Verwende prinsesjes - Pauw & Witteman

Drayer Verwende prinsesjes 04-10-2010 13:33 Pagina 43
Het sprookje van de perfecte moeder 43
Vanuit historisch perspectief is de gewichtige rol die mijn medemoeders
zichzelf toekennen een volstrekte noviteit. Of ‘het
belang van het kind’ er werkelijk mee gediend is, lijkt me de
vraag.
Tot ver in de twintigste eeuw hoorden kinderen er gewoon
bij. Je kreeg ze, of je kreeg ze niet. Zat er een tussen die wat
minder perfect was uitgevallen, dan had je pech. Tijd om je
daar druk om te maken ontbrak sowieso. Daar zorgden die
andere kinderen én dat arbeidsintensieve huishouden wel
voor.
Het 1,7 zeer gewenste, bewust geplande kind van nu daarentegen
mag niet tegenvallen. Dat móét wel leuk, slim, en talentvol
zijn. Zeker voor een vrouw die de zin van haar bestaan
uitsluitend zoekt in het moederschap. Ongemerkt wordt zo’n
kind een enfant roi: het belandt in het gezin op de troon.
De huidige opvoedhysterie heeft daar in mijn ogen alles
mee te maken. Het grootbrengen van kinderen, welbeschouwd
de normaalste zaak van de wereld, is immers tot op
het bot geproblematiseerd geraakt. Bij de geringste rimpeling
wordt naar lotgenoten gezocht op internet, gebeld naar de pedagogenlijn,
de ouderschapscoach geraadpleegd. En de overheid
gaat er gewillig in mee. Overal in het land zijn Centra
voor Jeugd en Gezin verrezen waar je professionele ondersteuning
kunt bekomen.
Niet toevallig steeg het aantal kinderen met erkende aandoeningen
het laatste decennium spectaculair – vraag maar
aan de leerkrachten in het basisonderwijs. Hun klassen zitten
vol ‘probleemleerlingen’. Dat was vroeger vermoedelijk niet
anders, maar nu heet een kind zonder taalgevoel dyslectisch,
krijgt een rusteloze kleuter de diagnose adhd, moet een teruggetrokken
meisje wel een autistische stoornis hebben, en is