H01 - Inleiding - Vssd

60
58
56
54
52
50
P
c
0 0,1 0,2 0,3 0,4 0,5 c
Figuur A.2. Figuur bij het antwoord op vraag 2.35.
Antwoorden 61
2.37. De viscositeitsvergroting bij een bepaalde concentratie neemt toe met toenemende
M (zie Mark-Houwink), doch de osmotische druk is omgekeerd evenredig
met de molmassa.
2.38. Met p = 0,99 is — P n = 1/(1 – p)= 100, met p = 0,995 is — P n = 200. De massa van
de eenheidsschakel is (-CO-(CH2)4-CO-NH-(CH2)6-NH-) = 12·12 + 2·14 + 2·16 +
22·1 = 226 g/mol. Voor A geldt dus: — Mn = 100·226 = 22.600 g/mol, voor B:
—
Mn = 200·226 = 45.200 mol. De gewichtgemiddelde polymerisatiegraad is — P w =
(1 + p)/(1 – p) = 199 voor A en 399 voor B. De gewichtgemiddelde molmassa’s
bedragen dus resp. 199·226 = 44.970 (voor A) en 399·226 = 90.170 (voor B). (Voor
het gemak is afgezien van eindgroepen).
2.39. wA = 0,3; wB = 0,7: ( — Mw)A = 44.970; ( — Mw)B = 90.170;
—
Mn = 1/(0,3/22.600 + 0,7/45.200) = 34.770 g/mol (zie 2.12),
—
Mw = 0,3·44.970 + 0,7·90.170 = 76.610 g/mol,
2.40. Men kan hrel = h/ho of hsp = (h – ho)/ho meten bij een enkele concentratie c
(uit de doorlooptijden to en t), en daaruit hred = (h – ho)/hoc bepalen. hrel of hsp zijn
op zichzelf al gemakkelijke getallen om eenzelfde soort polymeren met elkaar te vergelijken
qua molmassa. Wil men toch naar een schatting van [h] toe, dan kunnen
deze waarden, uit bekend algemeen verloop van hred met c, alsnog gecorrigeerd
worden.
2.41. Op bovenstaand principe berust de k-waarde, die b.v. bij PVC gebruikt wordt.
Een meting van de doorlooptijd in een viscosimeter bij een vaste concentratie, vergeleken
met de doorlooptijd van het zuivere oplosmiddel, geeft, na een gestandaardiseerde
omrekening, de k-waarde, die voor dat soort polymeer een eenvoudige index
is van de molmassa. Technologisch gezien, weet men dan dat een PVC met k = 70