ondergaan: aan die een kant vergaan die burokrasie van die PBO in die ondoeltreffendheid en korrupsie wat deur alle Westerse regerings veroordeel is en waarvan alle skuld op die leier, Yasser Arafat, gepak is. Arafat het so te sê onder politieke kwarantyn (dikwels fisiek) geleef in sy hoofkwartiere in Ramallah. Aan die ander kant het Hamas voortgegaan met die gewapende stryd, wat hulle deur middel van selfmoordbomaanvalle tot in die kern van Israeliese stede dra, en sodoende die fokus van Israel se oordrewe politieke wraakaanvalle geword wat veral in Gasa vele burgerlike slagoffers tot gevolg gehad het. Yasser Arafat, en later Mahmoed Abbas (Aboe Mazen) wat na sy dood verkies is tot president van die Palestynse Owerheid, is voortdurend deur Israel, die Verenigde State en die Europese Unie gedwing om Hamas onder bedwang te bring, insluitende met geweld. Die spanning tussen Fatah en Hamas het dikwels vererger, en die militante is deur die Owerheid opgesluit, maar die Palestyne het nog tot op hede die bloedige burgeroorlog vermy wat Israel hulle toewens – ’n oorlog wat ’n einde sou bring aan elke vorm van gewapende weerstand. Hamas, waarvan die Staat van Israel die vestiging in die 1980’s aangemoedig het met die doel om ’n balans te skep met die sekulêre bewegings van die Palestynse weerstand, het sedertdien sowel militêre as maatskaplike ervaring op die terrein opgedoen. Die mislukking van die Oslo-akkoord en die kompromisgelaaide politiek wat die PBO gehandhaaf het sonder om werklik enigiets ter vergoeding te kry (soos die moontlikheid van onafhanklikheid of ’n beëindiging van Israel se koloniseringsaktiwiteite), het die taak vergemaklik. Toegerus met finansiële middele vir maatskaplike hulp en die gewapende stryd teen die besettingsmagte, het Hamas se gewildheid toegeneem, terwyl die politiek en die gedrag van die ou, afgeleefde leiers van die PBO steeds ellende en onderdrukking veroorsaak. Verder het die sukses van gewapende weerstand met die oorwinning van die Libanese Hezbollah oor die Israeliese weermag – wat in Mei 2000, na 22 jaar van besetting uit die Suide van Libanon onttrek het – Hamas en vele ander gedeeltes van die Palestynse en Arabiese ondersteuners aangespoor in hul hoop dat die gewapende stryd die enigste doeltreffende manier is om die Israeliese besetting teen te werk. Die leiers van Israel en hul ondersteuners in die Westerse wêreld sou nogtans sonder moeite kon begryp dat ’n bevolking wat in so ’n situasie van onderdrukking opgesluit word, hoegenaamd nie Hamas sou blameer vir die bloedige Israeliese weerwraak nie, maar inteendeel groot bewondering sou hê en veelvormige steun aan hierdie organisasie sou gee. Slegs die naïewes is verras deur die oorwinning – die gevangenes van leë antiterrorisme-retoriek wat die media en die kringe van internasionale besluitnemers binnegedring het. Hierdie retoriek versluier die realiteit, soos die lyding wat dit veroorsaak, en suggereer dat dit in swak smaak is om die realiteit te beskryf of op die voorgrond te plaas. Enige teenstander word as terroriste-simpatiseerder gebrandmerk. In die Suide van Libanon, ’n gebied wat tussen 1978 en 2000 aanhoudend deur Israel beset is, was die situasie dieselfde, maar nog meer belaglik. Die plaaslike burgermag, wat deur Israel gemobiliseer is om hom in sý stryd by te staan, is dikwels in die buitelandse media voorgestel as ’n verdediger van die vryheid van Libanon teen die “terroriste”, eers die Palestyne en toe die Libanese van Hezbollah. Laasgenoemde is op die Amerikaanse regering se lys van terroristeorganisasies geplaas. Aan die begin van September 2004 het die VN se Veiligheidsraad in Resolusie 1559 daarop aangedring dat Hezbollah die wapens neerlê en dat die klein, swak toegeruste Libanese weermag teenwoordig is op die grens met Israel. Dít terwyl Israel, wat net halfpad uit die Suide van Libanon onttrek het, voortgaan om – byna daagliks – op Libanese lugruimte, see- en soms grondgebied te oortree. Israel hou terselfdertyd ’n aantal oudweerstandsvegters uit Libanon in sy tronke aan en verhinder die regering in Beiroet om hul waterhulpbronne in die Suide te ontgin. Nogtans is dit Hezbollah wat deur die Verenigde State en die VN as die bron van destabilisering in Libanon en ’n bedreiging vir die veiligheid van Israel bestempel word. Hezbollah word ook dikwels daarvan aangekla dat dit Hamas ondersteun. Soos in Palestina het die internasionale gemeenskap vir Libanon ’n leerstelling voorgeskryf wat hoegenaamd nie die plaaslike realiteit in ag neem nie, maar eerder bydra tot ’n toename in spanning. ’n Paar maande gelede, in Junie 2005, was die internasionale gemeenskap weer dronkgeslaan toe die Iraniërs met ’n groot meerderheid die “ekstremistiese” Mahmoed Ahmadinejad verkies het, wat sy teenstander – oud-president Hachemi Rafsandjani, ’n simbool van die korrupsie wat die land teister, maar deur die internasionale gemeenskap as “gematig” beskou word – die onderspit laat delf het. Dit was, weereens, ’n totale verrassing. Onder die leierskap van President Mohammad Khatami, ’n vasberade voorstaander van dialoog tussen beskawings, het die VSA nie slegs volgehou met Teheran se politieke en ekonomiese isolasie nie, maar dit ook by Irak en Noord-Korea ingesluit as komponente van die “spil van boosheid”. Terwyl dit voorkom asof die Amerikaners en Europeërs hulle nie meer bekommer oor Noord-Korea nie, is hul visier nou meer as ooit op Iran gerig. Washington gebruik die opvlammende – en doemwaardige – uitsprake van die nuwe president om internasionale druk op hierdie land te verhoog en hom sodoende te dwing om afstand te doen van sy doel om kerntegnologie, in watter vorm ook al, te ontwikkel. Terselfdertyd, eers danksy die VN-resolusie op Libanon en toe die skouspelagtige en destabiliserende sluipmoord op die vorige Libanese Eerste Minister, Rafik Hariri, het die Verenigde State en Frankryk kwistig gebruik gemaak van die nuwe situasie in Libanon om die strop stywer te trek om beide Sirië en Iran se nekke. Nou beskou hulle Hezbollah as niks meer nie as ’n uitbreiding van hierdie nuwe “front van www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 17 Maart 2006 | BLADSY 8
weerstand” teen die streek se Westerse politiek. Met die voortaan permanente verwerping van Iran en die Libanese Hezbollah, sowel as die druk op die Siriese owerhede wat ten gunste is van die destabilisering van Libanon, word anti-Westerse retoriek in die Arabiese en Moslemwêreld gestook en daar in die hande van ’n “politieke Islam” gespeel, of dit nou gematig of djihadradikaal is. Hierdie somber prentjie word voltooi met ’n verwysing na die ontelbare toesprake van George W. Bush wat die skouspelagtige uitbreiding van terrorisme in Irak, veroorsaak deur die Amerikaanse inval in daardie land, die aanvalle op 11 September 2001 en ander in Madrid en Londen – waarvoor die verantwoordelikheid altyd aanvaar is deur Islamitiese groepe – gebruik om Osama ben-Laden te veroordeel in sy pogings om ’n Islamitiese kalifaat in te stel wat die beskaafde wêreld in slawerny sou dompel. Die Sekretaris-Generaal van die Verenigde Nasies het in September 2005 van sy kant ’n basisdokument vir die hervorming van die VN geproduseer waarin hy sê dat een enkele militêre en politieke gevaar die mensdom teister: die gevaar van “transnasionale terrorisme” wat wapens van massavernietiging probeer aanskaf. Dit is duidelik dat hierdie dokument geheel en al die Amerikaanse doktrine onderskryf waarvolgens (Islamitiese) terrorisme die vyand van die mensdom is. Die voorstaanders van die teorie van beskawingsoorlog sien met afwagting uit na toekomstige gebeure. Die groot besluitnemers in die internasionale politieke arena het nie alleen hierdie ideologie aangeneem nie, maar dra by tot die verwesenliking van hulle skrikwekkende voorspelling. Die beskaafde wêreld – met ander woorde “Joods- Christelik”, soos die nuutste mode dit wil hê – bevind homself teenoor ’n “Islamitiese” hidra wat ondersteun word deur gedugte bondgenote, uit Sjina en Rusland, en wat vandag die mees perverse middele – naamlik terrorisme – gebruik. Môre sal dit sekerlik met wapens van massavernietiging wees wat hierdie of ander “skurke” aan hulle kan voorsien. Van hulle kant het die verskillende djihadbewegings (wat ontstaan en ontwikkel het gedurende ’n tydperk in die Koue Oorlog waar hulle gedien het as kanonvoer teen die Sowjet-weermag in Afganistan en daarna op ’n verskeidenheid ander plekke op aarde, waaronder Kaukasië en die Balkanstate) nooit gedroom van die tipe publisiteit wat die President van die grootste wêreldmoonheid en die VN hulle sou besorg nie. Vir hulle, wat die Weste as ’n wêreld van barbaarsheid en ongeregtigheid strydig met Islam en die Moslems sien, lyk die situasie heel rooskleurig. Die Amerikaanse weermag, ondersteun deur Westerse kontingente, steek vas in Afganistan en Irak, wat verander het in die ideale slagveld tussen die “Joods- Christelike magte van kwaad” wat die Moslemwêreld aanval en die “Islamitiese magte van goed” wat die integriteit van Moslemgemeenskappe teen uiterlike aanvalle beskerm. Die permanente onreg wat die Palestyne aangedoen word, asook die vrees en die wydverspreide verwyte wat veroorsaak word deur Hamas se oorwinning in Palestina (sonder om eens na die dreigemente te verwys wat met ’n Israeliese blokkade die Palestynse bevolking van voedsel wil ontneem) is duidelik ’n verdere objektiewe fenomeen in hul logika. Hierby kom nog die buite-territoriale Guantanamo en die skandalige mishandelings waaraan Irakese gevangenes in Aboe Ghraib deur die Amerikaanse weermag onderwerp is. Dit behoort dus geen verrassing te wees dat tagtig lede van die Moslembroederbond in die Egiptiese parlementsverkiesings van November en Desember 2005 geseëvier het nie: ’n bevestiging van die nuwe Islamitiese mag wat die Arabiese wêreld in beslag neem. As Sirië môre vrye verkiesings hou, wat sou gebeur? Die verkiesings in Irak het die marginalisering van liberale en sekulêre elemente teweeggebring en konserwatiewe gelowiges – beide Soenniete en Sjiïete – in hul plek geplaas, in weerwil van die Amerikaanse besetting en hul voorsorgmaatreëls. Dit is te midde van hierdie verstikkende atmosfeer dat die saak begin het met die onnosele Deense spotprente, waarin daar die spot gedryf is met die Profeet Mohammed en die skuld van terroristedade op hom gepak is. Die gewelddadige betogings oor die hele Moslemwêreld het frustrasies en gevoelens van veronregting laat opvlam. Aangesien Palestina en die Golan-hoogtes nie bevry kan word nie, en die strop van Westerse dominansie oor die Arabiese en Moslemwêreld (Irak, Afganistan, Iran en Palestina) steeds stywer getrek word, het die hordes woedende betogers die diplomatieke verteenwoordigers aangeval van die lande waarin hierdie uitlokkende spotprente gepubliseer is. Hierdie Islamitiese opstand druk oral die nasionalistiese gevoelens uit wat lankal reeds die sekulêre gesprekke van jarelange dekolonisasie en die militante onderdrukking van die Derde Wêreld verlaat het – gesprekke wat oor die laaste dertig jaar regoor die wêreld in duie gestort het. Sal hierdie opstand verder groei totdat niks dit meer kan stuit nie? Dit is presies wat die bekende, uiters sekulêre Palestynse digter Mahmoed Darwich vrees – ’n vrees wat hy met erns in ’n onlangse onderhoud met die dagblad Le Monde uitdruk: “As daar vrye verkiesings in die Arabies- Moslemse wêreld gehou word, sal die Islamiste dit oral wen, so eenvoudig is dit! Dit is ’n wêreld wat diep geraak word deur ’n gevoel van veronregtiging, waarvoor hy die Weste die skuld gee. Die Weste antwoord met ’n vorm van imperiale ‘fundamentalisme’ wat dié gevoel van onreg net versterk.” As die huidige spanningsvolle situasie nie kan voortduur sonder om ’n gebeurtenis te ontvonk wat nog ernstiger as die vorige een is nie, staan ons dan op die vooraand van grootskaalse omwentelings? Dít is die vraag wat ons onsself kan afvra, gegee die outisme van Westerse leiers aan die een kant en die sinneloosheid van die Arabiese leiers aan die ander kant. Sal die Westerse samelewing kan voortgaan om die wreedheid en absurditeit van die dade in die Nabye Ooste te ignoreer? Sal die Palestyne steeds slagoffers bly van ’n besetting, van ’n skeidingsmuur en van die www.vryeafrikaan.co.za DIE VRYE AFRIKAAN | 17 Maart 2006 | BLADSY 9
Page 1 and 2: www.vryeafrikaan.co.za 17 Maart 200
Page 3 and 4: asiese dienste het nie, toegeneem v
Page 5 and 6: • Vandeesmaand se hoofartikel Die
Page 7: Tussen Palestina en Iran: Islamitie
Page 11 and 12: negentiende-eeuse Europese moondhed
Page 13 and 14: • Briewe Oor die Moslemspotprentk
Page 15 and 16: Ook oor dieselfde onderwerp skryf R
Page 17 and 18: Pasgemaakte demokrasieë Deur Ignac
Page 19 and 20: • FAK-nuus Die druk op Afrikaansm
Page 21 and 22: • Intussen 3 Maart Die US-raad: S
Page 23 and 24: ’n Ander wêreld in Bamako AFRIKA
Page 25 and 26: McDonald's Roquefort-kaas komitees
Page 27 and 28: wat die totale stelsel onvermydelik
Page 29 and 30: ’n Belangrike neweproduk van die
Page 31 and 32: • Dossier: Die neoliberale groeim
Page 33 and 34: armoedeverligting en steeds aan die
Page 35 and 36: By 80: In gesprek met Johan Degenaa
Page 37 and 38: Ek kan natuurlik sê ek het ’n Ch
Page 39 and 40: is he trying to communicate to the
Page 41 and 42: word vererger deur ’n ongetransfo
Page 43 and 44: Madagaskar, tussen handel en rituel
Page 45 and 46: Dit lyk asof die nuwe regime in ho
Page 47 and 48: formation (Coef); Ontwikkeling, Ins
Page 49 and 50: wat Sélim Nassab op die vooraand v
Page 51 and 52: • Dossier: Die politiek van Islam
Page 53 and 54: uitgevoer het teen die torpedojaer
Page 55 and 56: nie so goed toegerus nie. Die stude
Page 57 and 58: eienaarskap van die onderneming in
Page 59 and 60:
Die Afrikaanse Universiteit van die
Page 61 and 62:
Afrikaans aan te bied nie. So ’n
Page 63 and 64:
Desnieteenstaande is dit van groot
Page 65 and 66:
nie, maar liewer UWK of UCT toe. Wa
show all

Die Vrye Afrikaan - 17 Maart 2006 - FAK

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?