Lastige verhalen - Bureau Beke

De aangiften zijn in het merendeel van de gevallen niet plausibel. Een uitzondering is een
zaak, met twee aangeefsters, die wel plausibel overkomt. Het gaat dan om twee criminele
verdachten en om die reden is de aanwezigheid van drugs en een wapen niet vreemd.
De overige zaken zijn op cruciale onderdelen niet geloofwaardig. Dat kan te maken hebben
met de context van het delict, de interactie met de verdachte en het gedrag van de
aangeefsters.
Een docent geeft aan dat het raar is dat aangeefster zich bedreigd voelt omdat aangeefster
vele kilo’s zwaarder en centimeters groter is dan de verdachte. Zij kan hem
zo wegduwen.
De standjes en handelingen die de verdachte uitvoert op de wc van een boot zijn
nogal moeilijk uitvoerbaar (met een hand, van voren, twee handen op de rug vast
maken, staand iemand van voren verkrachten). Het gedrag en de handelingen van
de verdachte lijken praktisch niet uitvoerbaar.
Aangeefster verklaart dat ze na de aanranding nog achter de verdachte aanloopt. Ze
weet tijdens het doen van de aangifte niet meer welke kant de verdachte op loopt.
Volgens haar verliest ze hem uit het oog omdat ze door de bosjes moet lopen. Het
regent op dat moment heel hard. Maar aangeefster heeft op het moment van de
melding geen modder aan haar laarzen: de groeven zijn nog helemaal schoon, terwijl
aangeefster verklaart dat er veel modder ligt. De verbalisanten zetten hierdoor
ook vraagtekens bij de aangifte. Daarnaast is het opvallend is dat de fiets van aangeefster
bij terugkomst netjes tegen de lantaarnpaal staat. Aangeefster verklaart dat
ze dit niet zelf heeft gedaan. De verdachte moet dat hebben gedaan.
Aangeefster heeft een stevig postuur en de verdachte moet als ze op de grond ligt
haar broek naar beneden trekken. Dit lijk niet al te gemakkelijk om te doen en aangeefster
protesteert ook niet. Dat komt ongeloofwaardig over.
De mate waarin de aangeefsters gedetailleerd en in chronologische volgorde vertellen wat
er allemaal is gebeurd, lijkt samen te hangen met het plaatsvinden van het seksuele contact.
Als de aangeefsters en verdachte seksueel contact hebben gehad, kunnen ze gemakkelijk
hun relaas doen. De onvrijwilligheid moet dan – zoals gezegd – wel worden verzonnen.
Een aangeefster brengt dan het verhaal van het vuurwapen in om haar verklaring kracht
bij te zetten. De seksuele handelingen zijn daadwerkelijk gebeurd, maar dan vrijwillig. De
aangeefsters die het hele voorval hebben verzonnen, hebben duidelijk meer moeite om in
detail te vertellen over wat hen is overkomen. Door de soms kritische vragen van de politie
lopen ze op een gegeven moment spaak en zeggen het dan niet meer te weten (in allerlei
varianten).
Aangeefsters en aangiften nader bekeken 65