Laai boek af : PDF

Die oomblik wat jy jouself aan die Here oorgee dan kom dié uitdaging en
die stryd. Toe die stem klaar gepraat het, hoor ek Anne skree in die
kombuis. En ek staan, ek voel hier is iets aan die kom, en enkele
oomblikke daarna kom Suster Neser met Anne so in haar arms aan. Ek
sien nou nog hoe hang haar haartjies so oor die arm af.
Sy sê: “Frikkie, wat gaan met Anne aan”? en sy gooi haar letterlik so in my
arms; toe ek haar so vang, kom haar water uit. Op daardie oomblik was dit
of die magte van die hel op ons losgelaat was. Dit is of die vyand sê: “Toe
nou, saI jy nóg op die strate uitgaan om vir mense te vertel van hierdie
wonderlike God van jou? Hier is jou kind dood”.
Ons het haar op die bed neergesit en begin bid. Nie ‘n teken van lewe of ‘n
asemhalinkie of ‘n pols nie, niks! Ek kan nie vir u beskrywe wat in my siel
aangegaan het nie. Die hemel is soos koper, dit voel of my gebede nie
verder as die dak gaan nie. Al die twyfel; die aansporing, die aanhitsing
van die vyand om God te begin verwyt. Is dit wat ‘n mens kry vir dit wat jy
vir God doen?
Maar dank die Here ons het dit nie gedoen nie. Ek kan nie onthou hoe lank
ons gebid het nie, vir my het dit vreeslik lank gevoel, maar uiteindelik het
ons die beloftes van die Here begin pleit, want so was ons geleer in
daardie dienste wat ons bygewoon het. Jy moet God se beloftes pleit; jy
moet nie aan gevoel dink nie; jy moet op God se Woord bly staan; jy moet
die duiwel weerstaan; jy moet hom bestraf en vir jou God se Woord toeeien.
Ons het dit gedoen maar elke woord het gevoel asof dit netso van die dak
af teruggegooi word in ons hand, totdat ek een teks in die hande kry, ek
noem dit werklik “in die hande kry” want ek voel ek het kontak gemaak, en
dit is Psalm 50:15 wat sê: “Roep my aan in die dag van benoudheid en ek
sál jou uithelp en jy moet my eer”. Ek sê: “Dankie Here”: en ek kry hom
beet en ek sê hom oor en oor, en sê: Daar staan geskrywe: “Roep my aan
in die dag van benoudheid en ek sal jou uithelp” -- dit staan geskrywe -- dit
staan geskrywe -- en toe ons weer kyk toe sien ek duidelik hoe begin haar
een ooglid so effens te bewe; so stadigaan begin die pols terugkom en
stadigaan begin sy tekens van lewe toon.
Ons het net aangegaan om die Here te prys en die duiwel te weerstaan.
Naderhand het sy haar ogies oopgemaak en begin regop sit. Ek het nog
so ‘n ruk gebly en gesê: Prys die Here, ek sal nie dat dit my uit die werk
hou nie. Ek sal laat wees maar ek gaan werk toe. Later het ek huistoe
geskakel en Suster Neser sê vir my Anne sit daar onder die ou
Jakarandaboom en speel. Daar is niks met haar verkeerd nie. O, ek dank
die Here, ek prys die Here! Sulke ondervindings het ons gehad toe ons
jonk op hierdie weg was. Ek dank die Here dat ek dit kan vertel tot sy eer.
194