Reacties - COC

autonomie nodig om tot beleidsvoerend vermogen te komen of heeft een school eerst voldoende
beleidsvoerend vermogen nodig vooraleer te kunnen beschikken over voldoende autonomie.
Verder is het verband tussen het gedetecteerde probleem en de geboden oplossing niet altijd even
duidelijk. Een reden temeer om de bovengenoemde fasen te respecteren.
VVKSO
De bij het VVKSO aangesloten scholen zijn absoluut géén vragende partij voor opgelegde
structuurhervormingen. Het gaat hier ons inziens vooral om een bezuinigingsoperatie.
Het VVKSO stelt zich de vraag of de motieven van de minister voor deze herstructurering wel
pedagogisch-didactisch van aard zijn. Met haar voorstellen heeft de minister duidelijk de intentie om
op niveau van het secundair onderwijs te besparen.Deze intentie blijkt uit een aantal voorgestelde
structurele maatregelen. Het VVKSO kan geen besparingen in het secundair onderwijs tolereren. Het
wijst ook op het inconsequente optreden van de overheid. In eerste instantie maakte de minister de
vooropgestelde besparing van 2,5 % (ingangsdatum 1 september 2000) ongedaan. Vanaf het
schooljaar 2002/2003 voorziet ze 7000 uren-leraar (dit loopt op tot 20 000 uren-leraar in het
schooljaar 2004/2005) om de werkdruk te verlagen. Hoe vallen bovengenoemde
besparingsvoorstellen hiermee te rijmen?
De nota getuigt op een aantal vlakken van interne tegenspraak:
- Er wordt een grote autonomie toegezegd aan het lokale niveau maar tegelijkertijd wordt de
dwingende regelgeving sterk benadrukt (normering, 36-32, evolutie naar comprehensieve
middenscholen) en zijn de middelen die autonomie in de weg staan niet weggewerkt. We denken hier
bv. aan het degressief omkaderingssysteem.
- Inhoudelijke punten op basis van visie botsen met of zijn niet compatibel met de
besparingsoverwegingen.
- Er worden “niet-gekleurde uren” beloofd maar er zal wel controle op de besteding volgen.
- Er worden veel signalen gegeven om te streven naar een gemeenschappelijkheid in de opleiding
maar toch moet de verscheidenheid van elke leerling worden beklemtoond door onderwijs op maat te
verstrekken.
Er wordt een grotere verantwoordelijkheid naar de scholengemeenschappen doorgeschoven, bv. de
verdeling van het urenpakket en de omkadering op het niveau van de scholengemeenschap. Het is
maar de vraag of dat vandaag realistisch is. Het maakt in ieder geval verregaande afspraken tussen IM
en SG noodzakelijk.
Structuur: men kiest resoluut voor een horizontaal model met een groot aandeel van
gemeenschappelijke opleidingen. Het horizontaal model schijnt te “stoppen” op bij de overgang van
het 1 ste naar het 2 de jaar van de 2 de graad, rond 16 jaar. Uitstel van studiekeuze botst met het streven
naar maatwerk, individualisering, modularisering.
Timing: de informatie over de verschillende data waarop de hervormingen zouden worden
doorgevoerd, geeft een zeer verwarrend beeld over het project als geheel.
Linearisering: een voorwaarde om tot een rationeel aanbod te komen is de invoering van een lineaire
berekening van de omkadering. Op dit moment betekent het degressief systeem een rem voor de
uitbouw van een rationeel aanbod. De discussie over de schrapping van vaak onrendabele en
dunbevolkte dubbels wordt bemoeilijkt door de daaraan automatisch gekoppelde reductie op het
pakket uren-leraar en, sinds 1 september 2001, op het aantal betrekkingen in de categorie van het
ondersteunend personeel.
Indien de overheid een fundamentele herstructurering van het secundair onderwijs vooropstelt, dan
moet de discussie los van besparingen kunnen gevoerd worden. Het VVKSO vindt het dan het ideale
moment om de linearisering door te voeren. Bij een doorgedreven linearisering speelt het aantal
scholen, het aantal keren dat een studiegebied/studierichting wordt aangeboden geen rol op het vlak
van het aantal ambten. Doorgedreven linearisering veronderstelt wel dat de scholengemeenschap (en
dus de Inrichtende Machten die er deel van uitmaken) gezamenlijke verantwoordelijkheid dragen voor
het aan bod in de streek, dus ook voor de in de scholengemenschap perifeer gelegen scholen. Steeds
meer moeten doen met minder middelen, gaat niet langer.
3