De tweede managerial revolution: - TiasNimbas Business School

Datar, Garvin en Cullen (2010) hebben naar aanleiding van het honderdjarig
bestaan van de Harvard Business School in 2007 gewezen op de state of the
practice van business schools. Business schools hebben zich simultaan in twee
richtingen ontwikkeld: enerzijds willen zij voldoen aan de academische kwaliteitseisen
en anderzijds aan professionele behoeften en verwachtingen. Het gaat
hier om twee culturen die elk hun eigen doelstellingen, normen en agenda hebben.
Om het eenvoudig te stellen: staan de wetenschappelijke theorie, methoden
en technieken van wetenschappelijk onderzoek centraal, of zijn dit de vraagstukken
waar management in organisaties voor staan? Het gaat ook hier weer om de
klassieke vraag van rigor or relevance? Business schools verliezen gemakkelijk
de beperkingen van de theorieën die zij doceren uit het oog en tonen te weinig
belangstelling voor de operationele waarde ervan in de complexiteit waarmee
management in de praktijk van alledag wordt geconfronteerd. Het is nodig om
de kloof tussen wetenschappelijk onderzoek en de behoefte aan praktische toepasbare
kennis te overbruggen. De resultaten van wetenschappelijk onderzoek
moeten bruikbaar zijn om complexe en contingente organisatie- en managementproblemen
te verhelderen, oplossingen te bedenken en deze effectief te
implementeren.
Datar, Garvin en Cullen stellen:
“Management, after all, is a practical art; it involves getting things implemented and
executed through people and organizations. For this reason, it requires more than
knowledge alone. Moreover, that knowledge must be grounded in readily applicable
frameworks that will help students translate the theories in readily applicable
frameworks that help students translate the theories they have learned into practice.
..students must be provided with critical skills and perspectives, they must be
schooled in doing and being as well as knowing” (2010, p. 327).
En: “...we believe that business schools need to rebalance their programs to take
a more managerial perspective” (2010, p. 328). Business schools staan dus voor
de opgave om in hun curriculum evenwicht te scheppen in verwerven van competenties
ten aanzien van ‘weten, doen en zijn’ waarop pedagogiek en didactiek
moeten aansluiten.
Evidence-based management
Denise M. Rousseau (2006) stelt in een presidential address voor de Academy
40 De tweede managerial revolution:
of Management in 2005 dat de praktijk van management laat zien dat wetenschappelijk
gefundeerde managementpraktijken eerder uitzondering dan regel
zijn. Uitkomsten van wetenschappelijk onderzoek worden maar mondjesmaat
gebruikt door managers. Er is een kloof tussen wetenschappelijk (organisatie)
onderzoek en het gebruik ervan voor de praktijk van management. De vraag
is of evidence-based management deze kloof kan dichten. Het is een aanpak
waarbij expliciet gebruik wordt gemaakt van het beste bewijs dat voorhanden
is in management besluitvorming. Het wordt gevoed door en is gebaseerd op
wetenschappelijk bewezen praktijken en toepassingen. Betrouwbare principes of
grondbeginselen worden afgeleid uit bewijsvoering van wetenschappelijk onderzoek
en worden omgezet in toepassingen om concrete organisatieproblemen op
te lossen. Door gebruik te maken van evidence-based practice wordt de kloof tussen
onderzoek en praktische toepassingen overbrugd. Hierbij moet worden aangetekend
dat beschikbare bewijsvoering in managementstudies altijd beperkt is,
omdat er nauwelijks randomized controlled lange termijnstudies aanwezig zijn.
We moeten het veelal doen met quasi-experimenten, correlatiestudies, surveys
en case studies. Maar ook hier geldt: het mindere behoeft niet de vijand van het
meerdere te zijn.
Jeffrey Pfeffer en Robert I. Sutton (2006) zijn grote voorstanders van evidencebased
management. Wat in de medische sector en in de gezondheidszorg werkt
- evidence-based medicine - kan aangepast ook werken voor management van
organisaties. Managers zijn te vergelijken met artsen; zij moeten zorgen voor
de gezondheid van hun organisatie. Maar managers zijn meer onwetend dan
artsen als het gaat om welke ingrepen betrouwbaar zijn. Bovendien zijn zij minder
geïnteresseerd om te onderzoeken wat effectieve praktijken zijn. Pfeffer en
Sutton stellen nogal confronterend: “If doctors practiced medicine like many
companies practice management, there would be more unnecessarily sick or
dead patients and many more doctors in jail or suffering other penalties for malpractice”
(2006, p. 2).
Pfeffer en Sutton (2006a, b, c) zijn van mening dat het de hoogste tijd wordt om
serieuze aandacht te besteden aan evidence-based management. Dit betekent dat
er gezocht moet worden naar het beste bewijs over hoe organisaties moeten worden
gemanaged en hoe managers moeten worden geleerd om de beste methoden
ook toe te passen. Zoals geneeskunde is management een ambacht dat alleen
kan worden geleerd door ervaring in de praktijk, dat beter wordt uitgevoerd als
over Kwaliteit en Professionalisering van Managers en de rol van Business Schools 41