Attent 2013 - CMS

waaronder het Wereld Natuur Fonds
en Stichting Opkikker, maar kozen
voor de VOKK. Wat waren we blij
verrast! De school haalde echt alles
uit de kast om het evenement, dat
op 21 december plaatsvond, te doen
slagen. In totaal 1200 leerlingen zetten
zich actief in. Ze wandelden, hielden
een rommelmarkt, verkochten warme
dranken en worsten, maakten muziek,
speelden toneel enz. Onze stand, die
wij samen met Carlijn Roestenburg,
leerling en survivor, en Mieke Spaink
van de VOKK bemanden, werd goed
bezocht. We kregen veel vragen over
Thomas’ KanjerKetting en veel ouders
en leerlingen kochten VOKK-polsbandjes
of deden iets in de collectebus.
Het werd een fantastische actiedag met
als geweldig resultaat een opbrengst
van 8.162 euro voor de VOKK.
Alle leerlingen, directie, docenten en
ondersteunend personeel, maar vooral
ook kanjer Carlijn: heel veel dank dat
jullie dit voor de VOKK, maar ook een
beetje voor ons, hebben willen doen.
Hans en Ingrid de Laat
SChRijVEn, REAgEREn?
Wilt u iets met ons delen, heeft
u een tip of wilt u reageren op
een artikel? schrijf dan naar
attent@vokk.nl. De redactie
maakt een selectie uit de reacties.
Wachten
VaN De VOOrZiTTer
Vaak wanneer ik mijn ‘Van de voorzitter’ moet schrijven, wacht ik lang. ik
stel het uit, er is altijd wel iets anders wat hoognodig moet gebeuren. Toch
heb ik een grote hekel aan wachten. Dat bleek onlangs nog, toen we met
onze dochter een weekje op wintersportvakantie gingen. Normaal rijden
we naar Oostenrijk, maar dit keer kozen we voor vliegen. Vertrekken vanuit
rotterdam, waar we dicht bij wonen, en anderhalf uur later uitstappen in
innsbruck. geweldig, dachten we. alles verliep voorspoedig tot we de
alpen zagen. De piloot liet weten dat er vanwege de mist niet direct kon
worden geland. Terwijl de onrust aan boord steeg, zette hij na wat extra
rondjes de daling in. Maar vlak voordat we de grond raakten, ging de neus
van het toestel weer omhoog. Helaas, we vlogen naar München waar het
lange wachten op beter weer begon. Terwijl we daar zaten, moest ik denken
aan de wachtkamer van het ziekenhuis. Die spanning… Zou de uitslag
wel goed zijn? en welke stappen moesten er nu weer genomen worden?
Wachten dus, eindeloos lang wachten. Op zo’n moment ga je op zoek naar
afleiding. Je leest een tijdschrift, haalt koffie. en soms raak je in gesprek
met wildvreemde mensen. Het wachten schept een band. Je vertelt elkaar
waarom je er zit, hoe het met je gaat. Dat levert in korte tijd boeiende en
vaak persoonlijke gesprekken op. Dat gebeurde in de wachtkamer, maar
dus ook in het vliegtuig. Na enkele uren hoorden we dat we met de bus
verder zouden gaan. Tijdens het wachten in de bagagehal sloten we ons
aan bij lotgenoten die dezelfde kant opgingen, we trokken samen een plan
en deelden onze zorgen. uiteindelijk werd het een gezellige reis, waarin we
veel gepraat en gelachen hebben met onze medepassagiers.
Zo verging het ons in de wachtkamer van het ziekenhuis ook vaak. Je hebt
bijzondere ontmoetingen, voert waardevolle gesprekken. Dit is dan weer
het voordeel van het lange wachten waar ik zo’n hekel aan heb. ik hoop dan
ook dat wij daar straks, in het toekomstige Prinses Máxima Centrum voor
Kinderoncologie, goede oplossingen voor kunnen bedenken. en toch verbaas
ik me over wat er gebeurt als een willekeurige groep mensen ineens
samen moet wachten. er ontstaat gezamenlijke kracht omdat je hetzelfde
lot deelt. en het maakt het lange wachten uiteindelijk toch de moeite waard.
Angela Poort
aTTeNT 4 – 2012
5